Γεια σας αγαπητές και αγαπητοί! Όπως θα μαντέψατε, ο μπόμπιράς μας ήρθε πριν από μερικές ημέρες στον κόσμο. Αλλά να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ακολουθεί όλη η ιστορία της προετοιμασίας και της γέννας, κάπως κακογραμμένη, αλλά πολύ ειλικρινής!
Είχα πει σε προηγούμενο άρθρο ότι δεν θα προγραμματίσω καισαρική, κι όμως διέψευσα πολύ σύντομα η ίδια τον εαυτό μου όταν αποφάσισα τελικά ότι αυτή ήταν η ασφαλέστερη λύση. Αυτό που μου άλλαξε γνώμη ήταν η ενημέρωση και οι συμβουλές και των δικών μου ιατρών και των ευγενέστατων ιατρών της Ελληνικής Ομάδας VBAC στο facebook. Όλοι λοιπόν οι ιατροί συμφώνησαν ότι αν το μωρό επιμένει να γυρίζει από μόνο του στην ισχιακή προβολή, τότε μπορεί να υπάρχει κάποιος ιατρικός λόγος. Κατά την προτροπή της αρχιάτρου λοιπόν της κλινικής όπου και τελικά γέννησα, την προηγούμενη εβδομάδα έκλεισα ένα ραντεβού για μια τελευταία απόπειρα στρέψης του μωρού και, στην περίπτωση αποτυχίας αυτής, κατευθείαν καισαρική. Ο προγραμματισμός αυτός ήταν για τις 39 εβδομάδες και 5 μέρες – επικίνδυνα κοντά στο … αναμενόμενο ραντεβού έλευσης του μπέμπη! Κάπως παρακινδυνευμένο όλο αυτό, καθώς ρισκάριζα με πιάσουν οι πόνοι ισχιακή προβολή και προηγούμενη καισαρική, αλλά το σώμα μου δεν έδειχνε σημάδια προετοιμασίας για τοκετό κι έτσι δεν ανησυχούσαμε ιδιαίτερα.
Το παράξενο είναι ότι, παρόλη τη επιθυμία μου να γεννήσω φυσιολογικά, μόλις λίγη ώρα αφού κλείστηκε το ραντεβού για τη στρέψη άρχισα να αλλάζω γνώμη για το όλο εγχείρημα. Μήπως τελικά το παράκανα; Οι ιατροί θα προτιμούσαν να μη ρισκάρουν άλλο και να πάνε κατευθείαν σε καισαρική. Μήπως τελικά η ψυχολογική επιβάρυνση, η οποία διαρκώς αυξανόταν με τη διαρκή ανασφάλεια σχετικά με τη θέση του μωρού και τον τρόπο έλευσής του στον κόσμο, θα γινόταν ακόμη μεγαλύτερη στην περίπτωση μιας ανεπιτυχούς στρέψης; Ή ακόμα και στην περίπτωση μιας επιτυχούς, καθώς το μωρό είχε ήδη δείξει την απροθυμία του να συμμορφωθεί προς τις επιθυμίες της μαμάς;
Πράγματι, το άγχος αποδείχτηκε περισσότερο από ό,τι μπορούσα να αντέξω. Ήθελα να τελειώνω πλέον με αυτήν την υπόθεση. Η κοιλιά ήταν τεράστια, οι αντοχές μου όλο και λιγόστευαν, και είχα αρχίσει να αμφιβάλλω αν θα είχα καν τη σωματική δύναμη να γεννήσω φυσιολογικά, ακόμα και υπό τις καλύτερες συνθήκες – και οι συνθήκες ήταν κάθε άλλο παρά καλές. Είχα και την υποψία ότι το μωρό στις 40 εβδομάδες θα ήταν πλέον πολύ μεγάλο. Πολλοί μου είπαν προς το τέλος της εγκυμοσύνης ότι τόσο μεγάλη κοιλιά σπάνια έχουν δει! Και ένα καμπανάκι στο πίσω μέρος του μυαλού μου μου χτύπαγε το σήμα ενός πιθανού κινδύνου: φτάνει με τις προσπάθειες! Ας μην καταλήγουμε σε υπερβολές! Κάναμε ό,τι μπορούσαμε. Αν το μωρό έχει βάλει το κεφάλι πάνω, τότε κάποιον λόγο θα έχει.
Τελικά τηλεφώνησα την ίδια μέρα στο νοσοκομείο και τους είπα να ακυρώσουν τη στρέψη. Θα πηγαίναμε κατευθείαν για την καισαρική, με την ελπίδα ότι πράγματι όλα θα πήγαιναν τόσο καλά όσο πίστευαν οι ιατροί.
Μέσω μιας σειράς συγκυριών όμως – η κόρη μου κόλλησε κάποιον στομαχικό ιό στον παιδικό σταθμό, τον οποίο μου μετέδωσε – κατέληξα στο νοσοκομείο περίπου 12 ώρες πριν το αναμενόμενο, σχεδόν αφυδατωμένη και με τακτικές συσπάσεις της μήτρας. Παρόλο που δεν φαινόταν να υπάρχει επικείμενος τοκετός, οι ιατροί δεν θέλησαν να ρισκάρουν την αναμονή μέχρι την επόμενη μέρα το μεσημέρι, οπότε και είχα το κανονισμένο μου ραντεβού, κι έτσι μπήγα στο χειρουργείο στη μέση της νύχτας.
Όλα ήταν διαφορετικά αυτή τη φορά! Κατ’ αρχάς δεν φοβόμουν, καθώς είχα ήδη μία εμπειρία χειρουργείου – μάλλον ανυπομονούσα να τελειώσει επιτέλους όλη αυτή η διαδικασία. Δεύτερον, τα συναισθήματα κατά την πρώτη επαφή με το μωρό ήταν τελείως διαφορετικά! Τον λάτρεψα από την πρώτη στιγμή. Δεν είχα το άγχος της πρώτης φοράς, δεν είχα τώρα μια δύσκολη εγκυμοσύνη πίσω μου, σωματικώς ήμουν σε πολύ καλύτερη κατάσταση και ψυχικώς είχα ακόμα αποθέματα. Και το σημαντικότερο, μου έδωσαν αμέσως το μωρό μου! Δεν έμεινα αυτή τη φορά μόνη σε μία λευκή αίθουσα ανάνηψης να περιμένω επί ώρες να εξασθενήσει η αναισθησία. Ήμασταν οι τρεις μας, ο άντρας μου, εγώ και το μωρό, ήμασταν καλά, και το μωρό μου μπόρεσε να θηλάσει μέσα στις πρώτες ώρες από τη γέννησή του. Και τι μωρό! Σχεδόν 4 κιλά, παχουλός και σωματώδης, δυνατός και … ισχυρογνώμων, όπως εξάλλου οι κωλοτούμπες του απέδειξαν!
Την πρώτη νύχτα φυσικά δεν μπορούσα να κουνηθώ, αλλά την πέρασα παρόλα αυτά κρατώντας το χεράκι του μπέμπη ο οποίος κοιμόταν στην κούνια δίπλα μου. Την πρώτη ημέρα οι νοσοκόμες με βοήθησαν να σηκωθώ από το κρεβάτι και – ω, του θαύματος! – αυτή τη φορά η καλή μου φυσική κατάσταση μου επέτρεψε να περπατήσω χωρίς τον κίνδυνο της λιποθυμίας που μετά την πρώτη μου καισαρική είχε καθυστερήσει την ανάρρωση. Μέχρι το βράδυ της ημέρας είχα σηκωθεί τουλάχιστον τρεις φορές, και παρόλο που το άλλαγμα του μωρού το ανέλαβαν οι νοσοκόμες, η νύχτα ήταν όλη δική μου – την πέρασα αγκαλιά με τον μπέμπη, που άλλοτε θήλαζε και άλλοτε κοιμόταν πάνω μου.
Την τρίτη μέρα από την καισαρική μπορούσα επιτέλους να κινούμαι λίγο πιο ελεύθερα, και ανέλαβα πλέον το μωρό ολοκληρωτικά – κάτι που με την κόρη μου δεν μπόρεσα να κάνω. Στο νοσοκομείο η τακτική τους είναι να δίνουν στη λεχώνα – και δη την εγχειρισμένη – παυσίπονα φιλικά προς το θηλασμό, και μάλιστα σε ενθαρρύνουν να τα παίρνεις σε τακτά χρονικά διαστήματα και πριν ο πόνος γίνει πολύ δυνατός. Έτσι, ενώ ο πόνος της δεύτερης καισαρικής ήταν ο ίδιος, η διαχείρησή του ήταν πολύ καλύτερη, με αποτέλεσμα να μην ξεφύγει σε καμία στιγμή από τα όρια του υποφερτού. Έτσι μέχρι σήμερα έχω πια συνειδητοποιήσει ότι δεν έφταιγε τελικά η καισαρική για τα προβλήματα που είχα στο δέσιμο με το πρώτο μου μωρό. Έφταιγε η κατάκλυση, η μακροχρόνια παραμονή στο νοσοκομείο, τα τοκολυτικά, η παράλειψη της κλινικής όπου έκανα την πρώτη μου καισαρική να μου δώσει αποτελεσματικά παυσίπονα και οι φλεγμονές στους καρπούς, που μου απαγόρευαν να πάρω το μωρό μου αγκαλιά!
Και όσο για τον μπόμπιρά μου; Είναι χοντρούλης, γλυκούλης και πολύ πολύ δυνατό μωρό. Κοντά στα 4 κιλά βάρος, επιβεβαίωσε κάθε υποψία που είχα λόγω του μεγέθους της κοιλιάς και της δυσκολίας μου να την κουβαλήσω! Πραγματικά αστείο να ακούω τις άλλες κοπέλες στο δωμάτιο, με ύψος πάνω από 1.80m (για φάρδος δεν θα συζητήσω!) και μωρά εκεί στα τριάμισι κιλά να παραπονιούνται ότι το βάρος της κοιλιάς στο τέλος της εγκυμοσύνης ήταν ανυπόφορο! Τι να πω κι εγώ με το ταπεινό 1.58 μου και με το τετράκιλο μωρό;
Είμαστε πλέον τέσσερις στην οικογένεια, και είμαστε καλά. Σας χαιρετώ και σας ευχαριστώ πολύ που με ακολουθήσατε σε αυτό το ταξίδι το γεμάτο σασπένς!
engamovios.com
Διαβάστε ακόμα:
«Μανούλα, κάποιος σε έχει ανάγκη…»
Αν σας άρεσε το άρθρο πατήστε…Share και μοιραστείτε το με τους φίλους σας!
