Μαμά. Μία μόνο λέξη που αρκεί για να σου προκαλέσει ευχάριστα αισθήματα όταν την ακούς. Μια ευθυμία, μια αγαλλίαση, μια ασφάλεια. Είναι η οδηγήτρια σε όλη τη ζωή σου, αφού κανείς δε γεννιέται με οδηγίες χρήσης, αλλά με μια μαμά, που χαράζει το δρόμο και προστατεύει από εμπόδια.
Είναι το πρώτο, σταθερό και πιο ισχυρό δέσιμο του παιδιού, με αυτή συνδέεται πρώτα. Από αυτήν μαθαίνει πώς να νιώθει, πώς να εκφράζεται. Κι εκείνη περηφανεύεται πάντα και παντού για το παιδί της. Είναι η μόνη που δέχεσαι την, ορισμένες φορές, επικριτική της γνώμη -αφού είναι για το καλό σου. Γιατί η μαμά ξέρει.
Είναι αλλιώς η σχέση μάνας-παιδιού. Μια σύνδεση που της δίνει την ευκαιρία να καταλαβαίνει μόνο απ’ τη ματιά σου τι θέλεις να πεις. Μια μαμά που νιώθει ό,τι νιώθεις, που την πληγώνει ό,τι σε πληγώνει. Που θα σε αφήσει και να κλάψεις –κι ας υποφέρει η ίδια πιο πολύ– για να μάθεις να πατάς στο πόδια σου, να ανακαλύψεις τη δύναμή σου.
Η μαμά είναι ό,τι πιο κοντινό σε σούπερ ήρωα στην πραγματική ζωή. Εκείνη που δεν κουράζεται ποτέ. Που μπορεί και τα καταφέρνει όλα, καθάρισμα, πλυντήριο, σιδέρωμα, φαγητό, δουλειά εκτός σπιτιού κι όμως πάντα παρούσα στη ζωή σου. Κι όλα αυτά τα χωράει σε ένα εικοσιτετράωρο, σε κάθε εικοσιτετράωρο. Α, και το διάβασμα, και το παιχνίδι, πού τα πας αυτά; Δε σταματάει ποτέ, δεν αρρωσταίνει ποτέ κι αν το πάθει, θα το αγνοήσει, δεν έχει χρόνο για τέτοια. Έτσι, σου δίνει το καλύτερο παράδειγμα πως η ζωή σε θέλει πρωταγωνιστή κι όχι θεατή.
Είναι εκεί για εσένα. Και στην εφηβεία σου, δίπλα σου, σε ακούει να βρίζεις, να φωνάζεις, να κλαις, να αντιδράς. Υπομονετικά και σιωπηλά περιμένει. Δε θέλει να σε πιέσει. Περιμένει πότε θα ‘ρθεις εσύ σ’ αυτήν, πότε θα θελήσεις να της μιλήσεις, εκείνη εξάλλου είναι πάντα πρόθυμη να σ’ ακούσει. Περιμένει μια ακόμη αγκαλιά, όσο κι αν μεγαλώνεις, γιατί γι’ αυτήν θα ‘σαι πάντα το μωρό της.
Κι όταν έρθει η ώρα και φύγεις απ’ το σπίτι για σπουδές, θα περιμένει σαν φιτίλι αναμμένο, να δει τι κάνεις, πώς είσαι, πώς περνάς. Αν είναι όλα εντάξει, αν έφαγες. Κι αν δεν έφαγες θα σου στείλει με το ΚΤΕΛ ταπεράκια με τα αγαπημένα σου για έναν ολόκληρο λόχο. Κι αν εξαφανιστείς για πέντε ώρες και δεν την πάρεις τηλέφωνο, θα αρχίσει να ψάχνει όλα τα νοσοκομεία, μην έπαθες τίποτα.
Η μαμά, που σε βλέπει να μεγαλώνεις, να δημιουργείς σχέσεις και συχνά αναρωτιέται αν υπάρχει κανείς αρκετά καλός για σένα. Κι όταν δεν εγκρίνει τις επιλογές σου, πικραίνεται κι ανησυχεί μήπως δεν περνάς καλά, αλλά δε μιλάει, για να μη σε στενοχωρήσει, αντιθέτως σε υποστηρίζει. Καλά, εντάξει, καμιά μπηχτή πού και πού θα την πετάει.
Έτσι είναι οι μαμάδες, όμως, και γι’ αυτό τις αγαπάμε. Είναι ο φύλακας άγγελός μας, ο προστάτης κι ο καθοδηγητής μας. Γιατί η ζωή, μπορεί να μην έρχεται με οδηγίες χρήσης, αλλά με μια μαμά που είναι μακράν καλύτερη από οποιοδήποτε εγχειρίδιο. Μια μαμά που κάποτε ξεχνάς να της δείξεις πόσο την αγαπάς, πόσο εκτιμάς όσα σου μαθαίνει. Μια μαμά, που γι’ αυτήν θα είσαι πάντα το παιδάκι της. Αυτό που θα τη χρειάζεται στη ζωή του, όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη