Καθηγητής ψυχολογίας του Harvard υποστηρίζει οτι η ΔΕΠ-Υ δεν υφίσταται ως διαταραχή
ΑΠΑΤΗ χαρακτηρίζει διακεκριμένος αμερικανός ψυχολόγος του Harvard τις τόσο συχνές διαγνώσεις σε παιδιά για Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής – Υπερκινητικότητα (ΔΕΠ-Υ, ADHD).
Ο Jerome Kagan είναι ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο του Harvard, με αρκετές διακρίσεις στο ενεργητικό του.
Με τη συνέντευξή του στο περιοδικό Spiegel ανοίγει το θέμα της εγκυρότητας στην υπερπληθώρα διαγνώσεων για ψυχικές διαταραχές, ιδιαίτερα για τη Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής – Υπερικινητικότητα (ΔΕΠ-Υ), ακόμα και σε παιδιά πολύ μικρής ηλικίας.
Ο Jerome Kagan αναφέρει ότι πρόκειται για «μια εφεύρεση που γεννά χρήμα» και όχι για μια πραγματικά σοβαρή ασθένεια.
Τί πραγματικά είναι η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής – Υπερκινητικότητα;
Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής – Υπερκινητικότητα (ΔΕΠ-Υ), αν εξηγηθεί επιστημονικά, είναι μια εγκεφαλική δυσλειτουργία, η οποία δεν επιτρέπει στους ανθρώπους να εστιάσουν την προσοχή τους, να ολοκληρώσουν, να φέρουν εις πέρας κάτι που αναλαμβάνουν και να συγκεντρωθούν. Επίσης τους κάνει υπερβολικά δραστήριους, ακόμα και αεικίνητους. Οι άνθρωποι που πάσχουν από αυτή τη διαταραχή δεν μπορούν με ηρεμία να πάρουν αποφάσεις και συνήθως ενεργούν βεβιασμένα, χωρίς κρίση.
Στα πρώτα στάδια ανάπτυξης ενός παιδιού, αντίστοιχες συμπεριφορές μπορεί να περιγράφουν την ίδια τη φύση τους…
Ένα παιδί που είναι, λόγω ιδιοσυγκρασίας, δραστήριο και εργατικό, αν πιεστεί, αν αγχωθεί (ή αν συσσωρεύει άγχος, καθημερινά και από λίγο), θα έχει παρόμοιες αντιδράσεις.
Όπως κάθε ενήλικας, έτσι και κάθε παιδί που στο σήμερα έρχεται σε επαφή με αμέτρητα ερεθίσματα, μέσα από media και οθόνες, μέσα από ταινίες και παιχνίδια που συναγωνίζονται στο επίπεδο έντασης, ταχύτητας, εναλλαγής εικόνων, έχει αντικειμενική δυσκολία να διατηρήσει τη προσοχή του εστιασμένη, πόσο μάλλον την ηρεμία και τη διαύγειά του.
8 Μύθοι για τη ΔΕΠΥ και τι ισχύει πραγματικά
Η ανάπτυξη των παιδιών
Η έρευνα του Kegan, στο πανεπιστήμιο του Harvard, εστιάζει, τις τελευταίες δεκαετίες, στην ανάπτυξη των παιδιών. Έχει παρατηρήσει διεξοδικά το πώς αλλάζει η συμπεριφορά τους στα διάφορα αναπτυξιακά στάδια και έχει μελετήσει τις αντιδράσεις των παιδιών σε διάφορα εξωτερικά ερεθίσματα. Μέσα από συζήτηση και σχέση, έχει επίσης καταγράψει τις αντιλήψεις των παιδιών και τη ροή των σκέψεών τους.
Το συμπέρασμα στο οποίο έχει καταλήξει είναι ότι ο υπερβολικά μεγάλος αριθμός παιδιών που παίρνουν διάγνωση για ΔΕΠ-Υ δεν περιγράφει μια πραγματική μάστιγα. Στην πλειοψηφία τους τα παιδιά που παίρνουν διάγνωση για ΔΕΠ-Υ δεν πάσχουν από καμία νευροβιολογική ή εγκεφαλική διαταραχή. Δεν καταγράφεται μη φυσιολογικός μεταβολισμός της ντοπαμίνης στον εγκέφαλο ούτε κάποια άλλη οργανική δυσλειτουργία.
Η αιτία για τις τόσο συχνές διαγνώσεις είναι η διαφορετική σήμερα ιατρική και φαρμακευτική αντίληψη: «Πριν από μερικά χρόνια, τα παιδιά που δεν μπορούσαν να εστιάσουν την προσοχή τους μέσα στην τάξη χαρακτηρίζονταν απλώς οκνηρά. Σήμερα οι ψυχολόγοι «βρίσκουν» μια διαταραχή σε κάθε παιδί που είναι λίγο πιο δραστήριο από τα υπόλοιπα ή που δεν έχει καλές επιδόσεις στο σχολείο», επισημαίνει. «Και, ως την ευκολότερη λύση, συνταγογραφούν το φάρμακο που υπάρχει διαθέσιμο». Και υπάρχει διαθέσιμο γιατί η φαρμακοβιομηχανίες κερδίζουν δισεκατομμύρια…
Σοβαρή υπόθεση η διάγνωση
O Kagan υποστηρίζει ότι πρέπει να προηγηθεί εξονυχιστικός έλεγχος, ενδελεχής παρατήρηση και έρευνα, πριν δοθεί διάγνωση για την οποιαδήποτε ψυχική διαταραχή. Μια σύντομη συνέντευξη και ένα γρήγορο τεστ, χωρίς να ληφθεί υπόψη το κοινωνικό πλαίσιο, το οικογενειακό περιβάλλον, ο ρυθμός ζωής και μια σειρά από παράγοντες, σίγουρα δεν αρκούν για να προσδώσουν μια ταμπέλα, η οποία μπορεί να είναι και εξαιρετικά περιοριστική για ένα παιδί που μεγαλώνει.
Η προσωπική εμπειρία
Έχει ενδιαφέρον ότι ο Kagan ξεκίνησε την έρευνά του με αφορμή το προσωπικό του βίωμα. Όταν ήταν παιδί ήταν κι εκείνος αεικίνητος και με δυσκολία να εστιάσει την προσοχή του. Πιστεύει ότι κατάφερε να το ξεπεράσει και ότι σε αυτό τον βοήθησε σημαντικά η αντίληψη της μητέρας του. Εκείνη, αντί να δώσει έμφαση στο πρόβλημα, του έλεγε ότι δεν διαφέρει από τα άλλα παιδιά, απλά το μυαλό του τρέχει πιο γρήγορα από τη γλώσσα του. Έτσι τα «θέματά» του ήταν μια ένδειξη εξυπνάδας και όχι μια αρρώστια, για την οποία, αν μεγάλωνε στο σήμερα, ίσως να χρειαζόταν ακόμα και φαρμακευτική αγωγή…
Links
Η συνέντευξη του Jerome Kagan στο περιοδικό SPIEGEL
Δείτε τον διάλογο γύρω από τη ΔΕΠ-Υ (ADHD)
Πηγή: photodentro.gr
