“Ζήσε! Ζήσε, ό,τι κι αν σου φέρει η ζωή!”: Η συγκλονιστική εξομολόγηση μιας ηλικιωμένης γυναίκας
Μια τυχαία συνάντηση με μια άγνωστη κυρία, απ’ αυτές που δεν συμβαίνουν καθόλου τυχαία. Μια απ’ αυτές που έχουν νόημα για τη ζωή σου, που σε διδάσκουν περισσότερα από τα βιβλία και τις εγκυκλοπαίδειες.
[babyPostAd]Τέτοια και η συνάντησή μου με την κυρά Μαρίκα.
Λίγο καιρό πριν, έξω από την πόρτα του Παθολογικού στο ΙΚΑ, κοιτάζουμε το χαρτί με τα ραντεβού. Βιαστικές σαν να πιεζόμαστε από τον χρόνο, ξεφυσάμε ταυτόχρονα… Σε ποιον αρέσει η αναμονή… Εκείνη μια καλοστεκούμενη ξύπνια γυναίκα που αρκούσε να ανταμωθούν τα βλέμματά σας για να δεις τη ζωή των 70 της χρόνων να διαγράφεται στις ρυτίδες γύρω από τα σχεδόν χαμογελαστά της μάτια. Μου ανοίγει συζήτηση επικαλούμενη την κοινή μας βιασύνη. Μιλά για τη ζωή της, την φτώχια της οικογένειά της, την ορφάνια, την ανέχεια, τα βάσανα, τις ατυχίες… Είναι πολλά, τόσα που νόμιζα μιλούσα μαζί της για ώρες! Θυμάμαι κάθε περιγραφή, κάθε σπάσιμο στο ύφος της, κάθε έκφραση, μα κυρίως εκείνα τα μάτια που μαρτυρούσαν όλα όσα έλεγε κι άλλα τόσα για τα οποία σιωπούσε…
“Με τον άντρα μου γνωριστήκαμε μικροί, πιάσαμε ο ένας το χέρι του άλλου και είπαμε να αφήσουμε πίσω την ορφάνια μας. Βρήκαμε ο ένας τον άλλο. Όσα μας βρήκαν, σε κανένα μην τύχουν, όλα τα περάσαμε και τα περνάμε ακόμα. Πότε έτσι, πότε αλλιώς, δυσκολίες και κακοτοπιές πολλές, δεν τελειώνουν. Ήμουν στο νοσοκομείο και με είχαν ξεγραμμένη. Λέγαν οι νοσοκόμες κρυφά ότι ήταν λίγα τα ψωμιά μου, μα εγώ άκουγα. 30 μέρες ολάκερες με ουρολοίμωξη, έπινα ένα μπουκάλι νερό με μια γουλιά. Ο πυρετός της ουρολοίμωξης έκαιγε το μυαλό και το σώμα μου. Έμεινα εγώ και τα κόκκαλά μου. Έτρεμα σαν φύλλο στον άνεμο. Δεν υπήρχαν τότε τα μέσα. Ήθελε υπομονή να βγεις. Δεν το ‘βαλα κάτω. Είπα “αν ήρθε η ώρα μου να πάω, θα πάω” και παρακαλούσα το Θεό να κάνει το καλό. Κι εκείνος με άκουσε και βγήκα. Και όταν μετά από ένα μήνα νοσηλευόταν ο άνδρας μου στην εντατική και με είδαν στο νοσοκομείο οι νοσοκόμες που περνούσαν, δεν πίστευαν στα μάτια τους και σταυροκοπιούνταν. Και βγήκαμε από κει κι οι δυο ζωντανοί. Δεν το βάλαμε κάτω. Όλα κάποτε τελειώνουν κι όλα κάνουν τον κύκλο τους. Γεννιόμαστε και μια μέρα θα πεθάνουμε, αλλά όσο είμαστε ζωντανοί, να ζούμε στις χαρές, να ζούμε και στις λύπες!“
Την άκουσα με προσοχή, μα πιο πολύ την είδα, ένιωσα τα λόγια της τα πονεμένα και είδα στα μάτια της τη δύναμή της. Τίποτε δεν την πτοούσε, ζούσε!
Για το Babyradio: Σοφία Τελιάκη