1) Οι «αποστασιοποιημένοι»
Σε αυτήν την κατηγορία ανήκουν οι γονείς, που αποφεύγουν και παραβλέπουν τα συναισθήματα των παιδιών τους. Τα θεωρούν ασήμαντα, τα αγνοούν η επιθυμούν να εξαφανιστούν γρήγορα. Άλλοι τα γελοιοποιούν, δεν τα παίρνουν στα σοβαρά ή τα θεωρούν παράλογα. Πολλές φορές πνίγονται από τα συναισθήματα των παιδιών τους, μάλλον γιατί δεν έχουν κατανοήσει ούτε τα δικά τους.
Όλα αυτά έχουν ως συνέπεια τα παιδιά να μαθαίνουν ότι τα συναισθήματά τους είναι λανθασμένα, δίχως αξία και να ντρέπονται για αυτά.
2) Οι «επικριτικοί- αποδοκιμαστικοί »
Έχουν πολλά από τα χαρακτηριστικά των «αποστασιοποιημένων» γονιών, αλλά με πολύ πιο αρνητικό τρόπο. Επικρίνουν τις συναισθηματικές εκφράσεις τους, προσπαθούν να τα «συμμορφώσουν» με καλά πρότυπα, τιμωρούν το παιδί τους για τα συναισθήματά του.
Αποτέλεσμα; Τα παιδιά αισθάνονται μειωμένα και δεν μπορούν να διαχειριστούν τις σκέψεις, τα «θέλω» και τα «πρέπει» τους.
3) Οι «επιτρεπτικοί- παραχωρητικοί»
Σε αυτήν την κατηγορία ανήκουν όσοι αποδέχονται ελεύθερα κάθε συναισθηματική έκφραση τού παιδιού τους και, μάλιστα, το παρηγορούν, όταν έχει αρνητικές σκέψεις. Προσφέρουν ελάχιστη καθοδήγηση σε θέματα συμπεριφοράς και δεν θέτουν όρια. Δεν του διδάσκουν τρόπους επίλυσης των προβλημάτων του, αλλά ούτε και το βοηθούν να τα λύσει.
4) Οι «συναισθηματικοί μέντορες»
Αυτοί βλέπουν το πρόβλημα σαν μία ευκαιρία για στενή επικοινωνία, για αυτό αφιερώνουν χρόνο σε ένα λυπημένο, θυμωμένο ή φοβισμένο παιδί. Αυτό προϋποθέτει, φυσικά, να έχουν επίγνωση των δικών τους συναισθημάτων.
Είναι ευαίσθητοι στην εκάστοτε συναισθηματική μετάπτωση του παιδιού τους και πάνω από όλα σέβονται τα συναισθήματά του και τα αξιοποιούν για να το βοηθήσουν, να το καθοδηγήσουν και να το διδάξουν τρόπους να επιλύει τα προβλήματά του.