Μαμά, μόνη στο σπίτι, χωρίς ενοχές!
Είδα πρόσφατα ένα video στα social media, με αφορμή την έναρξη της σχολικής χρονιάς το οποίο απεικονίζει την εξής σκηνή:
οι γονείς αποχαιρετούν τα παιδιά με δάκρυα την ώρα που φεύγουν για την πρώτη μέρα στο σχολείο αλλά με το που γυρίζουν την πλάτη να φύγουν και δεν τους βλέπουν χοροπηδούν από την χαρά τους. Σκεφτόμουν πως αυτό το video, αν έπαιζε πριν λίγα χρόνια, θα ήταν κατακριτέο.
Πλέον, το να είσαι γονιός είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο αλλά έχει απενεχοποιηθεί η ανάγκη του να εκδηλώνει κανείς κάποιες στιγμές την ανάγκη να μένει μόνος του. Να ηρεμεί. Να βρίσκει χρόνο για τις δουλειές του. Να κοιμηθεί. Να ξεκουραστεί.
Και το βλέπω φέτος που η μικρή πηγαίνει πρώτη φορά παιδικό και επιτέλους, καθαρίζω το σπίτι με την ησυχία μου, πίνω έναν καφέ στο μπαλκόνι χωρίς να σηκώνομαι διακόσιες φορές, κάνω μπάνιο όχι με την ψυχή στο στόμα, έχω τον χρόνο να οργανώσω καλύτερα τη δουλειά μου, να είμαι πιο παραγωγική, να βγω με την ησυχία μου για έναν καφέ με μία φίλη. Σπάνιο, γιατί δεν είμαι και πολύ ο τύπος του καφέ αλλά ξέρω πια πως έχω τη δυνατότητα να το κάνω αν τύχει και αυτό είναι σημαντικό. Χωρίς ενοχές λοιπόν χοροπηδάμε από την χαρά μας που ξεκίνησαν τα σχολεία.
Ναι, χωρίς ενοχές!
