Πίστευα ότι είχα διάφορα θέματα με το στομάχι μου όταν πήγα στο μαιευτήριο, πράγμα ασυνήθιστο για μένα. Είχα συνηθίσει να τρώω τα πάντα -πατατάκια, παγωτό, αναψυκτικά- στην καθισιά μου, χωρίς καμία ενόχληση. Εκείνο το βράδυ, όμως, είχα επισκεφτεί την τουαλέτα τουλάχιστον 15 φορές, μέχρι που διαπίστωσα ότι μάλλον είχε έρθει η ώρα να κάνει το μωρό μου το ντεμπούτο του. Καθώς, λοιπόν, άρχισε να πιέζει για να βγει από μέσα μου, αποφάσισε να ξεκουραστεί για λίγο στα μισά της διαδρομής. Δεδομένου ότι πρόκειται για μια εμπειρία που βιώνουν οι περισσότερες ετοιμόγεννες, ένιωσα ανακουφισμένη θεωρώντας ότι δεν θα είχα κάτι άλλο να περιμένω από τη στιγμή που θα έμπαινα στην αίθουσα τοκετού.
Τις συσπάσεις άρχισαν σιγά-σιγά να διαδέχονται οι πόνοι στην κοιλιά. Αμέσως μετά την επισκληρίδιο, σταμάτησε κάθε είδους πόνος, οπότε και χαλάρωσα περιμένοντας στωικά για κανένα δίωρο μέχρι να ξανανιώσω έτοιμη να σπρώξω.
Περίπου 7 ώρες μετά, ήμουν έτοιμη να υποδεχτώ το μωρό μου. Άρχισα λοιπόν να σπρώχνω, χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Απ’ ό,τι φαινόταν, θα είχα έναν εύκολο και σύντομο τοκετό. Τότε κοίταξα έντρομη τις νοσοκόμες και τις είπα: «Νομίζω ότι θα μου φύγουν… και δεν το θέλω καθόλου!». Εννοείται ότι εκείνες γέλασαν μαζί και μου απάντησαν: «Δεν είναι και τόσο τρομερό. Συμβαίνει σε όλες!». Εγώ συνέχισα επιμένοντας: «Μα, στ’ αλήθεια δεν το θέλω!». Και τότε, έσπρωξα. Και φυσικά δεν ήταν το μωρό μου, αλλά κάτι άλλο που βγήκε. Έτσι απλά, μ’ ένα χαρτομάντιλο κι ένα χαμόγελο, η νοσοκόμα με φρόντισε όπως ακριβώς επρόκειτο να φροντίζω κι εγώ το νεογέννητό μου σε λίγο καιρό.
Στην τελευταία μου επίσκεψη στο γυναικολόγο, ζήτησα να μάθω σε πόσες από τις ασθενείς του έχει συμβεί το ίδιο στον τοκετό, και μου απάντησε «στο 75% των περιπτώσεων». Μάλιστα, μου εκμυστηρεύτηκε ότι προτιμά να μην το αναφέρει στις ετοιμόγεννες, για να μην τις επιβαρύνει με επιπρόσθετο άγχος και αμηχανία.
Αλήθεια, έχετε ζήσει κι εσείς αυτή την εμπειρία στη αίθουσα τοκετού, λίγο πριν φέρετε το μωρό σας στον κόσμο;
Από τη μαμά Μαρία Κ. το διαβάσαμε στο imommy.gr