Κανείς μας δεν μπορεί και δε δικαιούται να κρίνει ένα διαζύγιο
Ασχολούμαστε με έρωτες και σχέσεις τρίτων, σχολιάζουμε χωρισμούς και κατακρίνουμε ανθρώπους. Όσο κι αν το αρνούμαστε όλοι σε κάποια φάση της ζωής μας έχουμε ασχοληθεί με την προσωπική ζωή των γύρω μας, γνωστών κι αγνώστων, κυρίως γιατί δεν έχουμε με τίποτα καλύτερο να ασχοληθούμε. Το πρόβλημα στην προκειμένη περίπτωση έγκειται όταν κατακρίνουμε τους ανθρώπους ή για την ακρίβεια όταν τους κατηγοριοποιούμε με βάση το παρελθόν τους και τις συμπεριφορές τους ως προς τους έρωτες και τις σχέσεις τους.
Σε κάθε περίπτωση, ο καθένας από μας κάθε νέα σχέση τη θεωρεί ιδανική και κάθε καινούργιο πρόσωπο βιάζεται να το ονομάσει άνθρωπό του. Δυστυχώς όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Κάποιοι υπερβολικά τυχεροί έχουν βρει αυτό που ψάχνουν εξ αρχής, κάποιοι άλλοι όμως χρειάζεται να προσπαθήσουν λίγο περισσότερο για να βρουν τον άνθρωπο της ζωή τους.
Κι ας σταθούμε λίγο σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων.
Θέλετε φταίνε οι συγκυρίες, θέλετε μια γριά τσιγγάνα που τους καταράστηκε, υπάρχουν άτομα που δυσκολεύονται ιδιαίτερα να βρουν το άλλο τους μισό ή εν πάση περιπτώσει τον άνθρωπο που χρειάζονται στη ζωή τους για την ομορφαίνει. Ερωτεύονται εφήμερα, δοκιμάζουν διάφορες σχέσεις, πληγώνουν και πληγώνονται. Φτάνουν έτσι σε μία φάση της ζωής τους που ακόμη κι οι ομορφότερες σχέσης τους δεν ήταν αυτή η μία που θα τους ταίριαζε απόλυτα. Μπορεί να βρέθηκαν σε γάμους δυστυχισμένους, μπορεί να πήραν και περισσότερα από ένα διαζύγια. Αυτό δεν είναι όμως κατακριτέο.
Νομίζουμε όλοι πως είμαστε το επίκεντρο του κόσμου, εμείς οι αλάνθαστοι, τα παραδείγματα προς μίμηση. Αν προσπαθούσαμε όμως έστω και λίγα λεπτά να μπούμε στη θέση αυτών των ανθρώπων μάλλον όλα θα έμοιαζαν διαφορετικά. Γιατί ένας χωρισμός, ένα διαζύγιο ή και περισσότερα από ένα μπορεί να μην έχουν να πουν τίποτα για το χαρακτήρα ενός ανθρώπου. Κι αν μάλιστα αυτό που είχε τον έπνιγε πολύ καλά έκανε και το άφησε.
Η ζωή είναι πολύ μικρή και ταυτόχρονα πολύ όμορφη κι ο απώτερος σκοπός είναι να την ευχαριστηθούμε στο μέγιστο δυνατό. Συνεπώς άτομα που μας καταπιέζουν και πλέον δε μας κάνουν ευτυχισμένους δεν υπάρχει λόγος να τα κρατάμε στη ζωή μας, όταν μάλιστα οι όσες προσπάθειές μας για βελτίωση δεν έφεραν τα επιθυμητά αποτελέσματα.
Με άλλα λόγια, δεν είμαστε σε θέση να κρίνουμε τους ανθρώπους με βάση τους χωρισμούς, τα διαζύγιά τους και γενικότερα το παρελθόν τους. Δεν ξέρουμε τι μπορεί να έχει συμβεί, ούτε και μπορούμε να υποθέτουμε πως τυχόν άσχημες συμπεριφορές είναι στο χαρακτήρα του ανθρώπου αυτού. Μπορεί σε ένα ποσοστό των περιπτώσεων να είναι, δεκτό! Παρ’ όλα αυτά τα λάθη του παρελθόντος δεν αποτελούν έγκυρο δείκτη της σοβαρότητας και της αξιοπιστίας των ατόμων. Κι αυτό όχι επειδή οι άνθρωποι αλλάζουν, αλλά γιατί παίζει πολύ σημαντικό ρόλο το ποιον έχεις απέναντί σου, ποια πλευρά του χαρακτήρα σου θα ξυπνήσει και τι είδους συμπεριφορές θα σου εμπνεύσει.
Το καλύτερο λοιπόν που έχουμε να κάνουμε είναι να είμαστε πρώτα εμείς αυθεντικοί και σωστοί με τη σχέση μας για να μπορούμε να έχουμε την αντίστοιχη απαίτηση κι από αυτήν. Κι αν δεν ταιριάζουμε στο τέλος θα φανεί. Αν πάλι ταιριάξουμε απόλυτα θα χρησιμοποιήσουμε την εμπειρία του παρελθόντος για να αποφύγουμε τα ίδια λάθη.
Το παρελθόν μας διδάσκει. Το δικό μας παρελθόν μας διδάσκει. Των υπολοίπων μας αφήνει αδιάφορους, δεν σχετίζεται σε καμία περίπτωση με εμάς και συνεπώς δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να ασχολούμαστε με αυτό. Αν μην τι άλλο προσβάλουμε κι αυτόν που έχουμε απέναντί μας.
