Γιατί, μόνο αν μπεις στα στενά παπούτσια του άλλου θα δεις πώς είναι να είσαι παιδί και να μη χωράς σ’ έναν ενήλικο κόσμο.
Δεν υπάρχουν κακομαθημένα παιδιά.
Σ’ αυτά τα παιδιά που ονομάζουμε τόσο εύκολα κακομαθημένα και τους κρεμάμε ταμπέλες λες κι είναι τρόφιμα σε σούπερ μάρκετ, δεν καλύπτονται κάποιες ανάγκες. Ο φροντιστής τους (ή οι φροντιστές τους), δεν μπορούν να καλύψουν κάτι πολύ συγκεκριμένο σ’ αυτό το παιδί που έχει “παραβατική” συμπεριφορά (πάντα με τα μάτια των ενηλίκων).
Ένα παιδί που θα πάει σ’ ένα σπίτι και θα τα κάνει λαμπόγυαλο, είναι συνήθως ένα παιδί που ζει σ’ ένα σπίτι γεμάτο όρια τα οποία δεν του αφήνουν το περιθώριο να εξερευνήσει. Τα τόσο συνηθισμένα “όχι” και “μη” που ακούν τα παιδιά σε καθημερινή βάση, συνήθως σε πράγματα που δεν υπάρχει λόγος, τα εγκλωβίζουν. Όταν λοιπόν θα βρεθούν σ’ έναν χώρο όπου αυτά τα όρια είναι ανύπαρκτα, τα παιδιά θα εκμεταλλευτούν την ελευθερία για να γνωρίσουν καινούργια πράγματα, για να αποκτήσουν νέες εμπειρίες.
Ένα παιδί που χτυπάει το δικό σου παιδί, μη βιαστείς να το χαρακτηρίσεις κακομαθημένο. Ίσως μιμείται.
Ένα παιδί που φωνάζει πολύ, ίσως ακούει πολλές φωνές.
Ένα παιδί αγενές, ίσως ζει με αγενείς ανθρώπους.
Ένα παιδί που κλέβει, ίσως προσπαθεί να επικοινωνήσει μία ανάγκη που όχι απλά δεν καλύπτεται από τους φροντιστές τους, αλλά ίσως του έχει απαγορευτεί ακόμα και να την έχει.
Ένα παιδί που τραβάει τα μαλλιά του γιου σου, ίσως αποζητάει την προσοχή που δεν λαμβάνει από το σπίτι του.
Ένα παιδί που είναι νταής και ενοχλεί την κόρη σου επειδή είναι κορίτσι, ίσως ζει με έναν νταή μπαμπά ή μια αυταρχική μαμά.
Κανείς δε γεννιέται κακομαθημένος.
Κανείς δε γεννιέται βίαιος, αυταρχικός, κλέφτης, αθυρόστομος.
Τα παιδιά μας είναι ο καθρέφτης μας. Και ίσως και ο καθρέφτης της μικρής “κοινωνίας” μέσα στην οποία ζουν (οικογένεια, φίλοι, συγγενείς, σχολείο).
Ένα παιδί που επικοινωνεί τις ανάγκες του με τρόπους που εμείς οι ενήλικες θεωρούμε απαράδεκτους, ίσως είναι ένα παιδί που έχει ανάγκη λίγη προσοχή, πολλή αγάπη, πολλή συζήτηση, ποιοτικό παιχνίδι και ποιοτικό χρόνο με τους φροντιστές του.
Τα παιδιά σκέφτονται με διαφορετικό τρόπο από εμάς.
Αν μπούμε για λίγο στη θέση τους, ίσως προλάβουμε μια μελλοντική κατάσταση που θα φέρει αυτό το παιδί σε δύσκολη θέση. Ίσως προλάβουμε έναν παραβατικό ενήλικα.
Και δεν υπάρχει άλλος τρόπος ν’ ακούσουμε τα παιδιά, να τα καταλάβουμε, να τα κάνουμε να νιώσουν ασφάλεια, από αυτόν της ενσυναίσθησης.
Γιατί, μόνο αν μπεις στα στενά παπούτσια του άλλου θα δεις πώς είναι να μη χωράς. Πώς είναι να είσαι παιδί και να μη χωράς σ’ έναν ενήλικο κόσμο.
V for Vallia
Πηγή: childit.gr
