“Αυτό που βρήκα στη σχολική τσάντα του αυτιστικού γιου μου με έκανε να ξεσπάσω σε κλάματα”
Ακόμη μία χρονιά στο σχολείο ξεκινά. Ακόμη μία χρονιά που θα φτάσουν στο σπίτι μας οι περίεργες χειροτεχνίες και οι μικρές ιστοριούλες. Είμαι σίγουρη ότι πολλοί γονείς και κηδεμόνες χαίρονται πολύ να κοιτούν αυτά που καταφθάνουν στο σπίτι από το σχολείο κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Τα καλύτερα μπαίνουν πάντα στο ψυγείο ή σε κορνίζα για να τα βλέπουν όλοι. Όμως, στο σπίτι μας δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Η εμπειρία μας με το σχολείο είναι γλυκόπικρη. Κάθε χρόνο βλέπουμε βελτίωση στο γιο μου, όμως ακόμη δυσκολεύεται. Έχουμε έναν δάσκαλο που τον βοηθάει όλη μέρα, κάθε μέρα. Κάποιες φορές, τον βοηθά να ολοκληρώσει τα καθήκοντά του και, όταν γίνεται αυτό, τα αποτελέσματα είναι ορατά. Παρόλα αυτά, είμαστε πολύ περήφανοι για την προσπάθεια που καταβάλλει.
Κάποιες φορές, παίρνουμε κατά λάθος ξένα πράγματα. Πήραμε τη ζωγραφιά του Ρόμανι ή του Τζέικομπ. Και αυτό πίστεψα ότι συνέβη όταν βρήκα αυτή τη ζωγραφιά. Τα γράμματα ήταν πολύ μικρά, καθαρογραμμένα και τοποθετημένα κοντά στις γραμμές, σκέφτηκα. Τα κεφαλαία γράμματα σωστά επιλεγμένα και… τι είναι αυτό; Θαυμαστικό;
Ο γιος μας παρακολουθεί το γενικό σχολείο. Διαγνώστηκε αυτισμός όταν ήταν 4 ετών. Παρόλο που από τότε έχουν αλλάξει οι ορισμοί σχετικά με το τι εστί αυτισμός, ο γιος μας έχει καθώς δυσκολεύεται στη χρήση της γλώσσας και παρουσιάζει έλλειμμα στις κοινωνικές του δεξιότητες. Μπορεί να μιλάει ακατάπαυστα για πράγματα που μπορεί να μη σε ενδιαφέρουν, όπως η Formula 1 Grand Pix.Δυσκολεύεται στην κατανόηση και τη χρήση της γλώσσας. Θα πει την αλήθεια ακόμη και αν δεν σου αρέσει. Γράφει και απαριθμεί απ’ έξω λίστες από αντικείμενα. Δεν συνειδητοποιεί ότι μιλάει δυνατά. Δεν κατανοεί εύκολα τι σημαίνει «τήρηση απόστασης ασφαλείας» από το συνομιλητή του.
Δεν τον έχουν προσκαλέσει σε πολλά πάρτι γενεθλίων καθώς είναι η πρώτη του χρονιά στο σχολείο και συχνά βρίσκουμε δικαιολογίες καθώς αυτές οι διοργανώσεις του προκαλούν άγχος. Μπορώ να μετρήσω με το ένα χέρι τις φορές που έχουμε κανονίσει να παίξει με άλλα παιδιά. Και ένας λόγος γι’ αυτό είναι το γεγονός ότι είναι δύσκολο να οργανώσει κανείς μία τέτοια μέρα όταν εμπλέκονται και άλλα παιδιά. Είναι δύσκολο να τον αφήσω κάπου μόνο του χωρίς υποστήριξη.
Όταν τον παίρνουμε από το σχολείο είναι ενθουσιασμένος και θέλει να αποχαιρετήσει τους φίλους του. Παρόλα αυτά, ακόμη ισχυρίζεται πως ο καλύτερός του φίλος είναι ο μπαμπάς του (το οποίο, μεταξύ μας, μου αρέσει όμως ελπίζω πως δεν θα ισχύσει για πολύ καιρό ακόμη… μέχρι να ξαναγίνει στο μέλλον). Τελευταία, ρώτησε εάν μπορεί να έχει και άλλους φίλους για να παίζει. Και προσέγγισα και αυτό το ενδεχόμενο με την ίδια λογική και ενθουσιασμό όπως κάνω και με τα περισσότερα πράγματα που αφορούν τα παιδιά: τι θα μας βόλευε και σε ποιους από τους γονείς και τα παιδιά που γνωρίζαμε θα βόλευε επίσης; Για να είμαστε ειλικρινείς, δεν θα βόλευε σε πολλούς όμως αυτό με προβληματίζει καθώς αναρωτιέμαι μήπως υποτιμώ το γιο μου.
Ανάμεσα στις ζωγραφιές και τα κολάζ με τα τροπικά δάση βρήκα φέτος αυτόν τον υπέροχο θησαυρό που μου γέμισε δάκρυα τα μάτια. Πρόκειται για την περιγραφή ενός ανθρώπου. Το όνομα «Άντονι» ήταν γραμμένο με απλά και καθαρογραμμένα γράμματα πάνω στο σώμα του και γύρω από αυτό ήταν γραμμένες πολύχρωμες λέξεις.
Δεν είμαι ένα «άτομο με αυτισμό». Είμαι ένα αυτιστικό άτομο!
Η πολύχρωμη αυτή ζωγραφιά δημιουργήθηκε από τους συμμαθητές του και πρόκειται για μία ένδειξη αγάπης προς αυτόν. Οι λέξεις περιγράφουν τα πράγματα στα οποία ο Άντονι είναι καλός (αντιγράφω όπως ακριβώς ήταν γραμμένα):
– Ε, είναι καλός στο ποδόσφαιρο
– Μαθαίνει εύκολα (σε ευχαριστούμε, δάσκαλε)
– Τρέχει γρήγορα
Και μετά, τα καλύτερα:
– Είναι πάντοτε πολύ χαρούμενος
– Είναι φιλικός και αστείος.
– Είναι ωραία να παίζεις μαζί του.
– Είναι πολύ ευγενικός και φιλικός.
– Έχει πλάκα και είναι πολύ φιλικός.
– Αφήνει τους άλλους να παίξουν.
– Είναι πολύ φιλικός.
– Είναι ωραία να παίζεις μαζί του.
Και με τα παρακάτω, ξετρελάθηκα από χαρά:
– Είναι πολύ ευγενικός φίλος, ο καλύτερος φίλος.
– Τέλειος φίλος
– Υπέροχος φίλος
– Καλός φίλος
– Ωραίος φίλος
– Ο καλύτερος φίλος που είχα ποτέ.
Και το αγαπημένο μου:
– Όταν του ζητάω να παίξει μαζί μου λέει ναι.
Το σχολείο δεν είναι μόνο γραφή, μαθηματικά, τεχνικά κτλ… Και ίσως το καταλαβαίνουμε αυτό περισσότερο από άλλους γονείς. Δείτε πού δυσκολεύεται και τι λένε οι συμμαθητές του, οι φίλοι του, γι’ αυτόν. Την περασμένη εβδομάδα πήγαμε σε μία παιδική χαρά όπου βρήκε και κάποιους φίλους του για να παίξει. Είναι τόσο όμορφο να τους βλέπεις. Και γι’ αυτό, φέτος, έχουμε κολλήσει μία από τις ζωγραφιές του στο ψυγείο…
– Άντονι, αυτό είναι τόσο όμορφο, θα μου το περιγράψεις;
– Ξέχασα τι ήταν.
– Είναι τέλειο, μου αρέσει στ’ αλήθεια, να το κολλήσουμε;
– Ε, ναι.
Και ενθουσιάζομαι με τον ενθουσιασμό του.. Και δίπλα σ’ αυτό, μαζί με άλλα, βρίσκεται και αυτή η απλή ζωγραφιά που θυμίζει στο γιο μου τους φίλους του και πόσα έχει καταφέρει.
Πηγή: rainbowsaretoobeautiful.com
Το διαβάσαμε στο newsitamea.gr
