Σκασίλα μου τι γνώμη έχετε για το σώμα μου!
Η Ιωάννα Παπακωνσταντίνου γράφει ένα κείμενο χωρίς κόμπλεξ, χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς ταμπού…
Και λέει μεγάλες αλήθειες για τα πρότυπα που έχουμε ως κοινωνία, για την “αγορά του κάλλους”, για τις εμμονες που έχουμε με το σώμα μας, για τις εμμονές που έχουμε για τι σκέφτονται οι άλλοι για εμάς…. Εμμονές που είναι δύσκολο να αποβάλλουμε, πρότυπα που έχουν εμποτίσει το υποσυνείδητο μας. Αρκεί να γυρίσουμε το χρόνο πίσω και να δούμε την απόλυτη γυναίκα στη δεκαετία του ’60. Δεν ήταν αλλη από τη μοναδική Μέριλιν. Η γυναίκα πειρασμός! Με τα τοπικά παχάκια, την κυτταρίτιδα της, τις καμπύλες της, την καλοπέραση της. Η Ιωάννα δε μασάει τα λόγια της. Αγαπάει το σώμα της, αγαπάει την καλοπέραση και εμείς δεν έχουμε παρά να διαβάσουμε προσεκτικά τις γραμμές που ακολουθούν γιατί το καλοκαίρι είναι εδώ και η φρενίτιδα της κυταρρίτιδας και της απώλειας βάρους, η φρενίτιδα της τελειότητας εξαπλώνεται οσάν επιδημία:
Και όντως σκασίλα μου. Διότι εσύ «αγορά του κάλλους» μπορεί να με θες σμιλεμένη και αγαλματένια αλλά εγώ έχω αποφασίσει χρόνια τώρα να τα σκάω στο φαϊ, το οποίο στο κάτω-κάτω μου προκαλεί και επικές δονήσεις.
Τους τελευταίους μήνες σε καθημερινή βάση υπάρχει μια φωνούλα -είναι πραγματική και όχι φαντασιακή- αυτή του αδερφού μου, τον οποίο αγαπώ κατά τα άλλα, που γομαρίτσα με ανεβάζει, μποθρονίτσα με κατεβάζει (Οι χαρακτηρισμοί αυτοί βεβαίως ποτέ σε υπερθετικό βαθμό γιατί το παν είναι η ευγένεια! χοχο).
Για 6 κιλά παραπάνω -διόλου παραπανίσια, διότι έχω κοπιάσει ξοδεύοντας και χρήμα και χρόνο για αυτή την επένδυση- έχω πάνω από το κεφάλι μου ΤΟΝ δυνάστη στη φαμίλια μου να με κατακεραυνώνει καθημερινώς. Γιατί; Επειδή αυτός σε αντίθεση με εμένα κοπανιέται ολονυχτίς στα γυμναστήρια και χτίζει λυγερό κορμί. Και καλά κάνει, γιατί άμα τον ρωτήσεις θα σου πει «γουστάρω να γυμνάζομαι, εκτονώνομαι!». Εγώ που γουστάρω να γεύομαι γλυκά και αλμυρά και αλμυρόγλυκα και ήθελα έτσι να χαρίσω από ένα κιλάκι το μήνα στην πάρτη μου ΠΟΙΟΝ ΕΝΟΧΛΩ; Δεν δικαιούμαι να κάνω κι εγώ ένα δώρο στον εαυτό μου; (Εμένα πάντως οι μύες μου τώρα που τους ξαναβλέπω είναι πιο χαριτωμένοι με την ωραιότατη κυτταρίτιδά τους. Λίγος μυς, λίγη κυτταρίτιδα, λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τα λοιπά και τα λοιπά που λέει και η αοιδός. Και ναι, εδώ είναι απαραίτητος ο υπερθετικός βαθμός. Γιατί αυτή είμαι, ωραιότατη)
Κυτταρίτιδα λοιπόν… high season της οποίας είναι το καλοκαίρι. Τότε ξεσπαθώνει! Και γοργα-γοργά γίνομαι μάρτυρας μιας φρενίτιδας δίχως σταματημό. Είναι λες και κάνεις Bras de fer με την παράνοια της αισθητικής κάθε καλοκαίρι. Αφιερώματα σε περιοδικά, σε στήλες ομορφιάς, σε τηλεοπτικές εκπομπές και διαφημιστικά τσιτάτα με ερωτήματα όπως «πώς να απαλλαγείτε μια και καλή από την κυτταρίτιδα», «πώς να αποκτήσετε κοιλιακούς σε μια βδομάδα» ( και ώ εγένετο το θαύμα. Ποτέ όμως).
Έχει γίνει ο ίδιος ο άνθρωπος tutorial του εαυτού του («how to…»). Τις προάλλες έτσι όπως χάζευα στα social media, πέτυχα μια φωτογραφία απ’αυτές που πάνω γράφονται τύπου quotes. Έγραφε, λοιπόν «how to have a beach body. 1. have a body / 2. go to the beach». Με αυτόν τον τρόπο εγώ έχω αποφασίσει να οργώνω τις παραλίες. Σινάμενη-κουνάμενη, περιχαρής. Και γιατί όχι, για μπάνιο πάω, όχι για σκάψιμο.
Η αλήθεια είναι πως αυτό το σινάμενη-κουνάμενη κατακτήθηκε στην πορεία, μεγαλώνοντας και παρατηρώντας την αντίδραση της μητέρας μου όταν έπαιρνε και έχανε βάρος ανά περιόδους. Πάντα το θέμα βάρος εμφανιζόταν και χανόταν στη ζωή της αλλά όταν «τροφάντευε», όπως λέει και η ίδια, δεν έπαιρνε και τον εαυτό της και πολύ στα σοβαρά, έκανε πλάκα και υπερασπιζόταν πάντα τα κάλλη της. Το καλύτερό της δε, ήταν οι ώρες που περνούσε στην θάλασσα. Με το που πατούσε το πόδι της στην αμμουδιά τα πετούσε όλα από πάνω της, τα πετούσαμε κι εμείς και μπλουμ. Νομίζω πως αυτή η εικόνα πάντα μου δημιουργούσε μια άνετη κατάσταση.
Έτσι κι εγώ μεγαλώνοντας την είδα πιο χαλαρά και από τότε εμπιστεύομαι τα ντόνατς, εντάξει όχι τυφλά γιατί τα σφραγίσματα καραδοκούν και είναι κρίμα η απόλαυση να ξεμάθει. Και εν πάση περιπτώσει, δεν μ’ αρέσει να καταπιέζομαι κι εκεί. Αρκετή καταπίεση ασκούν οι θεσμοί από μόνοι τους στην σημερινή κοινωνία. Εγώ κάνω ό,τι θέλω στο κορμί μου, μου ανήκει, το ξέρω ότι μου ανήκει. Δε μου ανήκει και τίποτε άλλο στ’ αλήθεια.
Και κάπως έτσι η κουβέντα καταλήγει στα πρότυπα. Μια κοινωνία της οποίας η καταναλωτική μανία αδημονεί να βλέπει το γυναικείο σώμα με ένα τρόπο. ΜΟΝΟ. Γιατί αν δεν είσαι έτσι, πρέπει σώνει και ντε να γίνεις αλλιώς, αυτές είναι οι προσταγές της αγοράς του κέρδους. Αρνούμαι να συμβιβαστώ με αυτήν την παράνοια και στο κάτω της γραφής δεν γουστάρω να γίνω μια πλαστική κούκλα για να αρέσω σε μια κοινωνία που δεν αποδέχεται τη διαφορετικότητα και την «ατέλεια» αλλά προωθεί σεξιστικές συμπεριφορές. Το μόνο πλαστικό πάνω μου είναι το ξεθωριασμένο μου μανώ και μ’ αρέσει κυρίως επειδή είναι ξεθωριασμένο.
Εγκυμοσύνη: Όποιος σας είπε να μην κινείστε μάλλον κάνει λάθος!
Ένα απλό κόλπο που θα σε κάνει καλύτερο γονιό και θα σου αλλάξει τη ζωή
