Αληθινή ιστορία: Της ζητούσα συγνώμη στη ΜΕΝΝ…
17 Νοεμβρίου 2013 Παγκόσμια Μέρα Προωρότητας. Αλλά και η μέρα που έμαθα ότι είμαι έγκυος.
Η πιο όμορφη Δευτέρα της ζωής μου καθώς πάλευα για μία εγκυμοσύνη σχεδόν δύο χρόνια.
365 μονάδες η χοριακή μου. Σούπερ. Ενημερώνω τον γιατρό μου τον οποίο βλέπω μετά από μερικές μέρες και με την ανακοίνωση της ΠΗΤ ξεκινάει το δικό μου ταξίδι προς την ευτυχία.
Σας το προτείνουμε… Μια ωδή στη μητρική αγάπη και τη ζωή!
5η βδομάδα Σάββατο, βλέπω το πρώτο αιματάκι. Μέχρι τότε, σύμπτωμα κανένα, τίποτα, σα να μην ήμουν έγκυος. Μιλάω με τον γιατρό μου και μου δίνει προγεστερόνη και συνιστά ξεκούραση για μερικές μέρες.
7η βδομάδα 4.30 ώρα το ξημέρωμα, σηκώνομαι να πάω τουαλέτα. Μόλις ακουμπώ τα πόδια στο πάτωμα και σηκώνομαι πλημμυρίζω στο αίμα. Τρόμος, κλάμα. Το έχασα λέω στη μάνα και στον άντρα μου που στέκονταν δίπλα μου προσπαθώντας να βρουν λόγια να με παρηγορήσουν. Παίρνω τον γιατρό τηλέφωνο. «Ξάπλωσε, ηρέμησε και έλα το απόγευμα να δούμε αν υπάρχει ο σάκος. Πόπη, μπορεί να το έχασες». Δεν μπορώ να περιγράψω τον τρόμο μου όλες αυτές τις ώρες της αναμονής.
Το ίδιο απόγευμα: «Εχουμε σάκο, το μωρό είναι στη θέση του, αλλά έχουμε και μια τεράστια αποκόλληση. Θα πρέπει να μείνεις στο κρεβάτι για οσο χρειαστει».
Και έτσι έγινε. Μέχρι την αυχενική ήμουν κλινήρης, σηκωνόμουν μόνο για τουαλέτα. Κάθε βδομάδα πήγαινα στον γιατρό να δούμε το μωρό και κάθε εβδομάδα η αποκόλληση μεγάλωνε όλο και πιο πολύ. Ταυτόχρονα μεγάλωνε και ο φόβος μου. Δεν θέλω να το χάσω, προσευχόμουν. Λίγο πριν από την αυχενική η αποκόλληση είχε φτάσει 22 χιλιοστά.
14 Γενάρη, αυχενική διαφάνεια. Με φόβο και τρόμο μπήκα στο αυτοκίνητο και πήγα στο μαιευτήριο. Προσπαθούσα να σκέφτομαι θετικά. «Θα δω το νινί μου» έλεγα, «όλα καλά θα είναι». Πράγματι, όλες οι μετρήσεις ήταν τέλειες. «Σας παρακαλώ, μπορείτε να δείτε την αποκόλλησή μου, έχω μια τεράστια αποκόλληση», είπα αγχωμένη. «Δεν υπάρχει τίποτε πλέον» μου λέει ο γιατρός, «και κατά πάσα πιθανότητα έχεις κοριτσάκι». Ηταν οι πιο όμορφες κουβέντες που έχω ακούσει ποτέ.
Εφυγα από εκεί και πετούσα στα ουράνια. Επιτέλους, θα χαρώ την εγκυμοσύνη μου και το μωρό μου. Ετσι νόμιζα…
5ος μήνας. Αρχίζουν αφόρητοι πόνοι στη δεξιά μεριά κάτω από τα πλευρά μου. Στο νοσοκομείο: «Εχεις διάταση νεφρού, η μήτρα σου πιέζει το νεφρό σου και σου δημιουργεί κολικούς. Από εδώ και πέρα και μέχρι να γεννήσεις θα κοιμάσαι μόνο από την αριστερή μεριά!».
6ος μήνας. Εχω επανέλθει στη δουλειά μου και επιστρέφοντας στο σπίτι, με πιάνει φαγούρα στον γλουτό. Μέσα σε μισή ώρα έχω γεμίσει κόκκινες καντήλες. Μια εβδομάδα τρέχω από νοσοκομείο σε νοσοκομείο για να μου βρουν από τι έπαθα αλλεργία και τι πρέπει να πάρω για να περάσει. Καταλήγω με τον γιατρό μου στο μαιευτήριο και με τη βοήθεια ενός συναδέλφου του παίρνω κορτιζόνη. Για 15 μέρες υπέφερα. Ετρωγα μόνο βραστά, ανάλατα και φαγουριζόμουν. Είχα κόψει όλα τα συμπληρώματα και όλα τα ύποπτα για αλλεργία φαγητά. Κατηγορούσα τον εαυτό μου και τον οργανισμό μου γιατί φοβόμουν μη βλάψω το παιδί που είχα στα σπλάχνα μου.
7ος μήνας. Σχετική ησυχία. Μόνο συσπάσεις. Συσπάσεις είχα έντονες σε όλη την εγκυμοσύνη. «Τις παρακολουθείς, αν γίνουν ρυθμικές, αρχίζουμε να ανυσηχούμε» μου είχε πει ο γιατρός.
33η εβδομάδα. Βράδυ, βλέπω τηλεόραση και το μωρό κάνει πάρτυ. Σύσπαση. Περιμένω να ξεπετρώσει η κοιλιά μου. Δεν ξεπετρώνει. Περίμενω λίγο ακόμα. Το μωρό έχει μαζευτεί ψηλά και είναι ακίνητο. Παίρνω τον γιατρό. Αμέσως νοσηλεύτηκα με ενδοφλέβια αγωγή για τις συσπάσεις και με διαστολή 2. Εμεινα 2 μέρες έτσι.
Κυριαή 8 Ιουνίου, την ημέρα της γιορτής μου, και ώρα 9.05 το βράδυ ήρθε στον κόσμο με καισαρική η μικρή μου πριγκίπισσα. Τα φάρμακα είχαν αρχίσει να την ενοχλούν και να κάνει ταχυκαρδία, ο γιατρός έπρεπε να την πάρει. 2.000 γραμμάρια και 47 πόντοι ήταν το κορμάκι της. Πρόλαβα μόνο να της δώσω ένα γλυκό φιλί στο μέτωπο και μου την πήραν στη ΜΕΝΝ. Δεν την πήρα αγκαλιά, δεν την έσφιξα, δεν την μύρισα, δεν την φίλησα όσο ήθελα. Αντ’ αυτού την έβλεπα καθημερινά μέσα από ένα παγωμένο γυαλί. Της μιλούσα συνέχεια όσο ήμουν εκεί, της έλεγα πόσο πολύ την αγαπώ και της ζητούσα συγνώμη που δεν μπόρεσα να την φιλοξενήσω κι άλλο στο σώμα μου, που την ανάγκασα να έρθει στον κόσμο απότομα και βάναυσα.
18 μέρες έμεινε μέσα. 18 ατελείωτες μέρες έβγαζα το γαλατάκι μου και της το πήγαινα γιατί ήθελα να πίνει μόνο το δικό μου.
Από την στιγμή που την πήρα σπίτι δεν έφυγε από την αγκαλιά μου. Και ακόμα τώρα που είναι ένα 28 μηνών δεν την αφήνω από την αγκαλιά μου. Κανένας δεν μπορεί να μου δώσει πίσω τις στιγμές που χάσαμε. Κανένας δεν μπορεί να με πείσει ότι δεν φταίει η αδυναμία του σώματός μου να την κρατήσει όσο έπρεπε. Παρ’ όλα αυτά, ξέρω ότι έκανα τα πάντα γι’ αυτήν μετά τη γέννησή της για να καλύψω το κενό των πρώτων ημερών και το κάνω ακόμα.
Εύχομαι καμία μητέρα να μην περνάει το κατώφλι της ΜΕΝΝ. Μπορεί να σώζει τις ζωές των μικρών μαχητών, αλλά αφήνει στις ψυχές των μαμάδων πληγές που δεν επουλώνονται ποτέ.
ΠΟΠΗ
Πηγή: 31ebdomades.gr