Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο;
Αφορμή για το σημερινό είναι μια κουβέντα που είχα με συναδέλφους μου όταν είπα μια μέρα πως η 2χρονη μικρή μου ξύπνησε το πρωί, ήρθε στο κρεββάτι, με τράβηξε από τα μαλλιά και μου είπε «όρθια!». Εμένα μου φάνηκε αστείο, είπαμε είναι 2 ετών, και το είπα για να γελάσουμε.. πώς η κουβέντα έφτασε στο ότι πρέπει «να ρίχνουμε» και καμία στο παιδί για να στρώσει δεν κατάλαβα… Αυτό που κατάλαβα και με προβλημάτισε είναι πως άτομα, απόφοιτοι πανεπιστημίου – αν αυτό έχει καμιά σχέση, που μάλλον δεν έχει – επικροτούν την άποψη του να «δίνουμε» και καμία, «δεν θα πάθει τίποτα», «εμείς δεν πάθαμε κάτι».
Στην κουβέντα που κάναμε προσπάθησαν να το «μαζέψουν» λέγοντας πώς αναφέρονται σε μία το χρόνο και αν, και μόνο στην περίπτωση που το παιδί σε φτάσει στα όρια σου (γιατί αυτός είναι ο σκοπός του παιδιού να σε φτάνει στα όρια σου!) και συμπλήρωσαν πως με αυτόν τον τρόπο κατάφεραν να το συνετίσουν. (ή να το τρομοκρατήσουν να συμπληρώσω εγώ).
Στο επιχείρημα τους ότι «δεν πάθανε κάτι που τις φάγανε», αυτό που συμπεραίνω σε πρώτη φάση είναι πως η συμπεριφορά αυτή διαιωνίζεται (το έκαναν οι γονείς τους, το επαναλαμβάνουν και αυτοί και πολύ πιθανόν το ίδιο θα κάνουν και τα παιδιά τους). Άρα κάτι πάθανε.. μάθανε να ενεργούν με αυτόν τον τρόπο κάθε φορά που φτάνουν, όπως λένε, στα όρια τους.
Και σίγουρα δεν ξέρουν πώς θα ήταν ως άτομα-χαρακτήρες, αν οι γονείς τους δεν τους χτυπούσαν. Πώς θα συμπεριφέρονταν, πώς θα διαχειρίζονταν καταστάσεις που τώρα «τους φέρνουν στα όρια τους (!)» ή αν θα είχαν περισσότερη αυτοπεποίθηση από αυτή που έχουν τώρα.
…Οι άνθρωποι συνήθως αρχίζουν να χτυπάνε τα παιδιά τους επειδή και τους ίδιους τους χτυπούσαν όταν ήταν παιδιά, παρόλο που, σύμφωνα με την έρευνα, συνήθως, αισθάνονται ενοχές εκ των υστέρων. Αλλά συνεχίζουν να χτυπάνε τα παιδιά τους ιδιαίτερα όταν έχουν φτάσει στα όριά τους.
Είναι άσκοπο να κατηγορούμε τις προηγούμενες γενεές για το ξύλο σε βάρος των παιδιών, διότι ενεργούσαν σύμφωνα με τη διαδεδομένη κουλτούρα της εποχής. Αλλά οι καιροί αλλάζουν και οι κοινωνίες προχωρούν. Η αναγνώριση των παιδιών ως υποκειμένων δικαιωμάτων απαιτεί δράση για να τεθεί ένα τέλος στη νομιμοποίηση και την κοινωνική αποδοχή της βίας σε βάρος των παιδιών, ακριβώς όπως οι κοινωνίες έχουν προχωρήσει στο τέλος της αποδοχής της βίας κατά των γυναικών….
Και τελικά τι καταφέρνουν; Μαθαίνουν στα παιδιά τους πως η ύστατη λύση είναι η χειροδικία (αφού δεν καταλαβαίνουν αλλιώς!)… και μετά κατηγορούν τους συμμαθητές τους για μπούλιγκ…
Όσο για το «επιχείρημα» ότι τελικά συνετίζονται, μάλλον πρέπει να καταλάβουν ότι τα παιδιά τους, τους φοβούνται. Ναι, αυτός είναι ο λόγος που μπορεί να σας κάνει να πιστέψετε ότι η σωματική τιμωρία έχει αποτέλεσμα.. θέλετε να μεγαλώσετε φοβισμένα παιδιά;
Όχι. Η πραγματική πειθαρχία δεν βασίζεται στη δύναμη. Αναπτύσσεται μέσα από την κατανόηση, τον αμοιβαίο σεβασμό και την ανοχή. Τα μωρά ξεκινάνε εντελώς εξαρτημένα και καθώς μεγαλώνουν, βασίζονται στους ενήλικες – ιδιαίτερα στους γονείς τους – να τα καθοδηγήσουν και να τα υποστηρίξουν προς την ωριμότητα με αυτοπειθαρχία. Η σωματική τιμωρία δεν λέει στα παιδιά τίποτα για το πώς πρέπει να συμπεριφέρονται.
Μια ομάδα 15 ειδικών στην ανάπτυξη και ψυχολογία του παιδιού σε έρευνα που παρουσίασε ανάφερε συνάφεια μεταξύ της σωματικής τιμωρίας και μιας αύξησης στο άγχος και την κατάθλιψη, σε προβλήματα συμπεριφοράς στα οποία συμπεριλαμβάνεται η επιθετικότητα.
Πηγή : https://www.scientificamerican.com/article/to-spank-or-not-to-spank/
For…your info το ξύλο, το χαστούκι, το τράβηγμα του αυτιού και γενικά η επιβολή σωματικού πόνου στο παιδί είναι μορφές σωματικής τιμωρίας, και πλέον δεν επιτρέπονται από το νόμο (Ν. 3500/06, άρθρο 4).
Δυστυχώς οι έρευνες, σύμφωνα με το Συμβούλιο της Ευρώπης, συγκλίνουν ως προς τα εξής (με εξαίρεση την περίπτωση της Σουηδίας):
Α) Η σωματική τιμωρία χρησιμοποιείται ακόμη σε μεγάλο βαθμό:
- Οι ενήλικοι –γονείς- από 47% ως 84% αποδέχονται ότι χρησιμοποιούν την σωματική τιμωρία
- Τα παιδιά δηλώνουν σε ποσοστό από 53% ως 93% ότι έχουν υποστεί σωματική τιμωρία από τους γονείς τους.
Β) Η σωματική τιμωρία είναι ανεκτή από την κοινωνία
- Μεταξύ 70% και 99% οι ενήλικοι που απάντησαν στις έρευνες, είπαν ότι είναι αποδεκτό να χτυπούν τα παιδιά τους
http://www.somatikitimoria.gr/downloads/statistika-stoixeia-evropi-zappeio.pdf
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα «σας έρθει» να «σηκώσετε» χέρι στο παιδί σας, σκεφτείτε το λίγο παραπάνω.. γιατί είναι η δικιά σας αδυναμία να διαχειριστείτε μια κατάσταση και να πειθαρχήσετε στον εαυτό σας που σας αναγκάζει να ενεργήσετε μ’ αυτόν τον τρόπο…
Πηγή: chezdaph.com
