5 Χρόνια μετά την αβεβαιότητα της ΜΕΝΝ….
Πέρασαν 5 χρόνια από τη μέρα που ήρθαν τα πάνω κάτω στη ζωή μου. Πέντε χρόνια από το σοκ και την αβεβαιότητα της ΜΕΝΝ.
Η γέννηση του γιου μου ακριβώς στις 30 εβδομάδες κύησης, έγινε χωρίς καμία προειδοποίηση. Ήμουν μουδιασμένη, όλα εξελίχθηκαν γρήγορα, σαν σε κινηματογραφική ταινία. Και όμως θυμάμαι εκείνες τις στιγμές σα να έγιναν όλα χτες.
Το μωρό μου διακομίσθηκε σε νοσοκομείο με ΜΕΝΝ. Έγινα για πρώτη φορά μαμά, αλλά χωρίς παιδί στην αγκαλιά μου.
Το ίδιο βράδυ γύρισα στο σπίτι, χαμένη και άδεια, και το μωρό μου έμεινε να το φροντίζει το προσωπικό της νεογνολογικής κλινικής.
Όπως συμβαίνει σε πολλούς γονείς, το πέρασμά μας από τη ΜΕΝΝ είχε τα πάνω και τα κάτω του, ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω. Γρήγορα βρήκα το ρυθμό μου στη ρουτίνα της μονάδας: επισκέψεις κάθε μέρα και αναμονή για να τον φροντίσω όποτε μου το επέτρεπαν. Είχα μωρό, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ένιωθα μαμά.
5 χρόνια μετά, με μεγάλη χαρά μπορώ να πω πως νιώθω επιτέλους μαμά!
Αυτό δεν συνέβη όμως από τη μία μέρα στην άλλη, χρειάστηκα πολύ χρόνο για να ξεπεράσω την τραυματική εμπειρία της ΜΕΝΝ, πολύ χρόνο για να αφήσω πίσω μου τους φόβους και τις ανησυχίες μου, και ακόμη περισσότερο χρόνο για να δεθώ με το μωρό μου.
Στο σπίτι ένιωθα τόσο μόνη, βυθισμένη σε αισθήματα πένθους, απώλειας, ζήλιας και θυμού. Υπήρχε ένα σημείο στο στήθος μου που πονούσε. Ήταν το σημείο που λαχταρούσα να ακουμπήσω το μωρό μου αμέσως μετά τη γέννησή του. Ένα ξεχωριστό σημείο, που θα έπρεπε να είχε ακουμπήσει το κεφαλάκι του και που θα έπρεπε να τον είχα κρατήσει σφιχτά.
Ήμουν μόνη, πνιγμένη από αισθήματα θλίψης και ανησυχίας. Δεν μπορούσα να ταυτιστώ με τις ιστορίες ή με τις καθημερινές ανησυχίες των άλλων νέων μαμάδων που συναντούσα. Και πιο πολύ από όλα έτρεμα την ερώτηση «Πόσο είναι το μωρό σας;».
Όταν η πατρότητα διδάσκεται σε ταχύρρυθμα έξω από τη ΜΕΝΝ….
Πέντε χρόνια μετά, οι αναμνήσεις της ΜΕΝΝ είναι ακόμη εδώ. Και νομίζω πως δεν θα φύγουν ποτέ… Αλλά με τον καιρό ξεθωριάζουν και δεν πονάνε το ίδιο πια.
Έχουμε δημιουργήσει τόσες πολλές αναμνήσεις σαν οικογένεια και το να γνωρίζω ότι αυτό που ένιωθα μετά τη ΜΕΝΝ το ένιωσαν και άλλοι που έκαναν το ίδιο ταξίδι, με βοήθησε αφάνταστα.
Δεν νιώθω πια μόνη μέσα σε αισθήματα θλίψης και απώλειας, αισθήματα που ένιωθα τόσο έντονα όταν γύρισα στο σπίτι. Τώρα γνωρίζω ότι τα αισθήματα αυτά ήταν απόλυτα φυσιολογικά και είμαι ευγνώμων προς όλες τις μητέρες που πέρασαν πριν από μένα αυτή τη δοκιμασία και που με τις ιστορίες τους με στήριξαν.
Πέντε χρόνια μετά, η ανησυχία και η αβεβαιότητα συνεχίζουν. Αλλά αυτά τα συναισθήματα είναι διαχειρίσιμα τώρα, έχουν γίνει κομμάτι της καθημερινότητάς μας, χωρίς όμως να την εξουσιάζουν. Ναι, ανησυχώ για κάθε κρύωμα και κάθε βήχα που ακούω, γνωρίζοντας ότι θα μας πάνε πίσω στο νοσοκομείο, προσπαθώ όμως να το αντιμετωπίζω στις πραγματικές του διαστάσεις. Το περάσαμε στο παρελθόν, έχουμε περάσει πολύ χειρότερα, θα το αντιμετωπίσουμε και πάλι.
Πέντε χρόνια μετά, έχω ένα καταπληκτικό αγοράκι που με έχει κάνει περήφανη από την πρώτη μέρα της ζωής του. Η δύναμή του και η αποφασιστικότητά του αποτελούσαν πηγή έμπνευσης για μένα. Και βλέποντάς τον να μεγαλώνει, οι μέρες της παραμονής μας στη ΜΕΝΝ φαντάζουν ολοένα και πιο μακριά.
Κατριόνα Ογκιλβι
Πηγή: 31ebdomades.gr