Άραγε ο γονιός οφείλει να είναι τέλειος στα παιδιά του, προκειμένου αυτά να μεγαλώσουν με τον καλύτερο τρόπο και να έχουν σωστά πρότυπα;
Ή μήπως δεν υπάρχει τέλειος γονιός;
Όπως έχει πει ο Winnicott: Οι γονείς δεν χρειάζεται να είναι τέλειοι, αλλά αρκετά καλοί (good enough parents). Τι εννοούμε όμως με αυτό; Θα σας πω ένα πρόσφατο παράδειγμα μέσα από μια θεραπευτική ομάδα. Μια μητέρα, χωρισμένη με 2 έφηβα παιδιά, έβλεπε μια ταινία τρόμου με τη μεγάλη της κόρη. Η κόρη δε μπορούσε να την δει μόνη της και η μητέρα που φοβάται τέτοιου είδους ταινίες, της έκανε παρέα. Ωστόσο από το φόβο της έκανε παλινδρομήσεις και της ερχόταν τάση για έμετο.
Από το παραπάνω παράδειγμα, γίνεται σαφές πως αυτή η μητέρα ήθελε να φανεί τέλεια στο παιδί της. Πως δεν έχει φόβους, αδυναμίες. Πως αντέχει τα πάντα και πως δεν κάνει λάθη. Έτσι το παιδί αισθάνεται ασφάλεια και σιγουριά μαζί της.
Είναι όμως υγιές όλο αυτό; Ή μήπως υπάρχει κάτι που δε βλέπουμε και δεν ακούμε;
Πάνω από όλα ο γονιός είναι άνθρωπος και σαφώς και θα έχει φόβους κι αδυναμίες. Κάποιες φορές θα κάνει λάθη, κι άλλες φορές θα είναι σωστός κι έτοιμος να βοηθήσει και να συμβουλέψει το παιδί του. Έχει όμως και τις δικές του ανάγκες και πρέπει να τις ακούει. Στο παραπάνω παράδειγμα είναι πολύ καθαρή η ύπαρξη σωματικών μηνυμάτων: Το σώμα μας προειδοποιεί όταν δεν αντέχουμε. Η συγκεκριμένη δεν άντεχε να βλέπει τις ταινίες τρόμου (όπως και πολλοί από εμάς…), άλλη δεν αντέχει άλλες καταστάσεις, όπως η ακαταστασία, η φασαρία, η πίεση κτλ. Τι θα γινόταν αν αυτή η μητέρα ξεκαθάριζε από την αρχή πως η κόρη της δεν πρέπει να δει αυτή τη ταινία, έτσι ώστε να βγει κι η ίδια από την επιλογή του να φοβάται; Ή τι θα γινόταν αν η μητέρα έλεγε στο παιδί της πως η ίδια φοβάται και να προτείνει να δουν κάτι άλλο;
Οι απαντήσεις, σίγουρα πολλές. Το θέμα είναι όμως ένα: Το παιδί πρέπει να γνωρίζει πως οι γονείς του δεν είναι ούτε ακαταμάχητοι, ούτε σούπερ ήρωες ούτε αλάνθαστοι. Είναι κι αυτοί άνθρωποι με αισθήματα και συναισθήματα, πονάνε, φοβούνται, τρομάζουν, λυγίζουν κτλ κτλ.
Μια ακόμα σημαντική διάσταση είναι πως οι γονείς πρέπει να ακούνε και οι ίδιοι τις ανάγκες τους, τα θέλω τους και να έχουν αυτογνωσία για το τι αντέχουν και τι όχι. Πρέπει να είναι σε επαφή με τον εαυτό τους για να μπορούν να το μεταδώσουν και στα παιδιά τους. Η πίεση και η αναστολή των δικών τους αναγκών, δε βοηθά στην ομαλή ανάπτυξη κι εξέλιξη των παιδιών τους. Διότι, όταν τα παιδιά αντιλαμβάνονται πως οι γονείς τους είναι καλά, είναι ήσυχα. Το αντίθετο, τα φέρνει σε μια κατάσταση συναγερμού και κάνουν τα πάντα προκειμένου να τους τραβούν την προσοχή, χάνοντας έτσι το δικό τους κ.ο.κ. (Φαύλος κύκλος)…
Το συμπέρασμα είναι πως δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς, αλλά γονείς που προσπαθούν για το καλύτερο των παιδιών τους, βάζοντας όρια, έχοντας μια ειλικρινή σχέση κι επικοινωνία και δεν ξεχνούν κι οι ίδιοι τις δικές τους ανάγκες και τα δικά τους θέλω…