Μη συγκινηθείς, μαμά…
Περπατούσαμε προχθές οι δυο μας με την Εβίτα. Σε απόσταση 100 μέτρων προηγούνταν δυο κυρίες. Η μία πρέπει να ‘ταν πάνω από 90 και η άλλη, μάλλον κόρη της, την είχε πιάσει αγκαζέ και τη βοηθούσε να περπατήσει.
«Τι;»
«Να, που όταν είσαι μωρό, σε πιάνει η μαμά σου από το χέρι και σε βοηθάει να περπατήσεις. Και μετά, όταν περνάνε τα χρόνια, την πιάνεις εσύ από το χέρι και τη βοηθάς να περπατήσει.»
«Μη συγκινηθείς μαμά», πρόσθεσε.
Είναι σχεδόν 12. Δε σκύβω πια το κεφάλι για να τη δω στα μάτια, είναι σχεδόν στο ύψος μου. Πάνε πολλά χρόνια από τότε που τη βοήθησα να περπατήσει. Αλλά μοιάζει σαν να ‘ταν χθες. Και μοιάζει σαν να ‘ταν χθες που μου ζήτησε να την περιμένω: «Θέλω να με περιμένεις μαμά. Θέλω να με περιμένεις να γεράσω και να πεθάνουμε μαζί» μου είχε πει. «Κι έτσι τα εγγονάκια μου θα σε γνωρίσουν. Θα γνωρίσουν την προγιαγιά τους από κοντά. Θα με περιμένεις μαμά;»
Τώρα πια ξέρει πώς λειτουργεί ο κύκλος της ζωής. Και τι πιο όμορφο και φυσιολογικό από το να είναι ένα παιδί δίπλα στο γονιό του και να τον βοηθάει να περπατήσει στα γεράματά του… Και τι πιο συγκινητικό, ταυτόχρονα…
Όπως τότε που είχε ζητήσει να την περιμένω και δεν είχα πει λέξη, έτσι δεν είπα και τώρα.
«Μη συγκινηθείς μαμά», ξανάπε.
Μα είναι δυνατόν να μη συγκινηθείς;
