Η κόρη μου Κάλι, είναι 10ετών. Όμως όλοι ξεκίνησαν να με ρωτούν “Θα κάνεις κι άλλο παιδί;”, όταν ήταν μόλις 10 μηνών. Θα ήθελα να τους απαντήσω “Όχι”, αλλά τότε όλοι θα μου έλεγαν…”Θα νιώθει μοναξιά. Άντε λοιπόν. Κάνε κι άλλο!” Και τότε θα αισθανόμουν ενοχές και στη συνέχεια θυμό, επειδή θα σκεφτόμουν από μέσα μου: Παραλίγο να πεθάνω όταν έκανα αυτό το ένα παιδί.
Όταν γέννησα την Κάλι, οι γιατροί ανακάλυψαν πως πάσχω από κάτι που ονομάζεται πνευμονική υπέρταση. Αυτό σημαίνει πως τα τοιχώματα των πνευμόνων μου είναι πάρα πολύ παχιά ώστε να επιτρέπουν στο οξυγόνο να περνά άνετα. Έτσι η καρδιά μου πρέπει να πολεμήσει και να πιέσει. Είναι σαν να γίνεται μια μάχη μέσα στο σώμα μου.
Αφότου λοιπόν γέννησα την κόρη μου μεταφέρθηκα στη ΜΕΘ. Κανείς δεν ήξερε τι μου συμβαίνει. Κι εγώ δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Ο σύζυγός μου έκλαιγε κι εγώ έλεγα συνεχώς “Όλα θα πάνε μια χαρά!” Μόνο που δεν γνώριζα αυτό που του είχαν πει οι γιατροί. Πως έχω μόλις δύο ώρες ζωής!
Η ιστορία της Priya Balachandran
Ήμουν 32 ετών όταν έμεινα έγκυος. Ήταν πολύ συναρπαστικό. Το πρώτο μου μωρό! Ήμουν ήδη παντρεμένη για δύο χρόνια και δούλευα στην τρελή βιομηχανία της τηλεόρασης, ρωτώντας τον εαυτό μου πως θα τα προλάβω όλα. Αλλά είμαι η πιο υγιής στην οικογένειά μου. Δεν είχα αρρωστήσει ποτέ. Ποτέ δεν είχα μπει στο νοσοκομείο. Δεν ανησυχούσα και δεν υπήρχαν υποψίες ότι κάτι επρόκειτο να πάει στραβά. Όμως απ’ τον τέταρτο μήνα της εγκυμοσύνης, άρχισα να αισθάνομαι πολύ πιο κουρασμένη από ό,τι θα έπρεπε να αισθάνομαι. Ήμουν κουρασμένη, ξέπνοη και το χειρότερο…Δεν μπορούσα να κρατήσω την τροφή στο σώμα μου.
Γύρω στον πέμπτο μήνα, είχα πάρει ελάχιστο βάρος. Μπορούσα να διατηρήσω στο σώμα μου, μόνο ροφήματα πρωτεΐνης. Μάλιστα δεν ήμουν σε θέση να εργαστώ πια, επειδή αισθανόμουν πολύ κουρασμένη. Όταν πήγαινα στο κρεβάτι ένιωθα σαν να είχα ένα πολύ μεγάλο βάρος στους πνεύμονες μου. Ήταν έντονη αυτή η αίσθηση κι έτσι ο ύπνος ήταν σχεδόν ανύπαρκτος.
Ένα πρωινό, γύρω στους επτά μήνες, ξύπνησα και συνειδητοποίησα: “Κάτι δεν είναι σωστό. Είχα αιμορραγία.” Πήραμε το αυτοκίνητο και πήγαμε στο νοσοκομείο. Ο σύζυγός μου τηλεφώνησε στην αδελφή του, που είναι γιατρός κι εκείνη νόμιζε πως γεννούσα. Δεν είχα προλάβει καν να φτιάξω τη βαλίτσα για την ημέρα του τοκετού. Δεν είχαμε προλάβει καν να κάνουμε πάρτι για το μωρό! Άρχισα να πανικοβάλλομαι για χαζά πράγματα. Όταν φτάσαμε στο νοσοκομείο είπαν: “Είσαι τέσσερα εκατοστά διαστολή. Θα πρέπει να γεννήσεις.” Από εκεί κι έπειτα δεν θυμάμαι πολλά. Όλα έγιναν τρελά γύρω μου.
Προσπαθούσα να διατηρήσω τη ψυχραιμία μου, γιατί δεν είχα προετοιμαστεί. Και καθώς έπρεπε να ελέγχω την αναπονή μου μετρώντας μέχρι το 10, συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να το κάνω. Δεν μπορούσα να κρατήσω την αναπνοή μου. Σκέφτηκα, τι κι αν πάρω λίγο ανάσες; Θα εξαπατήσω κανέναν; Έτσι άρχισα ν’ αναπνέω ενώ έσπρωχνα ελπίζοντας πως κανείς δεν θα το παρατηρήσει. Άρχισα όμως να γίνομαι μπλε και να χάνω οξυγόνο, κατά τη διάρκεια του τοκετού. Δεν το γνώριζα εκείνη τη στιγμή, μέχρι που μ’ ενημέρωσε ο σύζυγός μου, αργότερα. Γι αυτόν δεν ήταν μια χαρούμενη στιγμή. Γιατί είχε επικεντρωθεί στο γιατί άρχισα να χάνω το χρώμα μου και να γίνομαι μπλε. wasn’t a joyous moment, because all he could focus on was that I was going blue.
Αισθανόμουν να πνίγομαι, όπως όταν κάποιος σε τραβά κάτω στο νερό για μια στιγμή κι αρχίζεις να πανικοβάλλεσαι. Μου έβαλαν μάσκα οξυγόνου και τότε άρχισαν να στριφογυρίζουν διάφορα στο κεφάλι μου. Συνειδητοποίησα πως μέσα στο δωμάτιο, γίνονταν δύο διαφορετικές συζητήσεις. Μια για μένα και μια για την κόρη μου. Στη συνέχεια, σχεδόν τη φυγάδευσαν στη ΜΕΝΝ κι εμένα με μετέφεραν στη ΜΕΘ. Ο σύζυγός μου είχε γίνει σκέτο ράκος. Καθόταν δίπλα μου και δεν είχα ιδέα τι συνέβαινε. Το μόνο που γνώριζα, ήταν πως δεν ήμουν στο όμορφο ιδιωτικό δωμάτιο που είχαμε κλείσει. Και που στην ευχή ήταν το μωρό που μόλις είχα γεννήσει;
Κάλεσε ξανά την αδελφή τουι, λέγοντας της πως ήθελαν να με διασωληνώσουν. Εκείνη του είπε: “Πες τους να μην το κάνουν. Νομίζω ότι ξέρω τι έχει, αλλά είναι πολύ σπάνιο. Έχω ένα φίλο που είναι ειδικός και αυτός είναι σ’ ένα άλλο νοσοκομείο. Πείτε τους να μην το κάνουν, γιατί αυτό μπορεί να τη σκοτώσει.”
Ζήτησα να δω την Κάλι. Την έφερα ντυμένη, με μια μικρή χαριτωμένη φορεσιά κι ένα καπέλο. Είχε ένα σωλήνα σίτισης κι ήταν πραγματικά μικρή. Μου την έδωσαν και τράβηξαν μια φωτογραφία. Αυτό μου προκάλεσε σύγχυση γιατί δεν ήξερα το λόγο μέχρι που άκουσα τη νοσοκόμα να λέει…“Κρατήστε τη φωτογραφία. Σε περίπτωση που συμβεί κάτι, να έχετε μια φωτογραφία μαζί με τη μητέρας της.” Κι ήταν η πιο περίεργη στιγμή. Αναρρωτιόμουν…”Η Κάλι θα έρθει μαζί μου. Σωστά;”
Όμως όχι. Δεν μου την άφησαν. Με πήγαν σε άλλο νοσοκομείο κι άρχισαν να μου κάνουν εξετάσεις. Έκαναν μια τρύπα στο λαιμό μου και πέρασαν ένα σωλήνα για να φτάσει στην καρδιά μου και να ελέγξουν πως δουλεύει. Δεν ξέρω πως τα κατάφερα να μη χάσω τα λογικά μου, για να είμαι ειλικρινής. Απλώς με κράτησε μια σκέψη: “Θα πάω να δω Κάλι.”
Σύντομα ανακάλυψαν πως πάσχω από πνευμονική υπέρταση. Δεν υπήρχε καμία υποψία πριν απ’ αυτό. Έμεινα τρεις εβδομάδες στο νοσοκομείο, ακολουθώντας μια ειδική φαρμακευτική αγωγή. Το ίδιο διάστημα η Κάλι, ήταν στο άλλο νοσοκομείο για τρεις εβδομάδες. Το μόνο δικό της που είχα ήταν μια φωτογραφία της και βίντεο, επειδή ο σύζυγός μου πήγαινε κάθε τόσο κι έπαιρνε πλάνα για να μου τα δείχνει. Τελικά βγήκα και άρχισα να την επισκέπτομαι. Μετά την πέμπτη ημέρα των επισκέψεων μπόρεσα να επιστρέψω στο σπίτι, όμως εκεί είχα ένα ισχαιμικό επεισόδιο.
Τί συνέβη; Είχα μια πολύ μικρή, ασήμαντη τρύπα στην καρδιά μου. Η εγκυσύνη και ο τοκετός όμως οδήγησαν την κατάσταση στα άκρα και τελικά στο μίνι εγκεφαλικό επεισόδιο. Επέστρεψα στο νοσοκομείο. Εκεί έπρεπε να μείνω για άλλες δέκα ημέρες. Τη στιγμή που το μωρό μου ήταν έτοιμο να έρθει στο σπίτι! Ήδη την είχα εγκατέλειψει σε άλλο νοσοκομείο. Δεν είχα θηλάσει. Δεν ήμουν σε θέση να δεθώ μαζί της και τώρα θα πήγαινε σπίτι και δεν θα ήμουν εκεί. Τελικά, ευτυχώς το νοσοκομείο συμφώνησε να την κρατήσει κοντά μου, μέχρι να πάρω εξιτήριο. 10 ημέρες αργότερα.
Ευτυχώς ήταν ένα “ώριμο” μωρό. Έπρεπε όμως να έχω βοήθεια, γιατί φοβόμουν μην πάθω κάτι κι είμαι μόνη μαζί της στο σπίτι. Όταν η Κάλι κατάφερε να περπατήσει, δεν μπορούσα να τη σηκώνω πια αγκαλιά εξαιτίας του βάρους της. Έτσι ανεξαρτητοποιήθηκε γρήγορα. Δεν μπορούσα να τρέξω μαζί της κι αισθανόμουν συντετριμμένη κάθε φορά που ήθελα να κάνω κάτι μαζί της και δεν μπορούσα. Αισθανόμουν κακή μητέρα -ακόμα το αισθάνομαι αυτό καμιά φορά- αλλά τώρα ξέρω πως μπορώ να τη μάθω πράγματα που απλώς δεν περιλαμβάνουν τρέξιμο και παιχνίδι γύρω-τριγύρω.
Τώρα πρέπει να ελέγχουμε την καρδιά της σε ετήσια βάση. Είναι ίσως η πιο αγχωτική ημέρα του έτους για μένα, γιατί δεν θέλω με τίποτα να πάσχει απ’ το ίδιο πράγμα. Βλέπουμε παιδιά που το έχουν, είναι όμως διαφορετικό με τα παιδιά, γιατί το σώμα τους δεν είναι αρκετά δυνατό ώστε να το αντιμετωπίσουν. Έτσι κατά κάποιο τρόπο αισθάνομαι τυχερή, γιατί το έχω εγώ κι οχι το παιδί μου.
Εξακολουθώ να θέλω πραγματικά ν’ αποκτήσω ένα ακόμα παιδί. Καμιά φορά κοιτάζω φίλους που έχουν παιδιά και σκέφτομαι πως θα μπορούσα κι εγώ να έχω κι άλλο. Είμαι μόλις 42. Όμως μου είπαν πως δεν πρέπει να γίνει αυτό, όσο ήμουν στο νοσοκομείο. Πως γυναίκες με πνευμονική υπέρταση συνιστάται να μη γεννούν παιδί, διότι αυτό μπορεί να τις σκοτώσει. Έτσι ένιωσα κατά κάποιο τρόπο χαρούμενη που δεν το ανακαλύψει εκ των προτέρων, γιατί ήθελα πολύ να έχω ένα παιδί. Αλλά είναι πραγματικά πολύ λυπηρό, γιατί ήθελα να έχω περισσότερα από ένα παιδί. Φαίνεται εγωιστικό. Κατάφερα να μείνω στη ζωή και ν’ αποκτήσω ένα παιδί που είναι εξαιρετικά υγιές, αλλά θα ήθελα να είναι η μητέρα δύο ή τριών παιδιών.
Εξακολουθώ να παίρνω φάρμακα. Αυτό όμως καταστρέφει τα ωάρια μου και μαζί καταστρέφει και το όνειρο της επιλογής παρένθετης μητέρας. Έχω σκεφτεί την υιοθεσία. Το πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρω πόσο χρόνο έχω στη “διάθεσή” μου. Κανείς δεν μου εγγυάται τι πρόκειται να συμβεί. Η έγκριση μιας υιοθεσίας παίρνει πολύ χρόνο. Αν συμβεί κάτι κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας κι ο σύζυγός μου μείνει μόνο με δύο παιδιά;
Η πρόγνωση των δύο ωρών την ημέρα του νοσοκομείου, διαψεύστηκε. Έγινε δύο χρόνια και κάτω από φαρμακευτική αγωγή. Μετά το δεύτερο χρόνο ήταν να να έλεγα…“Εντάξει. Θα πρέπει να το πηγαίνουμε χρόνο με το χρόνο.” Λένε πως όποιος επιβιώσει 10 χρόνια με το δικό μου πρόβλημα, τότε μιλάμε για ένα θαύμα. Κι αυτό έχω κάνει εγώ. Ζω έτσι μια δεκαετία. Έχω δώσει μια υπόσχεση στον εαυτό μου ν’ αντέξει μέχρι τα 50. Θα ήταν υπέροχο αυτό! Έτσι, μου απομένουν 8 χρόνια χωής. Ίσως και περισσότερα…Ο σύζυγός μου αστειεύεται πως θα τους ξεκάνω όλους!
Γι αυτό λοιπόν, αν δείτε μια μητέρα με μόνο ένα παιδί να κυκλοφορεί στο δρόμο, υπάρχει λόγος. Είτε πρόκειται για μια θανατηφόρα ασθένεια ή για μια προσωπική επιλογή. Απλώς πρέπει να το σεβαστείτε!
Την ιστορία αυτή τη διηγήθηκε η Priya Balachandran, μητέρα της Kali, στη Beth Greenfield, αρθρογράφο στο yahoo.com
