“Πρόσεξε πώς συμπεριφέρεσαι, τι θα πει ο κόσμος;”
Αυτή η φράση κυριαρχεί στο μυαλό, αλλά και στα αυτιά πολλών από εμάς. Μεγαλώσαμε σε μια κοινωνία όπως η ελληνική που δίνει πολύ σημασία και βαρύτητα στη γνώμη του κόσμου αγνοώντας τις πραγματικές επιθυμίες και θέλω, τόσο τα δικά μας, όσο και της οικογένειας μας. Βαρύ το τίμημα για μια τέτοια κληρονομιά. Πώς άραγε συνδέεται με το πώς είμαστε στο εδώ και τώρα και τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να μην μας ακολουθεί σε όλη μας τη ζωή;
Το πώς έχει επιδράσει όλη αυτή η “πλύση εγκεφάλου” μπορούμε να το καταλάβουμε αν αναλογιστούμε την εξής ερώτηση: “Πόσο σημαντική είναι για εμάς η γνώμη των άλλων και πόσο καταλυτικό ρόλο παίζει στις αποφάσεις μας;” Ίσως αν το σκεφτούμε με λεπτομέρεια, θα καταλάβουμε ότι τα δικά μας τα θέλω με τις τελικές αποφάσεις που παίρνουμε κατά καιρούς, απέχουν πάρα πολύ.
Διαφορετικές αποφάσεις θα είχαμε πάρει αν δεν μας ένοιαζε τι άποψη θα σχηματίσουν οι άλλοι για εμάς ή πώς θα μας χαρακτηρίσουν. Ίσως η νοοτροπία μας να έχει αλλάξει σε κάποια πράγματα σε σχέση με το παρελθόν, καθώς μέσω της τεχνολογίας έχουμε τη δυνατότητα πια να δούμε και πέρα από τον μικρόκοσμο μας, όμως δεν καταφέραμε να απαγκιστρωθούμε οριστικά.
Τι μπορεί να κρύβεται πίσω από την “εμμονή” μας για τη γνώμη των άλλων γύρω μας; Ενδεχομένως να σχετίζεται αυτή η εμμονή και με το πόσο αποδεχόμαστε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας ή πόσο τον κρίνουμε αυστηρά και τον συγκρίνουμε με το πώς θα έπρεπε να είμαστε συγκριτικά με το πώς είναι οι άλλοι γύρω μας. Αν αποδεχτούμε και αγαπήσουμε όλες τις πλευρές μας, τότε θα νιώθουμε πιο γεμάτοι. Η εικόνα που θα έχουμε για εμάς θα είναι πιο ολοκληρωμένη και ακόμα και αν ακούσουμε μια αρνητική κριτική θα την φιλτράρουμε πρώτα καλά πριν καταλήξουμε στο αν θα την κρατήσουμε ή όχι.
Αντίθετα, αν αποδεχόμαστε με όρους τον εαυτό μας ή αν πολεμάμε συγκεκριμένες πλευρές του, τις οποίες εμείς θεωρούμε ως ελαττώματά μας, τότε στην παραμικρή νύξη που θα μας κάνει κάποιος, θα θυμώσουμε και θα αντιδράσουμε ίσως άσχημα. Θα πληγωθούμε πολύ περισσότερο από ότι αν είχαμε αγκαλιάσει και αυτές τις πλευρές μας. Αν για παράδειγμα έχουμε περιττά κιλά, τα οποία τα βλέπουμε και δεν τα θέλουμε καθόλου πάνω μας, όποιο σχόλιο τύχει και ακούσουμε θα νομίσουμε ότι αφορά εμάς, ακόμα και αν αυτός που το λέει, αναφέρεται σε κάτι άλλο.
Μήπως έχει έρθει η στιγμή για να δούμε πιο φροντιστικά και ολιστικά τις πλευρές με τις οποίες τόσα χρόνια είμαστε σε “πόλεμο”; Το ότι θα τις αγαπήσουμε δεν σημαίνει ότι δεν θα προσπαθήσουμε να τις βελτιώσουμε, αλλά σημαίνει ότι θα το κάνουμε με έναν τρόπο πιο φροντιστικό και καθόλου τιμωρητικό, δίνοντας παράλληλα στον εαυτό μας μεγαλύτερες πιθανότητες για αλλαγή.