Τα μακροπρόθεσμα οφέλη της ανατροφής των παιδιών με το attachment parenting
Όταν δύο γονείς αποφασίζουν να φέρουν ένα παιδί στον κόσμο, είναι πολύ σημαντικό να λάβουν την απαραίτητη γνώση ώστε να βάλουν από το πρώτο δευτερόλεπτο της γέννησης ή όσο πιο έγκαιρα γίνεται τις βάσεις για την ανατροφή του παιδιού τους. Η ανατροφή αυτή θα βασίζεται στο χτίσιμο του ασφαλούς συναισθηματικού δεσμού μεταξύ των φροντιστών και του παιδιού, στην άνευ όρων αποδοχή, αλλά και στην έγκαιρη κάλυψη των ψυχικών αναγκών του παιδιού απαλλαγμένοι από προκαταλήψεις του τύπου: “Τα παιδιά είναι χειριστικά από κούνια” ή “Μην το παίρνεις αγκαλιά και το παρηγορείς όταν κλαίει γιατί θα κακομάθει”.
[babyPostAd]Στην αρχή όλα φαίνονται πολύ μα πάρα πολύ δύσκολα όταν αποφασίζει κανείς να ακολουθήσει τις ανάγκες του βρέφους του και να τις ικανοποιεί έγκαιρα και επαρκώς. Να είναι εκεί πριν καν το δάκρυ κυλήσει στο τρυφερό του μαγουλάκι ώστε να μπουν οι βάσεις για τον συναισθηματικό δεσμό και να το παιδάκι μας να νιώθει ότι πάντα ότι υπάρχει κάποιος εκεί για εκείνο που θα του καλύψει τις ανάγκες και θα το αποδεχτεί άνευ όρων. Έπειτα στη νηπιακή ηλικία ένα μεγάλο στοίχημα είναι ο γονιός να αποδεχτεί τον θυμό του παιδιού και τα δύσκολα συναισθήματα του, να μην τα ακυρώσει ή να τα χλευάσει και να το βοηθήσει να τα διαχειριστεί, αλλά και να του δείξει εμπιστοσύνη γεμίζοντας το με αγάπη.
Όλα τα παραπάνω συμβαίνουν ταυτόχρονα ενώ μέσα μας οι γονείς παλεύουμε με τα δικά μας βιώματα, τα δικά μας τραύματα και τις δικές μας προκαταλήψεις. Και αυτό το κάνει όλο και πιο δύσκολο. Είναι μια άνιση μάχη μεταξύ των δικών μας βιωμάτων όπου οι γονείς μας ακύρωναν τα συναισθήματα μας με φράσεις τύπου: “Μην κλαις. Μα καλά, στενοχωριέσαι για αυτό το ασήμαντο πράγμα;” και των βιωμάτων που θα θέλαμε να έχουν τα παιδιά μας στην ψυχή τους καθώς βαδίζουν το δρόμο προς την ενηλικίωση. Πολλές φορές το αυτόματο μας βγαίνει πρώτα και χρειάζεται να επανασυνδεθούμε με τα παιδιά μας και να τους ζητήσουμε συγνώμη για τη συμπεριφορά μας.
Έρχεται όμως μια στιγμή που όλο αυτό βλέπεις ότι αποδίδει!! Παιδιά νηπιακής ηλικίας 3 και 3,5 ετών, τα οποία είναι φίλοι βρίσκονται μαζί υπό την ευθύνη μιας μαμάς, η οποία είναι έγκυος στον 6ο μήνα και αποφασίζουν να διανύσουν μια αρκετά μεγάλη απόσταση με τα πόδια για να φτάσουν στις κούνιες. Στον δρόμο γελάνε, φωνάζουν δυνατά, μόνα τους στο πεζοδρόμιο τρέχουν, ενώ έχουν από πριν αποφασίζει ότι όταν φτάσουν στο κολονάκι που είναι στο τέλος του πεζοδρομίου λίγο πριν το δρόμο θα πουν στοπ και θα σταματήσουν να δώσουν χεράκι και να περάσουν όλοι μαζί με ασφάλεια τον δρόμο απέναντι. Ξέρουν ότι τα εμπιστεύεσαι, ότι τα σέβεσαι και σε σέβονται και εκείνα. Έτσι απλά χωρίς να τους πεις: “Πρόσεχε, εδώ, μαζί μου, μην απομακρύνεσαι”!
Γι’ αυτό όσες δύσκολες στιγμές, απογοήτευση και ματαίωση και αν βιώσετε στο ταξίδι που λέγεται γονεϊκότητα, πάντα θα υπάρχουν και αυτές οι στιγμές που σου δίνουν κουράγιο να συνεχίσεις!!
Μαρίνα Κρητικού
Ψυχολόγος Υγείας-Οικογενειακή Συστημική Σύμβουλος
Συνεργάτης Attachment Parenting Hellas
Attached at the Heart Parent Educator
Μέλος Πανελλήνιου Ψυχολογικού Συλλόγου
Πηγή: schooltime.gr
Το διαβάσαμε στο kritikou-healthpsy.gr
