«Πολλά παιδιά περπατούν στις άκρες των δακτύλων του άκρου ποδός κατά τα αρχικά στάδια της βάδισης και κάποια από αυτά συνεχίζουν και σε μεγαλύτερη ηλικία. Εφόσον το παιδί μεγαλώνει και αναπτύσσεται φυσιολογικά, η βάδιση στις μύτες δεν αποτελεί λόγο ανησυχίας για τους γονείς» μας καθησυχάζει ο ορθοπαιδικός χειρουργός-παιδοορθοπαιδικός Ευστάθιος Μπάλλας και συνεχίζει: «Τα περισσότερα παιδιά σταματούν μόνα τους το συγκεκριμένο τύπο βάδισης και δεν είναι απαραίτητο να τους το υπενθυμίζουμε διαρκώς».
Σε τι ηλικία παρατηρείται;
«Τα παιδιά αρχίζουν να μαθαίνουν να περπατούν περίπου σε ηλικία ενός έτους και< κάποιες φορές νιώθουν ότι η βάδιση στις μύτες τούς παρέχει καλύτερη ισορροπία.
Βέβαια κάποια παιδιά υπάρχει περίπτωση να συνεχίσουν να περπατούν στις μύτες και σε μεγαλύτερες ηλικίες. Καλό είναι, εφόσον δεν έχει αποκατασταθεί η φυσιολογική βάδιση μέχρι την ηλικία των 2 ετών, να γίνεται εκτίμηση από ειδικό, μιας και η βάδιση στις μύτες μπορεί να συσχετίζεται με νευρολογικά ή αναπτυξιακά προβλήματα» υπογραμμίζει ο κ. Μπάλλας.
Τι μπορεί να προκαλέσει αυτός ο τρόπος βάδισης;
«Το περπάτημα στις μύτες δεν προκαλεί γενικά στο παιδί πόνο ή δυσφορία. Ωστόσο υπάρχει πιθανότητα να οδηγήσει σε βράχυνση του αχίλλειου τένοντα, δηλαδή του τένοντα που βρίσκεται στο πίσω μέρος του άκρου ποδός και καταλήγει στη φτέρνα με συνέπεια το παιδί να μην μπορεί να πατήσει τη φτέρνα του στο έδαφος» εξηγεί ο ειδικός.
Ποια είναι τα αίτια;
«Τα αιτία της βάδισης στις μύτες είναι συνήθως ιδιοπαθή, δηλαδή άγνωστης αιτιολογίας. Πιθανολογείται ότι οφείλεται στη συνήθεια στο συγκεκριμένο τύπο βαδίσματος σε πολύ νεαρή ηλικία του ατόμου. Σε κάποιες οικογένειες εμφανίζεται πιο συχνά, όμως σε κάθε περίπτωση το παιδί θα πρέπει να ελέγχεται μυοσκελετικά και νευρολογικά όταν δεν αποκαθίσταται φυσιολογική βάδιση» αποσαφηνίζει ο κ. Μπάλλας.
Ποιοι είναι οι τρόποι αντιμετώπισης;
-Απλές ασκήσεις διατάσεων των μυών της γάμπας και του αχίλλειου τένοντα είναι αρκετές -κυρίως προληπτικά- για την αποφυγή της σύσφιγξης των μυών.
-Μια εσωτερική σόλα ανύψωσης της φτέρνας μπορεί να ενθαρρύνει το παιδί να τοποθετήσει τη φτέρνα του στο έδαφος, το ύψος της οποίας θα μειωθεί σταδιακά με την πάροδο του χρόνου.
«Ωστόσο σε ένα μικρό αριθμό περιπτώσεων η βάδιση στις μύτες των δακτύλων μπορεί να οφείλεται σε νευρολογικά ή αναπτυξιακά ζητήματα. Η φυσικοθεραπεία είναι δυνατό να βοηθήσει, όπως και η χρήση ειδικών υποδημάτων/πελμάτων. Στις σοβαρές όμως περιπτώσεις, συνήθως με συνυπάρχουσα νευρολογική βλάβη, μπορεί να κριθούν απαραίτητες η χρήση ενέσεων μπότοξ, η ναρθηκοποίηση ή ακόμα και η χειρουργική επέμβαση» επισημαίνει ο ειδικός.