“Βαθιά μέσα μου ξέρω οτι είμαι μια καλή μαμά…”
“Δεν θα κάνω παιδιά μέχρι να ξέρω ότι δεν είμαι πλέον εγωίστρια.”
Αυτό είναι ένα πράγμα που είπα στ’ αλήθεια, πολλά χρόνια πριν – πριν κάνω παιδιά. Η πρόθεση πίσω από αυτό ήταν καλή και βλέπω τη λογική μου τότε. Πρέπει να είμαι έτοιμη να βάλω τις ανάγκες κάποιου άλλου μπροστά από τις δικές μου.
[babyPostAd]Αλλά με αυτόν τον τρόπο εν αγνοία μου ξεκίνησα τις ενοχές μου ως μαμά.
Όταν ήρθε η μέρα που ο σύζυγός μου και εγώ αποφασίσαμε ότι είμαστε αρκετά ώριμοι για να αφήσουμε τους εγωιστικούς τρόπους μας πίσω και να κάνουμε παιδιά, έκανα το λάθος να περιμένω ότι η αποχώρηση από τον “χρόνο μόνο για μένα” θα ήταν το δύσκολο κομμάτι.
Στην πραγματικότητα, το σκληρό μέρος ήταν οι 15 μήνες απογοήτευσης και αυτό-καταστροφής καθώς βιώσαμε τρεις αποβολές. Μέσα από αυτό δεν είχα αισθανθεί ποτέ πιο εγωίστρια στη ζωή μου. Το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν η εγκυμοσύνη και η απώλεια και ο πόνος μου. Τα Baby showers τα απέφευγα όπως την πανούκλα. Τα κοινωνικά μέσα ήταν ένας εφιάλτης. Μισούσα που δεν είχα όσα είχαν όλες οι φίλες μου…
Είχα τύψεις ως μαμά πριν ακόμη γίνω μαμά!
Δύο χρόνια μετά, καλωσόρισα τον γιο μας στον κόσμο. Ήταν όμορφος και τέλειος, και η καρδιά μου θα μπορούσε να εκραγεί από την αγάπη. Αλλά ήθελα επίσης πραγματικά να κάνω ντους. Όλη την ώρα.
Έχοντας ένα παιδί μου υπενθύμισε πόσο ανάγκη είχα τον προσωπικό μου χρόνο για να γεμίσω μπαταρίες και να μπορέσω να συνεχίσω. Σε αυτές τις πρώτες μέρες, η ευθύνη της γονικής μέριμνας μερικές φορές αισθανόταν συντριπτική. Και πάλι, ποτέ δεν αισθάνθηκα πιο εγωίστρια στη ζωή μου. Πώς θα μπορούσα να έχω χρόνο για τον εαυτό μου;
Χρειαζόμουν ένα διπλό καροτσάκι για να μεταφέρω τον γιο μου και τις ενοχές μου.
Μέχρι να καταφέρω να βρω τον εκπληκτικό τρόπο και να καταλάβω ότι θα μπορούσα να κάνω ντους ενώ ο γιος μου καθόταν σε μια παιδική καρέκλα στο μπάνιο, ήρθε η ώρα να επιστρέψω στη δουλειά. Το επίκεντρο των ενοχών. Και αυτό που ενίσχυσε περισσότερο τις ενοχές μου ήταν το οτι ήθελα πραγματικά να επιστρέψω στη δουλειά μου!
Το να είμαι με το μωρό μου ήταν ένα θαυμάσιο δώρο, αλλά μου έλειπαν οι κανονικές συνομιλίες με ενήλικες. Ήθελα να χρησιμοποιήσω τον εγκέφαλο μου με διαφορετικό τρόπο. Ήμουν πολύ δελεασμένη από τη δυνατότητα χρήσης του μπάνιου όποτε ήθελα.
Η αποδοχή ότι είχα την επιθυμία να δουλέψω ήταν σκληρή, και πάλι ποτέ δεν ένιωσα τόσο εγωίστρια στη ζωή μου. Πώς θα άφηνα το γιο μου στη φροντίδα κάποιου άλλου; Πώς θα μπορούσα να τον αφήσω; Η επιστροφή μου στην δουλειά ήταν πραγματικά η καλύτερη επιλογή για την οικογένειά μου, ή απλά η καλύτερη επιλογή για μένα; Έκλαιγα σε όλο το δρόμο προς τη δουλειά την πρώτη εβδομάδα.
Οι ενοχές της μαμάς είχαν γίνει ασήκωτες…
Με την πάροδο του χρόνου έμαθα ότι ο παιδικός σταθμός ήταν πραγματικά ένα θαυμάσιο μέρος που βοηθούσε την ανάπτυξη του γιου μου και τώρα η κόρη μου αποκομίζει επίσης τα οφέλη του. Αλλά υπάρχουν ακόμα κάποιες μέρες που θα μου ζητήσει να μείνουμε σπίτι με πιτζάμες όλη μέρα και να παίζουμε, και θα κάνει την καρδιά μου να σπάσει. Ή μου ζητήσει μια αγκαλιά και θα νιώσω σαν να θέλω να τον πάρω και να πάμε πάλι σπίτι μας.
Είναι εγωιστικό το οτι τους στέλνω στον παιδικό σταθμό για να δουλέψω; Μαθαίνουν τόσα πολλά και έχουν θαυμάσιους φίλους, αλλά λείπω πολλές στιγμές… Είναι ο “φόβος οτι λείπω” που με κάνει κακή μαμά;
Η αλήθεια είναι οτι τα ανθρώπινα όντα, είμαστε εγγενώς εγωιστές σε κάποιο βαθμό. Παρόλο που ενεργούμε συχνά για το καλό της ομάδας, πρέπει επίσης να προστατεύσουμε και να φροντίσουμε τους εαυτούς μας. Είναι βασική επιβίωση.
Έτσι έχω φτάσει σε ένα σημείο όπου είμαι εντάξει λέγοντας ότι είμαι ακόμα εγωίστρια. Έχω σχέσεις, στόχους και ενδιαφέροντα που είναι ξεχωριστά από τα παιδιά μου. Όλοι αυτοί οι τομείς της ζωής μου πρέπει να καλλιεργηθούν για να είμαι το πλήρες πρόσωπο που χρειάζονται τα παιδιά μου να είμαι. Αυτό που πραγματικά είμαι.
Ακόμη αισθάνομαι τις ενοχές της μαμάς. Πάντα θα σκέφτομαι ότι ίσως δεν κάνω τέλεια τα πάντα, γιατί σίγουρα δεν τα κάνω. Κανείς από εμάς δεν είναι τέλειος. Κάνουμε λάθη και ανησυχούμε για τα λάθη μας και στη συνέχεια κάνουμε περισσότερα λάθη. Παίρνουμε τις καλύτερες αποφάσεις που ξέρουμε με τις πληροφορίες που έχουμε μπροστά μας και στη συνέχεια συνεχίζουμε. Βάζουμε τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας στο τραπέζι, και όταν έρχονται οι ενοχές της μαμάς, πρέπει να θυμόμαστε ότι είναι εντάξει να είμαστε οι ίδιοι.
Στο τέλος της ημέρας, ξέρω ότι είμαι καλή μητέρα. Μια μαμά που θα έμπαινε μπροστά από ένα τρένο για τα παιδιά της χωρίς να το σκεφτεί. Μια μαμά που διαβάζει ιστορίες, δίνει αγκαλιές και τραγουδάει ανόητα τραγούδια και που αγαπά τα παιδιά της τόσο πολύ που πονάει.
Αλλά είμαι ακόμα εγωίστρια. Και αυτό είναι εντάξει.