Η ιστορία της Εύης: Τίποτε δεν μας χαρίστηκε…
Ηθελα πάντα να κάνω παιδιά και φοβόμουν ότι δε θα τα καταφέρω. Οι πολυκυστικές γαρ. Μετά απο 4 χρόνια γάμου, αρκετές προσπάθειες, πολλή αγωνία, μεγάλη απελπισία και με τη βοήθεια ενός καλού γιατρού μένω έγκυος. Πρώτος υπέρηχος και δύο σάκοι. Η χαρά και η συγκίνηση στα ύψη. Δεύτερη επίσκεψη, ένας σάκος, παλινδρόμησε. Φόβος και αγωνία. Άραγε τι θα γίνει στο επόμενο ραντεβού; Θα φύγει κι αυτό; Κάνω κρυφά από τον γιατρό κι άλλους υπέρηχους αλλού, ενδιάμεσα από τα ραντεβού μας, μόνο και μόνο για να ακούω την καρδιά του.
Τέλη Μαΐου, αυχενική και αυξημένη πιθανότητα για σύνδρομο 13. Λήψη τροφοβλάστης, καρυότυπος και όλα καλά… είναι κορίτσι! Πάντα ήθελα μια κόρη. Ανακούφιση για λίγο. Στις 4/8 στην β’ επιπέδου το μωρό φαίνεται δύο εβδομάδες μικρότερο, να την επαναλάβουμε σε τρεις εβδομάδες. Δεν είναι τίποτα λέω, νιώθω τέλεια, όλο ενέργεια και το μωρό έχει ελεγχθεί. Στις 25/8 τρεις εβδομάδες μικρότερο, ελάτε ξανά. Στις 8/9 βαριά υπολειπόμενη ανάπτυξη με παθολογικές ροές στην πλακουντιακή κυκλοφορία. Το παιδί δεν μεγαλώνει, είναι εξαιρετικά μικρό, τι να το κάνετε ένα παιδι ενός κιλού; Αυτή ήταν η φράση του υπερηχογραφιστή. Πιθανόν να πρέπει να διακοπεί η κύηση, πιθανόν να πάθει εγκεφαλικες βλάβες, δική σας η απόφαση βέβαια… Απόγνωση, θλίψη και θρήνος για μία εβδομάδα -τη χειρότερη της ζωής μου- μέχρι να πάρω και δεύτερη γνώμη ενός ειδικού στον προγεννητικό. Παρόμοια ευρήματα αλλά θεωρεί ότι μπορούμε να το παλέψουμε έναν μήνα ακόμα και βλέπουμε. Νιώθω λίγο καλύτερα αλλά ο φόβος έχει γίνει σκιά μου. Είμαι έγκυος; Ως πότε θα είμαι; Θα γεννήσω; Και τι θα αντικρύσω όταν γεννήσω; Φυσικά δεν έχω φτιάξει παιδικό δωμάτιο, δεν έχω ψωνίσει τίποτα για το μωρό ούτε καν ρούχα εγκυμοσύνης για μένα.
Ακολουθούν επισκέψεις στο νέο γιατρό δύο φορές την εβδομάδα, μαγνητική τομογραφία για να δούμε ό,τι μπορούμε από όργανα και εγκέφαλο του μωρού και στις 16/10/15 στις 32 εβδομάδες + 1 αποφασίζεται να γεννηθεί η κόρη μου με βάρος μόλις 840 γρ. Ίσα που προλαβαίνω να της ρίξω μια ματιά από μακριά και φεύγει για τη ΜΕΝΝ. Η πρώτη συνάντησή μας το επόμενο απόγευμα είναι δραματική, αφού με δυσκολία μπορώ να διακρίνω κάτι από αυτήν (κυρίως τα ποδαράκια της), γιατί το πρόσωπό της κρύβεται από το ΣΗΠΑΠ και μία μάσκα για τα μάτια της. Κλαίω διαρκώς και νιώθω τύψεις για την κατάστασή της. Πώς της το έκανα αυτό; αναρωτιέμαι συνεχώς.
7 συναισθήματα μιας μαμάς που πέρασε από τη ΜΕΝΝ
Την ημέρα που παίρνω εξιτήριο, το μωρό μου παθαίνει πνευμονική δυσχέρεια και διασωληνώνεται. Η επιστροφή μου στο σπίτι είναι επώδυνη, κλαίω ασταμάτητα στο κρεβάτι μου μέχρι που με παίρνει ο ύπνος δίχως να το καταλάβω μέσα στα αναφιλητά. Οι επόμενες μέρες με βρίσκουν να πηγαινοέρχομαι στη μονάδα, στα γνωστά επισκεπτήρια και να μεταφέρω το γάλα μου. Κανείς δεν μου λέει τίποτα ουσιαστικό κι εγώ φοβάμαι να ρωτήσω παραπάνω. Δεν έχει εξασφαλίσει ακόμα την επιβίωση της.
Οι μέρες περνούν. Το οξυγόνο βγαίνει, όμως το βάρος της αυξάνεται με αργούς ρυθμούς. Μετά από 40 μέρες την ακουμπάω για πρώτη φορά, ένα πλασματάκι μικροσκοπικό και εύθραυστο, μα συνάμα τόσο δυνατό. Μετά από 61 μέρες αφήνουμε τις εντατικές I και II και πάμε στην απλή παρακολούθηση. Φτάσαμε στην τελική ευθεία, λέω, έλα όμως που η τελική ευθεία δεν λέει να τελειώσει. Η μικρή δεν μπορεί να τραφεί με μπιμπερό και ο ρινογαστρικός δεν λέει να βγει. Είμαι στη μονάδα από τις 12 το πρωί ως τις 9 το βράδυ για να την ταΐζω εγώ ανά τρίωρο, αλλά δεν μπορεί να πιάσει το όριο των 50 ml, ένω έχει περάσει το επιθυμητό βάρος των 2 κιλών.
Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά στη μονάδα. Με εξετάσεις επί εξετάσεων για οισοφαγίτιδα, λοιμώξεις, παλινδρόμηση, δυσφαγία, χωρίς ιδιαίτερα ευρήματα… Όμως εκείνη δεν τρώει όσο χρειάζεται. Αρχίζω να πιστεύω ότι δεν θα φύγουμε ποτέ από εκεί. Χρειάστηκαν 40 μέρες για να μάθει το μπιμπερό και, τελικά, στις 25/1, μετά από 101 ημέρες νοσηλείας γυρίζουμε στο σπίτι μας.
Οι πρώτοι μήνες είναι δύσκολοι, απελπιστικοί… Το φαγητό, τα ml, παλινδρομήσεις, οι εμετοί δεν σταματούν κι εγώ φοβάμαι ότι θα γυρίσουμε πίσω. Σε παρακάλω, αγωνίσου κι εσύ να μη γυρίσουμε πάλι πίσω!
Κοντεύει σήμερα 11 μηνών (διορθωμένη 9), είναι κάτι λιγότερο από 5 κιλά, τρώει όμως λίγο καλύτερα. Μοιάζει σαν κούκλα ψεύτικη, δεν δείχνει αληθινή, είναι όμως τόσο χαριτωμένη. Μπουσουλάει, στέκεται όρθια, λέει »μαμά», φωνάζει και γελάει δυνατά. Ετοιμάζουμε τη βάπτιση και τα γενέθλιά της, όμως εγώ δεν παύω να ανησυχώ και να φοβάμαι για όλα. Θα σταματήσω άραγε ποτέ να φοβάμαι;
ΕΥΗ
Πηγή: 31ebdomades.gr