Προωρότητα, ή αλλιώς, όταν η ζωή βιάζεται να ζήσει… 
Βρέθηκα για πρώτη φορά στη ΜΕΝΝ 24 ώρες μετά από μια εσπευσμένη καισαρική στις 31 εβδομάδες κύησης, για να δω και να δώσω το πρώτο τρεμάμενο άγγιγμα στα νεογέννητα μικροσκοπικά μωρά μου, ένα άγγιγμα που δεν είχε αποφασίσει ακόμη αν είναι άγγιγμα φόβου, αμηχανίας, σεβασμού ή αγάπης.
Αφού πέρασαν εκείνες οι πρώτες μέρες γνωριμίας με τα παιδιά, αφού οι πρώτες εκτιμήσεις για την υγεία τους ήταν άκρως ενθαρρυντικές, αφού τραβήχτηκαν οι πρώτες φωτογραφίες και τα πρώτα video, τότε άρχισε να ανοίγει το πλάνο και να παρατηρώ τι πραγματικά συνέβαινε εκεί μέσα, εκεί που η πρόωρη ζωή έστεκε μετέωρη σχεδόν μπροστά στο θάνατο, ακροβατώντας και πασχίζοντας να κάνει το αποφασιστικό βήμα προς τα εμπρός και να βγει νικήτρια. Έτσι έκλεισε οριστικά ο φακός της φωτογραφικής μηχανής από σεβασμό σε αυτόν τον αγώνα. Για τις επόμενες μέρες τα μάτια καταγράφουν εικόνες και η ψυχή φυλακίζει αυτές τις εικόνες και τα συναισθήματα βαθιά στο υποσυνείδητο.
Διάφανα “κουτιά” με τους υπερπολύτιμους φιλοξενούμενους παραταγμένα σε μια διάταξη που θυμίζει λίγο από ταινία επιστημονικής φαντασίας. Μηχανήματα, καλώδια παντού, αισθητήρες, διακόπτες, φωτεινές ενδείξεις, που μεταφράζουν τη ζωή σε κόκκινους αριθμούς: οξυγόνο, θερμοκρασία, υγρασία, καρδιακοί παλμοί. Είναι σωστές ή όχι οι ενδείξεις άραγε; σκανάρω τον χώρο γύρω να εντοπίσω κάποια μαία να τη ρωτήσω. Οι λάμπες φέγγουν ένα ημίφως γλυκερό σε όλο το χώρο και τα μηχανήματα με τα φωτάκια γεννούν έναν ήχο “μπιμπ, μπιμπ, μπιμπ… μπιμπ” συρτό, ηλεκτρονικό, επαναλαμβανόμενο, χωρίς τέλος. Ο ήχος αυτός θα γίνει ανατριχιαστική συνήθεια στα αυτιά μου τις μέρες αυτές, θα πάει και θα κολλήσει σαν βδέλλα στις αναμνήσεις που φτιάχνει το μυαλό. Ακόμη και όταν τρία χρόνια αργότερα έτυχε να δω ένα ρεπορτάζ στην τηλεόραση από μια ΜΕΝΝ, ο ήχος αυτός επανέφερε στη μνήμη μου σαν τσουνάμι τη ζωή μέσα εκεί.
Προωρότητα: Ο μαχητής που ανέτρεψε τα πάντα
Σε πολλές θερμοκοιτίδες κρέμονται εικονίτσες με αγίους, σταυρουδάκια και μικρά παιχνιδάκια, αντικείμενα με προορισμό να ηρεμούν τους γονείς περισσότερο. Ήταν ανάγκη δική τους να αντλούν την πίστη ότι τα παιδιά τους προστατεύονται Άνωθεν ή την ψευδαίσθηση ότι ένα παιχνίδι ομορφαίνει τον άχαρο χώρο της θερμοκοιτίδας. Συχνά έρχονται στο μυαλό μου απορίες, που δεν ρωτώ όμως γι’ αυτές τους γιατρούς. Πονάνε άραγε; Υποφέρουν; Σε τι βαθμό συναισθάνονται τι συμβαίνει; Αντιλαμβάνονται την παρουσία μου; Το άγγιγμα μου; Διακρίνουν τη φωνή μου μέσα σε αυτό το απαίσιο “μπιμπ, μπιμπ, μπιμπ”; Τους λείπει η μητρική αγκαλιά; Αφού δεν την έχουν νιώσει ως τώρα πώς μπορούν να ξέρουν ότι τους λείπει; Δεν ρώτησα ποτέ ευθέως, από σεβασμό και πάλι στον ιερό αγώνα ζωής και θανάτου που έδιναν άλλα παιδάκια με σοβαρότερα προβλήματα. Είπαμε η λογική όφειλε να στέκει πάνω από το συναίσθημα! Αποδέχτηκα ότι η μητρική αγκαλιά είχε “αντικατασταθεί” προσωρινά από τα χάδια των μαιών στη μονάδα. Αποδέχτηκα ότι μπορούσα για λίγα μόνο λεπτά την ημέρα να χαϊδεύω τα κορμάκια τους μέσα από το παραθυράκι της θερμοκοιτίδας με έναν μπαμπά αγχωμένο να μου λέει ψιθυριστά και με την απόλυτη πατρική υπερπροστατευτικότητα “κλείσε τώρα το πορτάκι να μην κρυώσει το παιδί”.
Υπάρχει όμως και ο χώρος έξω από τη ΜΕΝΝ, ο προθάλαμος. Εκεί που μαζεύονται οι γονείς δύο φορές την ημέρα και περιμένουν να ανοίξουν οι πόρτες της ΜΕΝΝ. Νέα πρόσωπα προστίθενται κάθε μέρα, άλλοι γονείς φεύγουν με το καλαθάκι και το παιδί τους επιτέλους. Ένα μεγάλος πίνακας ανακοινώσεων με αμέτρητες φωτογραφίες από πρόωρα παιδάκια που νοσηλεύτηκαν και τα κατάφεραν. Ένα παιδάκι μόλις 750gr! Το κοιτάω κάθε μέρα. Τώρα θα είναι πια τεσσάρων χρονών υπολογίζω.
Χαμηλόφωνες κουβέντες “εσείς πόσες μέρες είστε εδώ;” “πόσων εβδομάδων γεννήσατε;”, “σε ποια μονάδα είστε;”.Υπομονή και καρτερικότητα μέχρι να ανοίξουν οι πόρτες. Όχι πάντα όμως… Κάπου κάπου κάποιος γονιός τσακώνεται με τους παιδιάτρους και αναστατώνει την ηρεμία, γιατί προφανώς κάπου πρέπει να διοχετεύσει το άγχος και τον φόβο του. Δεν μπορεί ο καθένας να διαχειριστεί τέτοιες καταστάσεις και κανείς δεν επιτρέπεται να τον κατηγορήσει γι΄αυτό. Συχνά ένα μικροσκοπικό φορείο με κάποιο λιλιπούτειο χειρουργημένο ασθενή μέσα στην θερμοκοιτίδα περνά από μπροστά μας συνοδεία μιας μαμάς χαμένης ή και υποβασταζόμενης. Τα στόματα πάλι κλείνουν από σεβασμό. Καλημέρες, άλλοτε δυνατές, ελπιδοφόρες και άλλοτε ξεψυχισμένες, τρομαγμένες,ανάλογα με τα νέα της ΜΕΝΝ. Βλέπετε τα άσχημα νέα μεταδίδονται αστραπή. Τις ημέρες μας στην ΜΕΝΝ ένα κοριτσάκι “έφυγε” (…).
Μια γιαγιά κρατά τους Xαιρετισμούς της Παναγίας και διαβάζει ασταμάτητα (δεν την αφήνουν να μπει μέσα στο θάλαμο), ένας άλλος παππούς φέρνει το γαλατάκι στο τσαντάκι για το εγγόνι του. Μια άλλη γιαγιά έχει βρει μια “χαραμάδα” από την κουρτίνα στο παράθυρο και έχει κολλήσει το μάτι της, κοιτώντας επί ώρα την άκρη μιας θερμοκοιτίδας. Κάθε μέρα την ίδια ώρα έρχεται και στέκεται μπροστά στη χαραμάδα αυτή για πάνω από μια ώρα. Δεν είναι το ποδαράκι της εγγονής της αυτό που διακρίνει, αλλά δεν την πειράζει. Τι σημασία έχει;Ψάχνουν και αυτοί έναν τρόπο να στηρίξουν τα δικά τους παιδιά.
Κάθε μέρα την ίδια ώρα φωνάζουν τους γονείς της 1 ή 2 ή 3 μονάδας και αυτοί αθόρυβα μπαίνουν στη σειρά. Λες και αποτινάσσουν την ιδιότητα του Έλληνα και αποφασίζουν να φερθούν σαν Ευρωπαίοι, χωρίς να σπρώχνουν και να σπρώχνονται για χάρη των παιδιών τους. Ησυχία και τάξη, όχι φασαρία, όχι φωνές, με σεβασμό στο χώρο, στους μικρούς-μεγάλους μαχητές, στο έργο των γιατρών και των μαιών.
Οι μέρες περνούσαν γρήγορα, σχεδόν ίδια η μια μετά την άλλη. Διέφεραν στους αριθμούς: χτες 1.550gr, σήμερα 1.580 gr, χτες ήπιε 4ml γάλα, σήμερα ήπιε 5ml κ.ο.κ. Έχω φυλάξει σε ένα ημερολόγιο τους μαγικούς αριθμούς,δείγμα προόδου, λες και είναι στο σχολείο και καταγράφουμε τους βαθμούς τους σα χαζογονείς. Σε μια σελίδα του έχω γράψει με μεγάλα γράμματα “Σήμερα προβιβαστήκαμε στην επόμενη τάξη!!!” σημειώνοντας την ημέρα που πέρασαν στον επόμενο θάλαμο της ΜΕΝΝ. Στον προθάλαμο της ΜΕΝΝ τα σκυθρωπά πρόσωπα φωτίζονται, χαμογελαστά βλέμματα διασταυρώνονται όταν ανακοινώνουν ότι ένα μωρό προβιβάστηκε. Ζευγάρια χέρια χτυπούν την πλάτη του χαρούμενου μπαμπά “Μπράβο! Εις ανώτερα! Και στα δικά μας!”. Εκεί στον προθάλαμο της ΜΕΝΝ η χαρά του γονιού γίνεται χαρά και ελπίδα για όλους τους γονείς, η λύπη και η αγωνία του γονιού γίνεται θλίψη και φόβος για όλους τους γονείς.
Τα παιδιά μου ήταν σχετικά μεγάλα σε σύγκριση με άλλες περιπτώσεις πρόωρων παιδιών, με καλές προοπτικές, χωρίς προβλήματα. “Όλα καλά, τα παρακολουθούμε! Στόχος μας είναι να μην κολλήσουν κάποια λοίμωξη και να βάλουν βάρος”. Αυτό ήταν το επιθυμητό ραπόρτο της παιδιάτρου μας και το ακούγαμε κάθε μέρα με απόλυτη ανακούφιση. Ο προβιβασμός έγινε σχετικά απρόσκοπτα από τη μια μονάδα στην άλλη. Ήταν τυχερά μέσα στην ατυχία τους να γεννηθούν πρόωρα; Μας το χρωστούσε; Μη με ρωτήσετε Ποιος ή ποια Δύναμη. Ήμασταν πολύ αισιόδοξοι; Συνέβαλλε που μπαίνοντας στη ΜΕΝΝ αφήναμε πίσω κάθε αρνητική σκέψη; Που δεν αμφισβητήσαμε την κρίση των γιατρών και είχαμε εμπιστοσύνη στο έργο τους; Δεν μπορώ να είμαι σίγουρη, απλώς διαισθάνομαι ότι μάλλον έτσι είναι.
- Υποδεχτήκαμε το γιο μας στο σπίτι μας μετά από 31 εβδομάδες συν 2 ημέρες κύησης και 29 μέρες νοσηλείας στη ΜΕΝΝ.
- Υποδεχτήκαμε την κόρη μας στο σπίτι μας μετά από 31 εβδομάδες συν 2 ημέρες κύησης και 39 μέρες νοσηλείας στη ΜΕΝΝ.
{Η ανάρτηση αυτή γράφτηκε με αφορμή την 17η Νοεμβρίου που έχει θεσπιστεί ως Παγκόσμια Μέρα Προωρότητας και αφιερώνεται εξαιρετικά σε όλα τα πρόωρα γεννημένα μωράκια}
Πηγή: brightsideofmom.gr
Το διαβάσαμε στο childit.gr
