Ευτυχία είναι η άφιξη ενός μωρού στην οικογένεια
Αρχικά είναι η ανακοίνωση. Είναι σ’ εκείνο το οικογενειακό τραπέζι που σε κάποια ανύποπτη στιγμή θα ’ρθει και θα σκάσει σαν βόμβα. Κι εκεί αρχίζει το πανηγύρι. Αβίαστα χαμόγελα, αγκαλιές, φιλιά κι ενίοτε κλάματα συγκίνησης συνθέτουν το σκηνικό. Ένα μωρό είναι καθ’ οδόν. Το νέο μέλος της οικογένειας. Ο γιος ή η κόρη ενός πολύ αγαπημένου σου ανθρώπου. Αδελφής, αδελφού, ανιψιάς. Κάποιου ατόμου, τέλος πάντων, που σας συνδέει κάτι δυνατό.
Συμπεθέρια σε συνεχή επικοινωνία, μόνιμη έγνοια στην εγκυμονούσα, υπερπροστατευτικότητα απ’ τον υποψήφιο πατέρα. Άπειρες συζητήσεις για το όνομα και το φύλο αυτού. Ατάκες του τύπου «γερό να ‘ναι κι ό,τι να’ ναι», «καλά να ‘ναι το παιδί κι ας το βγάλουν όπως θέλουν» είναι συνεχώς στο προσκήνιο.
Η κοιλιά της μητέρας μεγαλώνει κι όλοι τρέχουν να βοηθήσουν, να φανούν κάπως χρήσιμοι. Οι γιαγιάδες να συμβουλέψουν κι οι παππούδες να εξιστορήσουν με στόμφο τις εμπειρίες τους περί του θέματος. Όταν η δική τους γυναίκα ήταν έγκυος, όταν περίμενε το παιδί που τώρα πρόκειται να γίνει γονιός.
Η αντίδραση αυτού του μπαμπά όταν αντίκρισε το μωρό του είναι κάτι παραπάνω από συγκινητική!
Την ίδια ώρα όταν όλοι μαζεύονται στις διάφορες οικογενειακές συνάξεις αρχίζουν να θυμούνται, να νοσταλγούν. Να διηγούνται ιστορίες από τα παιδικά χρόνια, να γελούν δυνατά, να συγκινούνται με τη συνειδητοποίηση του πόσο γρήγορα περνούν οι εποχές. Όταν ταυτόχρονα νέες αξεπέραστες ατάκες κάνουν την εμφάνισή τους του τύπου «Ελπίζω να μην πάρει από σένα, κρίμα είναι το παιδί» κι άλλα τέτοια. Που ικανοποιούν κυρίως αθώες σαρκαστικές διαθέσεις.
Μέσα σε όλα αυτά μια καλή μέρα βλέπεις την «προσεχώς γιαγιά» προσηλωμένη μπροστά από μια οθόνη να παρακολουθεί βιντεάκια στο διαδίκτυο με τεχνικές πλεξίματος. Ε, εκεί πια τα χάνεις. Πρωτοφανή πράγματα. Ή όταν ακόμα κάποιοι αρχίζουν δειλά-δειλά να αγοράζουν πράγματα για το μωρό. Ρουχαλάκια, κουβέρτες, εξοπλισμό. Κι όλα φαντάζουν έτσι κάπως ονειρικά.
Είναι η αρχή μιας νέας εποχής που όλοι ξαφνικά ενώνονται και πάλι. Γίνονται ξανά οικογένεια με την έννοια ότι αφιερώνουν αν χρειαστεί ένα κομμάτι της καθημερινότητας και της ρουτίνας τους. Χρόνο που ίσως παλαιότερα να μην είχαν, αλλά τον βρήκαν για το μωράκι, για το μωράκι τους, για το μωρό όλης της οικογένειας. Διότι έτσι το αισθάνονται όλοι. Καημένοι γονείς, τι έχετε να περάσετε.
Και ξημερώνει η μεγάλη μέρα. Η μέρα που τα τηλέφωνα χτυπάνε ασταμάτητα. Οι φωνές τρέμουν και τα λόγια είναι πενιχρά να περιγράψουν τη χαρά. Γεννήσαμε. Είναι εδώ. Έχει έρθει στον κόσμο. Είναι γερό κι είναι συγγενής μας. Άπαντες παρατούν ό,τι κι αν κάνουν εκείνη την ώρα, μπαίνουν στο αμάξι και κατευθύνονται τρισευτυχισμένοι προς την κλινική. Για να δουν το πλασματάκι που μόλις έσκασε μύτη.
Το σόι αρχίζει να παρελαύνει μπροστά στο μεγάλο τζάμι. Αποβλακωμένοι όλοι, σαστισμένοι, με ένα πραγματικά χαζό χαμόγελο στα χείλη. Όταν η νέα, απόλυτη ατάκα ξεστομίζεται διαδοχικά απ’ όλους. «Σε ποιον μοιάζει το μωρό»; Αχ Θεέ μου. Δέκα διαφορετικές απαντήσεις –αναλόγως συμφέροντος πάντα– για ένα πλάσμα γεννημένο μία ώρα πριν. Που ειλικρινά τη δεδομένη στιγμή δε μοιάζει σε κανέναν.
Οι μέρες κυλούν με το μωρό στο επίκεντρο. Με το μωρό να είναι η προτεραιότητα, η αγωνία, το σημείο αναφοράς. Κι αναρωτιέται κανείς τι κάνει τόσο σπουδαίο ένα τέτοιο γεγονός, τι έρχεται να φέρει μαζί του αυτός ο ερχομός του παιδιού. Γιατί τόσος ντόρος λοιπόν;
Το μωρό είναι η αθωότητα, είναι το παιδί που κρύβουμε μέσα μας. Η συνέχεια της οικογένειας, ένας άνθρωπος που αγαπούσαμε πολύ πριν καν υπάρξει. Διότι αγαπούσαμε πολύ τη μαμά του και τον μπαμπά του. Θέλουμε να το προστατεύσουμε, να το εκπαιδεύσουμε, να το κάνουμε καλύτερο από μας, σπουδαιότερο. Το μωρό είναι η ελπίδα. Και την κρατάμε. Να μας ζήσει λοιπόν.
Πηγή: pillowfights.gr
