Πώς είναι να είσαι γονιός ενός «ιδιαίτερου» παιδιού
Κάθε πρωί η ίδια ιστορία στο διπλανό διαμέρισμα. «Πάλι με φωνές ξεκινήσαμε για το σχολείο! Αργήσαμε, κάνε γρήγορα, μη χαζεύεις, πάρε την τσάντα σου, πού είναι το κολατσιό σου, μην ξεχάσεις τη ζακέτα σου».
[babyPostAd]Μια μαμά έξαλλη κι ένα παιδί ασυντόνιστο που την ακολουθεί χαζεύοντας. Τον βάζει να κάτσει στο πίσω κάθισμα χωρίς ζώνη, πετάει και την μαθητική τσάντα όπως-όπως, βάζει μπρος κα μαρσάροντας νευρικά φεύγει.
«Αλίμονο» σκέφτομαι, «έτσι θα ξεκινήσει το παιδάκι τη μέρα του! Τι άκαρδη μάνα!»
Το μεσημέρι η ίδια ιστορία. Φωνές και κλάματα. Το παιδί ούρλιαξε, η μαμά τον έβαλε τιμωρία στο μπαλκόνι. Χτυπούσε στο τζάμι ρυθμικά και επαναλαμβανόμενα για να μπει μέσα!
Η μητέρα άνοιξε μετά από πολύ ώρα: «Σταμάτα επιτέλους! Με έχεις κάνει ρεζίλι σ’ όλη τη γειτονιά. Πέρνα μέσα έχεις διάβασμα!»
Αλίμονο! Έτσι θα διαβάσει το παιδάκι τα μαθήματά του. Τι άστοργη μάνα!
Το βράδυ έβρεξε, είχε καταιγίδα! Οργή και φασαρία από δίπλα. Το παιδί φοβόταν τις αστραπές, κλάμα, γκρίνια. Οι γονείς να τσακώνονται μεταξύ τους.
«Έλεος» είπα, «θα τους καταγγείλω στο Χαμόγελο του παιδιού!»
Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε γίνει μάρτυρες κάποιων τέτοιων συμπεριφορών.
Γονείς σε έκτακτη ανάγκη, παιδιά αβοήθητα. Ταυτόχρονα διαβάζοντας κάποια άρθρα, κάπου στην Αμερική μία μαμά τραυμάτισε θανάσιμα με μαχαίρι τον αυτιστικό 14χρονο γιο της. Απεχθής πράξη, ασυζητητί.
Έχει όμως ποτέ κανείς ενδιαφερθεί να αφιερώσει μια μέρα στα άτομα που φροντίζουν, που έχουν την ευθύνη ανθρώπων ψυχικά πασχόντων;
Στο προαναφερθέν περιστατικό, είναι πολύ εύκολο να κριθεί η μάνα ως άσπλαχνη και άκαρδη, από ανθρώπους που δεν ξέρουν, δε ζουν και δε βιώνουν την ψυχική δυσκολία.
Είναι τεράστια η ευθύνη, η πίεση και η καθημερινή πρόκληση να ανατρέψεις ένα παιδί με οποιαδήποτε μορφής εξελικτική δυσκολία. Τίποτα δεν είναι αναμενόμενο, τίποτα σταθερό.
Αν ένας γονέας παιδιού τυπικής ανάπτυξης χρειάζεται μία φορά υπομονή και επιμονή, ο γονέας παιδιού με αναπτυξιακές δυσκολίες χρειάζεται πολλαπλάσιες δεξιότητες σταθερότητας, υπομονής, ελπίδας, προσδοκίας, αντοχής και ανοχής. Επιπροσθέτως, απαιτούνται γνώσεις παιδιάτρου, ψυχολόγου, ψυχιάτρου, παιδαγωγού, νοσοκόμας και εμψυχωτή!
Είναι ο γιος μου και θα τον κακομαθαίνω για όσο καιρό μου το επιτρέπει…
Όλοι μας, όταν περιμένουμε τον ερχομό ενός παιδιού, κάνουμε όνειρα, χτίζουμε σχέδια μιας χαρούμενης και ευτυχισμένης ζωής με την οικογένειά μας.
Αν η ζωή μας «δώσει» ως δώρο-πρόκληση ένα παιδί με ιδιαίτερες ανάγκες τότε αναγκαζόμαστε να ζούμε υπό ιδιαίτερες συνθήκες. Αναπροσαρμόζουμε τα όνειρα της ανθόσπαρτης, απροβλημάτιστης ζωής υπό το πλαίσιο της εν γένει δυσκολίας.
Είναι ανθρώπινη η απογοήτευση και τα συναισθήματα θλίψης και ματαίωσης. Είναι ανθρώπινη η στάση της απόγνωσης μερικές φορές μπροστά στο νέο μιας μόνιμης δυσκολίας και των συνεπειών αυτής.
Η αίσθηση του αδιεξόδου, ενός ατέρμονου αγώνα κάλυψης των αναγκών του άλλου, ατελείωτης φροντίδας και δοτικότητας, περιορισμών στην προσωπική ζωή. Όλα αυτά μάλιστα χωρίς πολλές φορές την ανταπόκριση, την αλλαγή προς το καλύτερο, ένα φιλί ή ένα χάδι.
Σε αυτούς τους γονείς εγώ αφιερώνω όχι μια και δυο, αλλά όλες τις ημέρες του χρόνου, για την καθημερινή για πολλά έτη πολλές φορές δίχως γνώση, δίχως στήριξη, δίχως ανταπόκριση. Εκεί υπάρχει η αληθινή πρόκληση της γονεϊκής αγάπης, κατανόησης και άνευ όρων αποδοχής του παιδιού σου.
Σε αυτούς τους γονείς λοιπόν, ένα μεγάλο «ΜΠΡΑΒΟ» για τις συνεχιζόμενες προσπάθειες, να βρουν νόημα και εξήγηση για την «αποστολή» τους σε αυτή τη ζωή μαζί με το παιδί τους.
Πηγή: ilov.gr
