«Εάν απλά οι άνθρωποι μάθαιναν να μη φοβούνται τις εμπειρίες τους, αυτό από μόνο του θα άλλαζε τον κόσμο.»
~Sidney Banks
Πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου φοβούμενη τα συναισθήματά μου [δηλώνει η Marlena]. Το να έχω συναισθήματα και να τα εκφράζω με καθιστούσε ψυχικά ασθενή – ή έτσι με έκανε να αισθάνομαι ένας μεγάλος αριθμός επαγγελματιών υγείας. Όταν ένιωθα λυπημένη, με κατηγοριοποιούσαν ως καταθλιπτική. Όταν έδειχνα οποιαδήποτε σημάδια άγχους, με κατέτασσαν σε κάποια άλλη λίστα ψυχικών διαταραχών για την οποία χρειαζόμουν φαρμακευτική αγωγή. Κι εάν ήμουν θυμωμένη; Ε, λοιπόν, αυτό ήταν το χειρότερο. Αυτό αποδείκνυε πόσο παλαβή και παντελώς εκτός ελέγχου ήμουν!
Δεν μπορούσα να καταλάβω πώς δεν μπορούσαν να δουν τι πραγματικά συνέβαινε μέσα μου. Δεν μπορούσα να καταλάβω πώς όλοι έβλεπαν εμένα ως πρόβλημα, ενώ ουσιαστικά αυτό που συνέβαινε σε μένα ήταν το πρόβλημα. Αλλά αυτό είναι μια ιστορία που θα πω άλλη φορά.
Μεγάλωσα ως καλό κορίτσι, που σήμαινε ότι οποιεσδήποτε αντιδράσεις θυμού ήταν απαγορευμένες, ντροπιαστικές και τιμωρούνταν.
Δεν ήταν επιτρεπτό να εκφράσω απογοήτευση, διότι αυτό με καθιστούσε αγνώμων.
Δεν μπορούσα να ζητήσω αυτό που ήθελα, γιατί αυτό με έκανε άπληστη.
Δεν μου επιτρεπόταν να διαφωνήσω με κάποιον, διότι αυτό με έκανε δύσκολη.
Δεν μπορούσα να εκφράσω απόγνωση, γιατί αυτό σήμαινε ότι ήμουν εκτός ελέγχου και έπρεπε να με αφήσουν μόνη να αναλογιστώ τη ντροπιαστική συμπεριφορά μου.
Δεν μπορούσα να ζητήσω βοήθεια, γιατί τα καλά κορίτσια δεν ταλαιπωρούν άλλους ανθρώπους.
Δεν μπορούσα να είμαι ούτε χαρούμενη, γιατί αυτό σήμαινε είτε ότι ζητούσα προσοχή είτε ότι ήμουν ενοχλητική.
Ένιωθα όλα τα συναισθήματα, αλλά με έμαθαν ότι ήταν εσφαλμένα, απαγορευμένα ή ντροπιαστικά, γι’ αυτό δεν αισθανόμουν ασφαλής να τα βιώσω. Και έτσι προσπάθησα να τα καταπνίξω. Τα συγκρατούσα, τα έδιωχνα μακριά, τα απέφευγα, τα αντιμετώπιζα ενοχικά και τα φοβόμουν.
Κάθε φορά που ένιωθα κάτι, το έβλεπα ως μία ακόμη απόδειξη του πόσο χάλια ήμουν. Αργότερα, το έβλεπα ως απόδειξη του πόσο χαλασμένη ή παρανοϊκή ήμουν. Αυτό με τρέλαινε. Όμως αυτό που πραγματικά με τρέλανε ήταν το να σκέφτομαι ότι αυτά τα συναισθήματα που είχα με τρέλαιναν.
Πίστευα ότι αυτό που βίωνα ήταν λάθος. Αντιμετώπιζα τα συναισθήματά μου ως προβλήματα, γι’ αυτό προσπαθούσα να τα κρύψω και να μην τα νιώθω. Τόσο πολύ, που στην ουσία δεν θυμάμαι καν να νιώθω πολύ χαρούμενη ή ενθουσιασμένη με τίποτα. Το μόνο που θυμάμαι είναι να νιώθω κουρασμένη, ληθαργική και βαριεστημένη. Δεν ήμουν ούτε δεκαπέντε χρονών τότε…
Συνέχισα σ’ αυτό το ύφος για πάρα πολύ καιρό. Η ζωή μου έμοιαζε άψυχη και ζοφερή. Δεν θυμάμαι να διασκεδάζω, να έχω περιπέτειες ή συναρπαστικές εμπειρίες. Όλα έμοιαζαν τόσο δύσκολα. Η ζωή ήταν κάτι που έπρεπε να υπομένω, όχι να απολαμβάνω. Η απόλαυση φαινόταν σαν κάτι φυλαγμένο για λίγους και καλούς και σχεδόν ποτέ δεν ήμουν ένας από αυτούς.
Έφτασα πια στα τριάντα μου για να μάθω ότι τα συναισθήματα δεν ήταν προβλήματα και ότι δεν με καθιστούσαν τρελή. Τα συναισθήματά μου, με καθιστούσαν μόνο ένα πράγμα: άνθρωπο.
1ο Μάθημα Συναισθημάτων: Τα συναισθήματα δεν είναι αποδείξεις ότι είμαστε ‘χαλασμένοι’ ή ‘παρανοϊκοί’. Είναι απόδειξη ότι είμαστε άνθρωποι. Διαβάστε το εδώ
2ο Μάθημα Συναισθημάτων: Έχουμε προγραμματιστεί για να βιώνουμε όλα τα συναισθήματά μας και δεν μπορούμε να τα αναισθητοποιήσουμε επιλεκτικά. Διαβάστε το εδώ
3ο Μάθημα Συναισθημάτων: Τα συναισθήματα που σχετίζονται με την ντροπή εκφράζονται με διαφορετικούς και βλαβερούς τρόπους, που σημαίνει ότι απλά δεν μπορούμε να μη νιώσουμε. […]
4ο Μάθημα Συναισθημάτων: Τα συναισθήματα μας ενημερώνουν πότε έχουμε μπει σε επικίνδυνους τρόπους σκέψης. […]
5ο Μάθημα Συναισθημάτων: Τα συναισθήματά μας μάς ζητούν να ενεργήσουμε με τρόπους που είναι ευεργετικοί για μας. […]
———————————————————————————
[Τα 5 Μαθήματα Συναισθημάτων της Marlena Tillhon-Haslam θα αναρτηθούν σε 5 συνέχειες… ]
———————————————————————————
Πηγή: tinybuddha
Συγγραφέας: Marlena Tillhon-Haslam