Ένα σούπερ καθαρό σπίτι με δύο παιδιά και ένα σκύλο δεν σε κάνει οικογένεια. Οικογένεια σε κάνει το μοίρασμα. Η αγκαλιά, το χάδι, το δάκρυ, ο φόβος, η ανασφάλεια, το άγνωστο.
15 Μαΐου παγκόσμια ημέρα οικογένειας λέει και για να πω όλη μου την αλήθεια, ιδέα δεν είχα… Θα το θυμάμαι ομως στο εξής, καθώς είναι η ημέρα της γιορτής του γιου μου οπότε εντάξει, ευκολακι! Μπορώ και να το υποσχεθώ!
Τα τελευταία 38,5 χρόνια λοιπόν πιάνω τον εαυτό μου να παλεύει με τα στερεότυπα και τα “γιατί” και τα “πώς” και τα “αφού” και να προσπαθώ σαν τον Δον Κιχώτη να τα βάλω με τους ανεμόμυλους… Και είπα να πιαστώ μια μέρα μετά την παγκόσμια ημέρα οικογένειας, με την οικογένεια… Όπου μέσα στο μυαλό μας έχουμε την “εικόνα” της υπερχαρούμενης φαμίλιας, που ξυπνά σούπερ χαμογελαστή και τρώει υπεργουάου πρωινό σε μια ολοφώτεινη πεντακάθαρη κουζίνα, με δύο παιδιά και έναν σκύλο που λογικά ΔΕΝ ΒΓΑΖΕΙ ΤΡΙΧΕΣ, που γαβγίζει μέχρι δύο φορές ΤΟ ΠΟΛΥ και που στανταράκι ΔΕΝ τρώει παπούτσια! Σε λίγο καταφτάνουν αστραφτερά, καλοχτενισμένα ΚΑΙ χαμογελαστά παιδιά (2 συνήθως), έτοιμα ν’ αδράξουν τη μέρα και που μάλλον ξύπνησαν από μόνα τους χωρίς (φυσικά) ούτε μισή γκρίνια! Λογικά θα λατρεύουν και το σχολείο, ενώ τρώνε τη βρόμη χωρίς “μπλιαχ”, πίνουν τον φρεσκοστυμμένο χυμό που αντέχει για ώρα χωρίς να “κόψει” και παίρνουν τις τσαντούλες τους ήσυχα ήσυχα, ώστε να ξεκινήσουν τη μέρα τους… Λίγο μετά βρίσκονται μέσα σε ένα πεντακάθαρο αυτοκίνητο με μια χαμογελαστή ολόφρεσκη μαμά ή έναν φρεσκοξυρισμένο μπαμπά και πάνε στο σούπερ χρωματιστό σχολείο! Χαρούμενα! Γιιιέα!
Και κοιτάζω γύρω μου…
Το σπίτι φέρνει κάτι σε Ναγκασάκι λίγο μετά την πυρηνική έκρηξη. Ο νεροχύτης είναι σχεδόν γεμάτος, ο πάγκος έχει διάσπαρτους λογαριασμούς, minions, μπουκαλάκια νερού, διαφημιστικά φυλλάδια, κάρτες υποψηφίων, ένα αναμνηστικό από το Άμστερνταμ που ήταν μέχρι χθες στο ψυγείο, ένα παλιό διαφημιστικό πρελοκ, μια κορδέλα με καρδούλες, ένα βερίκοκο, ένα αποσμητικό, το Ε9 για το Κτηματολόγιο, σαπουνόφουσκες και ένα σπασμένο νεροπίστολο.
Η τσάντα της Μαρίνας χάσκει ανοιχτή στον καναπέ ανάμεσα σε διάφορα παιχνίδια και η τσάντα του Αχιλλέα είναι ξεχασμένη στην αυλή δίπλα από τον εκσκαφέα που του πήρε ο νονός. Θα τις μαζέψω βέβαια και αυτό λογικά μάλλον λίγο πριν (μπορεί και μετά) κοιμηθώ κάπου όρθια… Για να ξυπνήσω ΠΑΛΙ κουρασμένη και να συρθώ ΞΑΝΑ μέχρι την κουζίνα ώστε να ετοιμάσω στα γρήγορα πρωινό, να πάω να τα ξυπνήσω γλυκά ψιθυρίζοντας “καλημεράααακιαααα” μέχρι δέκα λεπτά μετά να φωνάζω “σηκωθείτε επιτέλους! Αλλιώς ξεχαστε τη γιαγιά για μία εβδομάδα! Γκρρρρρρ!”…
Μετά θα συνεχίσω τη μέρα με απειλές ώστε να βρεθούμε στην ώρα μας στο αντικειμενικά πανβρώμικο αυτοκίνητο που αν το γυρίσεις ανάποδα θα βγάλεις περί τον έναν κουβά σουσάμι, δύο συσκευασίες τριμμένο μπισκότο και μισό κουτάκι τσίχλες (ναι, τσίχλες! Ντρέπομαι!). Αυτό ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ θα επιτευχθεί μετά από 16 επαναλήψεις “την τσάντα σου πάρε”, 11 “φόρα ζακέτα!” και 3 “βάλε τα παπούτσια σου σωστά επιτελους!”, ενώ θα παλεύω να βάλω λίγο κονσίλερ (λίγο!; Εντάξει! Θα είναι τραβηγμένο να πω ότι χρειάζεται ένα μιστρί σοβά για να φύγει ο μαύρος κύκλος) άντε και λίγη μάσκαρα… Γνώριμο σκηνικό, ε;
Κάπως έτσι λοιπόν οι περισσότερες από εμάς λέμε “τι κάνω λάθος;” και “θέλω κι εγώ λίγο απ’ αυτό!”. Χμμμμμμ…
Λοιπόν! Να το ξεκαθαρίσουμε λίγο, κορίτσια και αγόρια, γιατί μπερδευομαστε και δεν μας βοηθάει κάπου… Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΔΕΙΧΝΕΙ ΨΕΜΑΤΑ! ΜΗΝ ΤΑ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ! ΜΑΣ ΠΑΡΑΠΛΑΝΟΥΝ! ΔΥΑΔΟΣΤΑΙ!
Οικογένεια δεν είναι ΑΥΤΟ που έχουμε σαν τέλεια εικόνα στο μυαλό μας.
Οικογενεια είναι οι στιγμές. Τα όμορφα, τα χαρούμενα, τα αστεία.
Οικογένεια είναι το δύσκολο, το αβάσταχτο, το βρόμικο, το εκνευρισμένο. Οικογένεια είναι η θλίψη, ο θυμός, η κούραση, καμιά φορά και η αίσθηση της παραίτησης.
Οικογένεια είναι το “είμαι με 2€ μέχρι τέλος του μήνα”. Είναι η αγκαλιά, το χάδι, το δάκρυ, ο φόβος, η ανασφάλεια, το άγνωστο.
Οικογένεια είναι το “είμαι εδώ για εσένα” σε ΟΠΟΙΑ σχέση. Έννομη, παράνομη ή και άσχετη αυτού!
Ένα σούπερ καθαρό σπίτι με δύο παιδιά και έναν σκύλο ΔΕΝ σε κάνει οικογένεια.
Έχω δει πανέμορφες “οικογένειες” που απαρτίζονται μόνο από δύο μέλη.
Επίσης πανέμορφες μονογονεϊκές.
Έχω νιώσει “οικογένεια” ανάμεσα σε φίλους.
Μερικές φορές μάλιστα είχα την τύχη να νιώσω οικογένεια κοντά σε σχεδόν αγνώστους. Ή να τρυπωσω στα κλεφτά μέσα σε στιγμές και απλά να ανοίξει μια αγκαλιά που μέσα της μπόρεσα να κλειστω και να νιώσω το “είμαι εδώ για εσένα”.
Οικογένεια σε κάνει το μοίρασμα.
Όχι μια ληξιαρχική πράξη.
Όχι ένας τίτλος.
Το μοίρασμα…
Για το babyradio: Αύρα Φούκου