Τα μέλη της κάθε οικογένειας βρίσκονται σε αλληλεξάρτηση μεταξύ τους, αναλαμβάνοντας ο καθένας τον ρόλο του, έτσι ώστε να υπάρχει ισορροπία. Ένας από τους ρόλους αυτούς είναι ο ρόλος του «καλού παιδιού» ή αλλιώς του υπέρ-υπεύθυνου παιδιού. Το ρόλο αυτόν συνήθως αναλαμβάνει το πρωτότοκο παιδί, καθώς είναι «ο μεγάλος/ η μεγάλη» , προσπαθώντας να αποκτήσει την εύνοια και την εμπιστοσύνη των υπολοίπων μελών.
Αυτός ο ρόλος μπορεί να προκύψει λόγω της απουσίας του ενός γονέα, που έχει ως αποτέλεσμα να πρέπει το παιδί να αναλάβει κάποιες περαιτέρω ευθύνες από τις επιτρεπόμενες για την ηλικία του. Σε αυτήν την περίπτωση, το παιδί επιδιώκει την ανάληψη ευθυνών με στόχο να «καλύψει» το κενό του γονέα που λείπει.
Επίσης, ο ρόλος του υπέρ- υπεύθυνου παιδιού είναι πολύ πιθανόν να προκύψει και λόγω ιδιοσυγκρασίας του παιδιού. Σε αυτήν την περίπτωση το παιδί επιδιώκει λόγω του χαρακτήρα του να έχει τον απόλυτο έλεγχο της λειτουργίας τόσο του σπιτιού όσο και των μελών της οικογένειας.
Και στις δύο περιπτώσεις, το «καλό παιδί» της οικογένειας αναλαμβάνει πολλές ευθύνες που πρέπει να τις φέρει όλες εις πέρας, πολλές φορές θυσιάζοντας τις δικές του ανάγκες στο βωμό της οικογενειακής ισορροπίας.
Η συνέπεια όλης αυτής της υπέρ- υπευθυνότητας του παιδιού το οδηγεί στο να νιώθει ότι είναι εγκλωβισμένο και ότι πνίγετε, χωρίς όμως να αντιλαμβάνεται τη ρίζα του προβλήματος.
Ας σταματήσουμε λοιπόν να αναπαράγουμε τέτοια δυσλειτουργικά πρότυπα, παίρνοντας τις ευθύνες από «τους ώμους» των παιδιών μας και βοηθώντας τα να καταλάβουν τον πραγματικό τους ρόλο και όχι το ρόλο που θεωρούν ότι πρέπει να έχουν.
Έτσι τα βοηθάμε να ζήσουν την ηλικία τους.
Θωμαΐδου Ευθυμία – Ζωή-babyradio.gr