Μόνοι πονάμε και ας μας κρατάνε το χέρι..
Μόνοι σπαράζουμε και ας μας έχουν σφιχτά αγκαλιά..
Να είμαι δίπλα μου σε εκείνες τις μάχες που αφορούν μονάχα εμένα.
Να είμαι δίπλα μου, γενναία, να μπορώ να αντικρούω τα «τέρατα» μου. Να μην εθελοτυφλώ για ότι με βασανίζει, αλλά να το αντιμετωπίζω. Να τολμάω να δίνω αυτές τις μάχες με τον εαυτό μου και να βγαίνω νικητής..
Οι πιο σκληρές και δύσκολες μάχες είναι αυτές που δίνουμε μέσα μας.
Να είμαι δίπλα μου όταν όλα τα φώτα σβήνουν, όταν ολες οι μάσκες πέφτουν, όταν πολλά που αγάπησα ξεθωριάζουν, όταν φεύγουν ένα ένα.
Να είμαι δίπλα μου, όταν κανείς δεν μπορεί να νιώσει απόλυτα τον πόνο μου και να τον απαλύνει, διότι…
Μονάχα εγώ, μπορώ να με φτιάξω, όπως και να με καταστρέψω.
Αποτελεί εσωτερική απόφαση να σταθώ δυνατή. Ακόμα και αν χρειαστεί να αναζητήσω την πρέπουσα βοήθεια. Ώστε να ανταπεξέλθω όσο γίνεται πιο όμορφα, στο μαγικό αυτό, συνάμα δύσκολο «παιχνίδι» της ζωής, πατώντας γερά στα πόδια μου.
Να είμαι δίπλα μου, να μην έχω ανάγκη κανέναν. Να αποτελούν οι βρισκόμενοι στην ζωή μου επιλογή! Να μην επιτρέπω σε όποιον δεν με σέβεται να με πλαισιώνει.
Να είμαι δίπλα μου, για να με φροντίζω.. Να ξοδεύω ποιοτικό χρόνο με τον εαυτό μου, κάνοντας ότι μου προσφέρει ευδαιμονία. Να με κρατάω ήρεμη. Να μου χαρίζω στιγμές ευτυχίας. Να αγκαλιάζω τις αδυναμίες μου και να μην με κρίνω. Να με βοηθάω να πορεύομαι στον δρόμο μου, βήμα βήμα..να μην χάνομαι!
Να με αγαπώ για να ηρεμώ.
Να με συγχωρώ για να προχωρώ.
Να με κατανοώ για να μαθαίνω.
Να με ακούω για να καταλαβαίνω.
Να με διδάσκω για να εξελίσσομαι.
Να με φροντίζω για να αντέχω.
Να είμαι δίπλα μου, δυνατή, καθαρή, ακέραιη, αυτόφωτη! Γιατί με χρειάζομαι. Πρέπει να είμαι καλά. Οφείλω να είμαι δίπλα μου, γιατί με αγαπώ!
«Όταν θα έχω υπερνικήσει τον εαυτό μου, τότε θα τον υπερνίκησω και σε κάτι ακόμα μεγαλύτερο και αυτή η νίκη θα σφραγίσει την ολοκλήρωση μου.» Νίτσε, απόσπασμα από το βιβλίο «Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα».