Όχι… Εύκολο παιδάκι δεν το λες… Ακούει στο όνομα Αχιλλέας… Ακούει όμως και στο μικρός Ταρζάν, Ντένις, θεριό, ζωηράδι και στο έλεος… Ναι!!! Όταν ακούει τη λέξη έλεος, γυρίζει και έρχεται τρέχοντας προς το μέρος σου… Σκέψου πόσες φορές έχω αναφωνήσει τη λέξη για να νομίζει ότι τον λένε κι έτσι…
Ο Αχιλλέας μου λοιπόν μετρά σχεδόν είκοσι μήνες ζωής… Είναι το δεύτερο παιδί μου, με διαφορά 27 μηνών από την πρώτη μου.. Τη Μαρίνα και από την αρχή ήρθε για να μείνει και να περάσει το δικό του… Για να πω όλη την αλήθεια, με τον Αχιλλέα κατάλαβα τι σημαίνει να έχεις παιδιά…
Είναι από εκείνα τα παιδάκια που δεν έχει καμία αίσθηση του φόβου, που δοκιμάζει τα πάντα , που λατρεύει να ξεπερνά τα όρια που με νύχια και με δόντια προσπαθείς να του θέσεις, και που θα σε φτάσει γενικά στα άκρα… “ένα απόλυτα φυσιολογικό παιδί” που μου λένε όλοι όταν γκρινιάζω για τη ζωηράδα του…
Ο μικρός μου Ταρζάν ευτυχώς λατρεύει το μπάνιο… Άπειρες έχουν υπάρξει οι φορές που μπαίνει μόνος του στη μπανιέρα με παπούτσια ρούχα ζακέτες και ξεκινά μόνος του τη λατρεμένη συνήθεια … Ευτυχώς τελευταία έχει αρχίσει να αναφωνεί “μπαν μπαν μπααααααν” σαν γνήσιος Γάλλος και προφταίνω να τρέξω πριν ανοίξει τη βρύση και βραχεί ολουθε…
Αυτό που συνεχίζει να μου κάνει φοβερή αίσθηση, είναι η αντίληψη του χρόνου… Ο Αχιλλέας ξέρει κάθε βράδυ ότι φτάνει η ώρα για το μπάνιο και λες και με έναν μαγικό τρόπο, σαν ιερή τελετή κατεβάζει τους ρυθμούς του… Όπως τότε που ήταν βρεφάκι και τον έγδυνα στην αλλαξιέρα, του φιλούσα τα πατουσάκια και τις αφράτες δίπλες, του έκανα στα ψέματα ότι τον δαγκώνω κι εκείνος γελούσε με την καρδιά του φωναχτά και μαζί του μου γελούσε ολόκληρος ο κόσμος…
Ενταξει… Πλέον δεν είναι τόσο απλό το να τον γδύσω, πάντα όμως ξεκινάμε με παιχνίδι και μπορεί να τελειώνουμε με απειλές του στυλ “αν δεν έρθεις εδώ να σε γδύσω θα κάνει μόνο η Μαρίνα μπάνιο και όχι εσύ…”.. Πάντα πιάνει… Αν είναι ποτέ δυνατό να κάνει κάτι η Μαρίνα χωρίς εκείνον …
Ο αφρός είχε κάνει ήδη ένα τεράστιο μανιτάρι πάνω από τη μπανιέρα που όλο και μεγάλωνε… Τον βάζω μέσα, μαζί με τα αγαπημένα του παιχνιδάκια, ο ίδιος όμως πάντα προτιμά να παίζει με το αφρόλουτρο και το σαμπουάν, να πιέζει τις αντλίες και να κάνει και ήχο υπερπροσπάθειας για να τα καταφέρει… Ευτυχώς όμως θυμάμαι να τις ασφαλίζω και έτσι δεν αδειάζει το περιεχόμενο μέχρι να τον πάρω χαμπάρι…
Έχει πλάκα που προσπαθεί να λουστεί μόνος ενώ θυμάται την απόλυτη σειρά, λούσιμο, ξέπλυμα, ξανά λούσιμο, αφρόλουτρο στο κορμάκι του και ολικό ξέβγαλμα…
Αν βραχούν τα μάτια του καήκαμε… Αρχίζει τα “οκιιιι” και τα “ατου του” (μάλλον άστο κάτω εννοεί με το τελευταίο) μέχρι να του τα σκουπίσω με πετσέτα και να συνεχίσει το παιχνίδι και την υπερπροσπάθεια του με τα αφρόλουτρα και τα σαμπουάν…
Κατά τη διάρκεια του μπάνιου, θα τραγουδήσουμε, θα φιληθούμε, θα γελάσουμε, θα φτιάξουμε μια μοϊκάνα με αφρούς, θα πλύνουμε τα πλακάκια με τους αφρούς της μπανιέρας, θα κάνουμε το αφρόλουτρο μικρόφωνο και θα φωνάξουμε “ιου ιου… προσοχή περνά η πυροσβεστική”, θα ξαναφιληθούμε, θα ξανατραγουδήσουμε, θα ξαναγελάσουμε και φτου ξανά από την αρχή..
Το μπάνιο μας για τριάντα λεπτά είχε γίνει ο παράδεισος της σαπουνόφουσκας και της μπουρμπουλήθρας και το δωμάτιο της ευτυχίας του μωρού μου…
Όταν πλησιάζει η ώρα του τέλους, ξεκινά τη γκρίνια… Τον τυλίγω με την πετσέτα του και τον κλείνω στην αγκαλιά μου… Γυρίζοντας κοιτάζομαι στον καθρέφτη του μπάνιου… Αυτή την εικόνα δεν τη χορταίνω… Όπως δεν τη χορταίνω και με τη μεγάλη μου κόρη κι ας είναι σχεδόν 4 ..
Κοιταζόμαστε και γελάμε στα είδωλα μας… Ο μικρός Ταρζαν, είναι ακόμη μωρό!!! Ένα μωρό στην αγκαλιά μου… Μάλλον έχει καταλάβει πόσο μου αρέσει να μας κοιτάζω και καμαρώνει κι εκείνος, ενώ αναφωνεί δείχνοντας προς το είδωλό μας “μαμά μα” (μαμά μου σημαίνει!!!). Βλέποντας με να χασκογελάω, συνεχίζει μέχρι να πάμε στο υπνοδωμάτιο…
Μέχρι να τον σκουπίσω, να βάλουμε κρέμα, να τον στεγνώσω, να βάλουμε φακελάκι πάνες, πυτζάμες, έχει εξαφανιστεί καμιά δεκαριά φορές και τον κυνηγάω, είναι όμως κι αυτό ένα μέρος όλης της βραδινής μας περιπέτειας …
Όταν είναι έτοιμος μονολογεί “νάνι” και έρχεται και ξαπλώνει στην αγκαλιά μου… Ξεκινάω να του τραγουδάω μια βραδινή προσευχή και πριν φτάσω στην δεύτερη στροφή, κοιμάται ήδη… Ο μικρός μου Ταρζάν… Το τέρας… Το θεριό… Το έλεος… Είναι ένας άγγελος όταν κοιμάται… Τον ακουμπάω στο κρεβάτι του και τον φιλώ στο μέτωπο… Μυρίζει σαν μωρό… Αλλά τι λέω;; Είναι μωρό!!
Μυρίζοντας την ίδια μυρωδιά από τότε που ήταν μωράκι και η Μαρίνα μου… Την ίδια μυρωδιά, της ίδιας κρέμας, του ίδιου βρεφικού σαμπουάν, του ίδιου βρεφικού αφρόλουτρου… Την ίδια μυρωδιά που έχει μέσα μου αποτυπωθεί και θα την ξεχώριζα ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλες…
Η Μαρίνα μου κοιμάται ήδη καθώς προηγήθηκε στο μπάνιο… Το δωμάτιο τους είναι σαν να συμμετέχει σε κάποιο πυρηνικό πείραμα.. Το ίδιο και το σπίτι μας .. Κι εγώ μετά από μια ακόμη μέρα στη δουλειά και ένα φουλ ταϊμ απόγευμα με τα παιδιά, είμαι κάμποσες χιλιάδες κομμάτια και κάθε κουράγιο με έχει εγκαταλείψει, βάζοντας στη σκηνή την κούραση να μου φωνάζει “Κοιμήσου και άσε τις δουλειές…”
Λέω να την ακούσω… Δε βαριέσαι… Και αύριο μέρα είναι…