Στο “σχολείο” που πηγαίνω τον μεγάλο μου γιο, επικρατεί μια παράξενη κατάσταση.
Βασικα είναι σαν παιδικός σταθμός για μαμάδες που δεν δουλεύουν και δεν έχουν ανάγκη τη φύλαξη των παιδιών τους για το οκτάωρο που εκείνες θα εργάζονταν. Απασχολούν τα παιδιά λίγες ώρες την ημέρα.
Σε αντίθεση με εμένα, που είχα ανάγκη ένα καλό σχολείο λόγω κάποιων θεμάτων που παρουσιάστηκαν στον μικρό μου, οι υπόλοιπες μαμάδες είναι οικονομικά ευκατάστατες.
Όταν ξεκίνησε ο μικρούλης μου εκεί, δεν ήταν ο μόνος που έπρεπε να προσαρμοστεί στο καινούριο περιβάλλον. Ήταν δύσκολα και για εμένα. Μαμάδες πάντα περιποιημένες, γεμάτες ζωντάνια και χαμόγελο. Σε αντίθεση με εμένα, που ήμουν σε μια πολύ άσχημη φάση. Ψυχολογικά, πέρα από την οικονομική. Και όταν είσαι χάλια ψυχολογικά είσαι και εμφανισιακά. Εγώ είχα πιασμένα τα μαλλιά πάντα κοτσίδα και “παρουσιαζόμουν” κάθε πρωί με κάτι ρούχα κουρέλια, λόγω των κιλών που αυξάνονταν κάθε εβδομάδα.
Κάθε μέρα αγχωνόμουν μόνο και με τη σκέψη πως θα ανοίξω την πόρτα και θα μπω. Πώς θα συμπεριφερόμουν; Και αν ο μικρός είχε τίποτα “εκρήξεις” πώς θα αντιδρούσα; Τι θα έλεγαν οι μαμάδες αυτές; Θα σκέφτονταν “την κακομοίρα με τα 1002 προβλήματα, με το παιδί με τα “θέματα”, με το αυτοκίνητο το σαράβαλο”…
Και πέρασε ο καιρός. Και με όλη την φροντίδα μας για το παιδί τα προβλήματα εξαφανίστηκαν. Ο μικρός δεν έχει παθολογικό πρόβλημα όπως ντε και καλά ήθελαν διάφοροι επαγγελματίες να μας πείσουν. Και εγώ, αφού φεύγει σιγά-σιγά το άγχος για το παιδί και με ψυχολογικό κουράρισμα να γίνομαι κάθε μέρα και πιο καλά. Και να μη φοβάμαι να προσεγγίζω το διαφορετικό. Και μέσα από συζητήσεις με τις μαμάδες αυτές να βλέπω ότι δεν είναι τελικά από “άλλο” πλανήτη. Είναι και αυτές μαμάδες και έχουν και αυτές προβλήματα.
Με μερικές μάλιστα έχουμε τα ίδια! Και ναι, είναι και αυτοί άνθρωποι που ζουν δίπλα μου και όχι στη δική τους γυάλα. Και μπορώ να συζητήσω μαζί τους χωρίς να φοβάμαι ή να ντρέπομαι για το αυτοκίνητο που οδηγώ.
Οι διαφορές που στην αρχή φαίνονταν αγεφύρωτες, τώρα δεν υφίστανται.
Όλα ήταν στο μυαλό μου. Στο πιεσμένο μυαλό μου, εκείνης της εποχής.
Και εκεί κατάλαβα. Ότι κάθε άνθρωπος, είτε έχει λεφτά είτε όχι, έχει τα “θέματά” του. Μπορεί η καθημερινότητα μας να έχει διαφορές, αλλά επί της ουσίας είναι ίδια:
Είμαστε γυναίκες-μαμάδες. Αυτό μας έφερε κοντά. Αυτό είναι το σημείο προσεγγισής μας. Τα προβλήματα διαφορετικά πολλές φορές. Μερικές φορές ίδια. Αλλά ο σκοπός ένας. Το καλύτερο για τα παιδιά μας. Η αγάπη για τα παιδιά μας.
Και πλέον είμαι και εγώ μια χαμογελαστή μαμα!
Aν σας άρεσε το άρθρο,πατήστε Share… και μοιραστείτε το με τους φίλους σας!
