Μην στραβοκοιτάτε τις μαμάδες που τσιρίζουν τα παιδιά τους…
Δεν μπορούσα να βρω άλλο τίτλο.
Ήθελα να είναι ενδεικτικός. Αλλά ουκ ολίγες φορές έχω ακούσει ή έχω διαβάσει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τη δυσφορία πολλών ανθρώπων, όταν ακούνε σε δημόσιους χώρους παιδιά να τσιρίζουν. Έτσι ήμουν και εγώ παλιά, πριν γίνω μάνα. Το δικό μου το παιδί δεν τσιρίζει, αλλά αν τσίριζε; Θα ήθελα να με κοιτάνε όλοι με μισό μάτι; Ήδη αν κάνει καμία αταξία, επειδή είναι ζωηρή, θέλω κάποιες φορές να ανοίξει η γη να με καταπιεί.
Στις διακοπές, στο σημείο που βρίσκομαι, υπάρχουν πολλές οικογένειες με παιδιά, παιδιά κάθε είδους, αλλά παιδιά: ήσυχα, ζωηρά, νευρικά, που τρώνε, που δεν τρώνε και βγάζουν την ψυχή της μάνας τους, που κάνουν σκανταλιές, άλλα αθόρυβα ή μοναχικά. Και παιδιά που τσιρίζουν. Που τσιρίζουν γιατί είναι μικρά, που γεννήθηκαν γκρινιάρικα, που μπορεί κάτι να τα ενοχλεί, παιδιά που γκρινιάζουν όλη την ώρα. Είναι παιδιά. Αυτό όμως που με πονάει, είναι η μάνα τους κάθε φορά που βγάζουν μία ιαχή, μία στριγκλιά, που φωνάζουν, χτυπιούνται ή δυσανασχετούν.Η μάνα τους που κατεβάζει το βλέμμα, που νιώθει απόγνωση και ντροπή γιατί όλοι εμείς, που περηφανευόμαστε πως έχουμε τα καλύτερα παιδιά την κοιτάζουμε με μισό μάτι.
Και όμως ξεχνάμε πως είναι παιδιά. Πες τα κακομαθημένα, πες τα όπως θέλεις, σταμάτα όμως να κοιτάς τη μάνα τους. Και εκείνη, όπως και εσύ, έχει ξενυχτήσει, είναι κουρασμένη, νιώθει να σκάει, να πνίγεται, να μην μπορεί να κάνει κάτι.
Σταμάτα να την κοιτάς δεν της αξίζει.
Tips για να σταματήσει να τρώει τα νύχια του το παιδί σας!
