Τα παιδικά μας χρόνια: ένα καταφύγιο ή μια κόλαση;
Πώς νιώθεις όταν επιστρέφεις στις αναμνήσεις που έχεις από την παιδική σου ηλικία;
Λειτουργούν σαν ένα ασφαλές καταφύγιο, στο οποίο καταφεύγεις κάθε φορά που νιώθεις ευάλωτος ή λειτουργούν σαν μια κόλαση, που σου υπενθυμίζει πόσες δυσκολίες έχεις κληθεί να αντιμετωπίσεις από πολύ μικρή ηλικία…;
Τα παιδικά χρόνια για πολλούς χαρακτηρίζονται από ανεμελιά, όνειρα χωρίς προβληματισμούς, όμορφα ταξίδια του μυαλού και δημιουργικά παιχνίδια, παρέες για ατέλειωτες ώρες και συζητήσεις για το μέλλον, αναμονή ή ανυπομονησία για την ενήλικη ζωή και τις ελευθερίες που αυτή παρέχει. Τα παιδικά χρόνια έχουν πολλά όνειρα και αυταπάτες, που μπορεί να σ’ έκαναν να νιώθεις καλά, να ονειρεύεσαι και να χάνεσαι μέσα σε όμορφες ονειροπολήσεις. Τώρα τι έχει απομείνει από αυτά τα όνειρα; Μπορείς τουλάχιστον να πας για λίγο πίσω και να θυμηθείς πόσο ζωντανά όνειρα έκανες για το μέλλον, πόσο όμορφα ή αισιόδοξα τα έβλεπες όλα γύρω σου και πόση σημασία είχαν κάποια πράγματα που για άλλους ήταν ασήμαντα;
Οι αναμνήσεις των παιδικών σου χρόνων μπορεί να είναι περισσότερο θετικές ή αρνητικές… Γυρίζοντας προς τα πίσω μπορεί να νιώθεις ότι φτάνεις σε ένα καταφύγιο, που σου δημιουργεί ζεστασιά και νοσταλγία ή σε μια κόλαση, που νιώθεις να καίει ότι έχει απομείνει μέσα σου όλα αυτά τα χρόνια, που προσπαθείς να ξεφύγεις από αυτή την κόλαση. Προσπάθησες πολύ να απομακρυνθείς από αυτή την κόλαση, να την ξεχάσεις, να την διαγράψεις… όμως, κάθε φορά που επιστρέφεις νιώθεις ότι ποτέ δεν σταμάτησε να υπάρχει και να καίει κάθε ελπίδα για ζωή, για μέλλον, για αισιοδοξία…
Τα παιδικά χρόνια, όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα είναι πάντα σημαντικά, θα σου υπενθυμίζουν την παρουσία τους, θα καθορίζουν τις επιλογές και τον τρόπο αντίληψης και επεξεργασίας των βιωμάτων σου, θα σου θυμίζουν ποιος είσαι…
Αν επιστρέφοντας στα παιδικά σου χρόνια νιώθεις ότι βρίσκεις ένα καταφύγιο, τότε είσαι τυχερός, γιατί έχεις κάτι σταθερό και δομημένο να σε κρατήσει και τώρα, που ίσως βιώνεις διάφορες δυσκολίες, απογοητεύσεις ή ματαιώσεις. Τουλάχιστον κράτα το πώς ένιωθες τότε με τις σκέψεις που σε συντρόφευαν σε κάθε σου βήμα, σε κάθε σου όνειρο, σε κάθε σου εμπειρία… Τότε, ήταν εύκολο να σου φαίνονται όλα πιο όμορφα, ίσως μαγικά, μέσα από τα ταξίδια του μυαλού…
To συγκινητικό βίντεο από τα μάτια μιας γυναίκας από τα πρώτα παιδικά της χρόνια!
Ήταν τόσο διαφορετικά τα όνειρα που έκανες ως παιδί και ήταν τόσο όμορφες οι στιγμές που σ ‘ έκαναν χαρούμενο… Γελούσες πιο εύκολα και πιο πολύ και είχες πιο απλές και αγνές απαιτήσεις. Ήσουν πιο θετικά διακείμενος στους ανθρώπους και λιγότερο καχύποπτος. Ίσως ήταν καλό που δεν είχες ανακαλύψει την σκοτεινή πλευρά των ανθρώπων και του κόσμου γενικότερα.
Αν επιστρέφοντας στα παιδικά σου χρόνια νιώθεις ότι φτάνεις σε μια κόλαση, που δεν αντέχεις άλλο να την κουβαλάς, προσπάθησε τουλάχιστον να δεις πως κατάφερες ως παιδί να επιβιώσεις, να αντέξεις και να ανταποκριθείς… Μπορεί να μην είχες εμπειρία, μπορεί να μην είχες γνώσεις, αλλά τα κατάφερες… λαβωμένος, με ανοιχτές πληγές, με λιγοστές δυνάμεις, με τραύματα, κατάφερες να επιβιώσεις και να είσαι σήμερα στην ενήλικη ζωή, με ή χωρίς όνειρα, αλλά συνεχίζοντας να προσπαθείς… Μπορεί συχνά να σκέφτεσαι τι νόημα έχει τόση προσπάθεια για όλα όσα για τους άλλους είναι αυτονόητα… όμως, σκέψου ότι αυτονόητο σε αυτή τη ζωή δεν είναι τίποτα για κανέναν…
Επομένως, είτε κουβαλάς ένα καταφύγιο είτε κουβαλάς μια κόλαση μέσα σου δες πως μπορείς σήμερα να το φροντίσεις αυτό το μέρος ώστε να γίνει ένα μέρος όπου οι θετικές και οι αρνητικές σου εμπειρίες δεν θα σε επηρεάζουν, θα είναι εκεί, θα μπορείς να τις επισκεφθείς, να τις επεξεργαστείς, αλλά δεν θα ζεις μόνο με αυτές ή μόνο για αυτές.
Πάντα θα κουβαλάς μέσα σου τα παιδικά σου χρόνια, θα τα αναζητάς ή ανεπιθύμητα θα σου θυμίζουν την παρουσία τους, κι εσύ θα πρέπει να παλέψεις για να μην καθορίζουν τη ζωή σου… για να μπορέσεις να διαμορφώσεις το σήμερα, όπως θέλεις, και για να μπορείς να συνεχίσεις να κάνεις όνειρα, που θα σου δίνουν κίνητρο για ζωή, που θα σε κρατούν σε εγρήγορση, ενώ θα συνεχίζεις να πιστεύεις ότι υπάρχουν ακόμη «όμορφοι» άνθρωποι σε αυτόν τον κόσμο.
Κείμενο: Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος, MSc
Πηγή: thessalonikiartsandculture.gr
