“Δεν ήξερα πόσο σκληρή είναι η γυναίκα μου, μέχρι που την είδα να γεννάει…”
“Όλες οι γέννες είναι δύσκολες, άλλες λιγότερο, άλλες περισσότερο…
Όσο οδηγούσα για να πάω την γυναίκα μου στο νοσοκομείο γιατί την είχαν πιάσει η πόνοι, είχα εξαιρετική διάθεση! Επιτέλους, η κοράκλα μου θα γεννιόταν! Είχα διάθεση για αστεία και συμπαραστεκόμουν στην γυναίκα μου θυμίζοντας της να αναπνέει… Όταν φτάσαμε μας είπαν οτι είναι νωρίς ακόμα, αλλά οτιθ μπορούσαμε να μείνουμε εκεί για λίγες ώρες μέχρι να έρθει η ώρα. Μας έδωσαν κρεβάτι, η γυναίκα μου αρνήθηκε οτιδήποτε παυσίπονο και εγώ κοιμήθηκα για λίγο…
[babyPostAd]Περίπου στις 7 το πρωί ξύπνησα από το γιατρό που της είπε οτι είναι η ώρα να αρχίσει να σπρώχνει. Δυσκολευόταν πολύ και έκλαιγε από την προσπάθεια… Έσπρωχνε και έσπρωχνε και ώρες. 3 ώρες μετά, ακόμα το μωρό δεν είχε έρθει.. “Πάμε για καισαρική;” ρώτησε η νοσοκόμα, αλλά ο γιατρός της απάντησε οτι ίσως μπορεί να τα καταφέρει με λαβίδες. Η γυναίακ μου έβαλε τα πόδια της πάνω σε αναβολείς, και ο γιατρός προσπαθούσε με τις λαβίδες… “Ουάου, δεν έχω ξαναδεί κατι τέτοιο” σκέφτηκα…Περισσότερο σπρώξιμο και ακόμα περισσότερη δουλειά ανάμεσα στα πόδια της γυναίκας μου… Αυτός ο μικροσκοπικός γυναικολόγος ξαφνικά μου φαινόταν τεράστιος! Προσπαθούσε τόσο σκληρά που οι μύες του είχαν πεταχτεί έξω και είχε κοκκινήσει ολόκληρος! Τότε είδαμε το κεφάλι του μωρού να βγαίνει, και μετά βγήκε ολόκληρο…Η κορούλα μου! “Τα κατάφερες!” είπα στη γυναίκα μου η οποία ήταν πιο χλωμή από ποτέ….
Είμαι μαμά και βαρέθηκα να ακούω τις παρακάτω συμβουλές!
Ο γιατρός με ρώτησε αν θέλω να κόψω τον ομφάλιο λώρο. “Φυσικά!” Τι τιμή, σκέφτηκα…Και τότε πλησίασα τη γυναίκα μου και είδα. Ένα τεράστιο σκίσιμο και πολύ αίμα… Υπερβολικά πολύ αίμα…
Έκοψα τον ομφάλιο λώρο και πλησίασα γρήγορα την γυναίκα μου η οποία ήδη θήλαζε χαμογελαστή…
“Θα λιποθυμήσω”, ανακοίνωσα και μου φέραν την καρέκλα στην οποία κοιμομουν πριν…
Όταν συνήλθα ένιωθα λες και είχα κοιμηθεί πολλές ώρες, ξύπνησα και δεν ήξερα καν τι μέρα είναι και αν πρέπει να παω στη δουλειά. Η γυναίκα μου ήταν κατάχλωμη αλλά χαμογελούσε… Ο γιατρός ήταν ακόμα ανάμεσα στα πόδια της και η μαία της έτριβε το στομάχι. “Δεν μπορούμε να σταματήσουμε την αιμορραγία”. Τρόμαξα τόσο πολύ… Πήγα δίπλα στη γυναίκα μου και της κράτησα το χέρι λέγοντας της οτι όλα θα πάνε καλά. Μάλλον είχα περισσότερη ανάγκη από εκείνην να το ακούσω αυτο!
Τελικά όλα πήγαν όντως καλά… Η γυναίκα μου έχασε σχεδόν 3 λίτρα αίμα. Για μια βδομάδα μύριζα αίμα παντού. Δεν μπορούσα να περιγράψω το σκηνικό που περάσαμε, έβαζα τα κλάματα.. Ακόμα και τώρα που τα γράφω, κλαίω…
Οι γυναίκες μας είναι πολύ δυνατές τελικά… ”
Για το babyradio: Α.Ν
