Συγκλονιστικό! Αγνόησα για λίγο το γιο μου και ήταν το καλύτερο πράγμα που έκανα σήμερα
Ναι, είναι αλήθεια ότι δεν μπορεί να φτιάξει μόνος του φαγητό, είναι αλήθεια ότι δεν μπορεί να ντυθεί χωρίς βοήθεια και είναι αλήθεια ότι δεν μπορεί ούτε να πάει στην τουαλέτα μόνος του. Είναι επίσης αλήθεια ότι τον φροντίζω μόνη μου, αλλά σήμερα επέλεξα να τον αγνοήσω.
Μπορεί η μέθοδος μου να σας ξαφνιάσει, ωστόσο ελπίζω ότι θα κατανοήσετε τους λόγους που το έκανα.
Πριν βιαστείτε να με κρίνετε και να με χαρακτηρίσετε ως ανεύθυνο άτομο και αμελή μητέρα, το πρώτο πράγμα που θα ήθελα να τονίσω είναι ότι ο γιος μου είναι μόλις δύο ετών. Και το δεύτερο ότι τον άφησα μόνο του στο διπλανό δωμάτιο και όχι πιο μακριά.
Σήμερα, όπως και κάθε ημέρα, ο μικρός μου ήθελε μόνο εμένα. Η αίσθηση του να νιώθεις τόσο απαραίτητη και χρήσιμη είναι σίγουρα καταπληκτική. Ωστόσο, οι συνεχείς απαιτήσεις και οι ερωτήσεις που δέχομαι αρχίζουν να μειώνουν το ωραίο αυτό συναίσθημα. Έτσι, το μεσημέρι συνειδητοποίησα ότι είχα χάσει όλο τον ενθουσιασμό μου κάπου ανάμεσα στα τουβλάκια lego.
Η απογοήτευσε άρχισε να φωλιάζει μέσα μου. Μπορούσα να τη καταλάβω στη φωνή μου και να ακούσω στους αναστεναγμούς μου. Άρχισα να νιώθω ότι πνίγομαι: “Σ” ένα λεπτό”, “Μόλις τελειώσω με αυτό πρώτα”, “Θα παίξω μαζί σου σε λίγο”, “Πρέπει να είσαι πιο υπομονετικός”.
Φυσικά ο γιος μου αγνόησε όσα του έλεγα και συνέχισε να με πιέζει ολοένα και περισσότερο. Και εγώ έφυγα πνιγμένη σε μία θάλασσα από τύψεις. Μπορεί τελικά να είμαι μία κακή μητέρα. Μπορεί το παιδί μου να σκέφτεται “η μαμά δεν θέλει να περάσει χρόνο μαζί σου”, “δεν είσαι σημαντικός για εκείνη”, ή “μπορεί ακόμη και να μην σε αγαπάει”.
Μια μαμά ρωτάει: «Εσείς από πότε έχετε να ξεκουραστείτε;»
Ήμουν αφελής όταν νόμιζα ότι στο τρίτο μου παιδί θα ήξερα τι να κάνω. Μέχρι τώρα θα έπρεπε να ξέρω ότι όλα τα ερωτήματα έχουν απαντήσεις. Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι το τρίτο μου παιδί με έκανε να αμφισβητήσω τον εαυτό μου ως μητέρα περισσότερο από ποτέ. Όπως κάθε γονιός, θέλω το μωρό μου να νιώθει ότι το αγαπούν οι γονείς του και να είναι χαρούμενο. Μπορεί να μην έχω τις απαντήσεις, ωστόσο, ως γονιός έχω ανακαλύψει μία απόλυτη αλήθεια: ο ρόλος μου δεν είναι να κάνω τα παιδιά μου χαρούμενα. Η ευτυχία είναι μία εσωτερική διαδικασία και όσο πιο γρήγορα το μάθουμε αυτό, τόσο πιο ευτυχισμένη θα κάνουμε τη ζωή μας.
Έτσι, με αυτό το σκεπτικό σταμάτησα και προσπάθησα να ακούσω το γιο μου. Αν και επαναλάμβανε συνεχώς τραβώντας με από το χέρι “Μαμά έλα να παίξεις μαζί μου”, συνειδητοποίησα ότι ουσιαστικά αυτό που μου έλεγε ήταν “Μαμά θέλω να με διασκεδάσεις. Έχω την ανάγκη να με κάνεις χαρούμενο.”
Με δύο ακόμη μεγαλύτερη αδέλφια, το μόλις 2 ετών αγοράκι μου δεν περίμενε ποτέ ότι θα έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στα παιχνίδια. Ως τρίτο παιδί, δεν χρειάζεται ποτέ να προτείνει τι θα παίξουν, απλά απολαμβάνει το να ακολουθεί τους άλλους και να χαίρεται με ότι κάνουν. Και έτσι, όταν τα μεγαλύτερα παιδιά είναι στο σχολείο, ο μικρός περιμένει να συνεχίσω να τον διασκεδάζω εγώ.
Σήμερα, λοιπόν, αφού πέρασα αρκετή ώρα μαζί του παίζοντας με τα αγαπημένα του παιχνίδια, αποφάσισα στη συνέχεια να τον αγνοήσω. Και κάθε φορά που μου ζητούσε να παίξουμε του εξηγούσα με υπομονή ότι είχα να κάνω κάποια άλλη δουλειά και ότι είτε θα μπορούσε να με βοηθήσει είτε θα μπορούσε να παίξει μόνος του.
Μετά από λίγο συνέβη κάτι συγκλονιστικό. Κάτι που με γέμισε χαρά. Πέρασαν πέντε ολόκληρα λεπτά χωρίς ο γιος μου να με διακόψει και παρατήρησα ότι είχε ξεχαστεί παίζοντας με τα δικά του παιχνίδια. Είχε ένα ήρεμο βλέμμα στα μάτια του και ένα υπέροχο χαμόγελο στα χείλη του. Είχε βρει τη δική του στιγμή ευτυχίας, και το είχε πετύχει μόνος του.
Τελικά, ίσως να μην είμαι και τόσο κακή μητέρα.
της Ελένης Μάνου
Πηγή: babyads.gr
