5 πράγματα που θα έκανα διαφορετικά ως μαμά πρόωρου παιδιού
Έχουν περάσει τρία χρόνια από τότε που τα δίδυμα μου βγήκαν από τη ΜΕΝΝ. Δεν επανέρχομαι πλέον από καμία εγκυμοσύνη και δεν περιμένω καμία επόμενη χειρουργική επέμβαση. Τα μωρά μου δεν βρίσκονται πλέον μια ώρα μακριά από το σπίτι μου. Τα πόδια μου δεν μοιάζουν πλέον με μπαλόνια νερού. Έχω χρόνο να αναλογιστώ την εμπειρία μου.
- Θα πάλευα για να κρατήσω περισσότερο στην αγκαλιά μου
Φαινόταν αποθαρρυντικό έργο, το να κρατήσεις αυτά τα τοσοδούλικα μωρά. Υπήρχαν τόσα πολλά καλώδια. Δεν υπήρχε πολύς χώρος. Οι τρεις ξαπλώστρες που είχαν για ολόκληρο το δωμάτιο χρησιμοποιούνταν ήδη. Κάποιες μέρες φαινόταν ότι δεν άξιζε τον κόπο να τα βγάλεις από τα ζεστά κιβώτια τους. Φυσικά, έκανα ό, τι μπορούσα για να τα κρατήσω, αλλά αν είχα την ευκαιρία να επιστρέψω σε εκείνον τον καιρό, θα αγωνιζόμουν σκληρότερα για να βεβαιωθώ ότι η διαδικασία ήταν ευκολότερη. Θα εκπονούσα ένα σχέδιο ως υποψήφιος ασθενής. Θα τους ενημέρωνα ότι χρειάζομαι μια ξαπλώστρα κάθε φορά που επισκέπτομαι τα παιδιά μου. Θα τους ενημέρωνα ότι περιμένω να τα κρατήσω για όσο το δυνατόν περισσότερο κατά τη διάρκεια της ανάπαυσης και να τους ενθαρρύνω να ορίσουν μια νοσοκόμα για να μας προτρέπει να τα αγκαλιάζουμε συχνότερα. Ω … Εάν θα μπορούσα να το κάνω και πάλι!
2.Θα έβρισκα μια ομάδα υποστήριξης στο facebook προτού γεννήσω
Βρήκα μια καταπληκτική ομάδα για μητέρες πολύδυμων, αφού έφυγα από τη ΜΕΝΝ. Εάν θα μπορούσα να το κάνω ξανά, θα έβρισκα αυτή την ομάδα ενώ ήμουν έγκυος. Πόσο χρήσιμο θα ήταν να θέσω μια ερώτηση σχετικά με τα μωρά μου και να έχω 60 απαντήσεις από μαμάδες που έχουν ήδη βρεθεί στη θέση μου!
3. Θα έβγαζα περισσότερες φωτογραφίες μέσα από τη ΜΕΝΝ
Μου έμοιαζε λάθος να τραβήξω φωτογραφίες των μωρών μου, ενώ φαίνονταν τόσο άρρωστα, τόσο θλιβερά. Θυμάμαι να σκέφτομαι, “Δεν θέλω να τα ξαναδώ έτσι ποτέ ξανά. Είναι πολύ οδυνηρό.” 3 χρόνια μετά, και το μόνο που έχω είναι μια χούφτα φωτογραφίες που έβγαλα ενώ τα κρατούσα. Ευτυχώς, η μητέρα μου έβγαλε μερικές, ενώ δεν κοιτούσα. (Ευχαριστώ, μαμά!) Θα ήθελα να μπορώ να έχω ενθύμια από τότε, από εκεί που ξεκίνησαν, για να θυμάμαι να είμαι ευγνώμων για το που έφτασαν.
4. Θα κρατούσα ημερολόγιο
Όχι … όχι ένα μακρύ και συναισθηματικό ημερολόγιο. Λίγα λόγια για το τι συνέβη κάθε μέρα. Θα έγραφα σημαντικές διαγνώσεις, αποφάσεις ή αγώνες, άτομα με τα οποία συναντήθηκα ή το όνομα της αγαπημένης μου νοσοκόμας. Είναι δύσκολο να θυμηθούμε αυτά τα πράγματα μετά το τέλος της διαδικασίας.
5. Θα είχα ένα καλύτερο σχέδιο για τα μεγαλύτερα παιδιά μου που έμειναν πίσω
Δεν περίμενα οτι τα δίδυμα μου θα έρθουν τόσο νωρίς. Η εγκυμοσύνη μου ήταν εύκολη, μολονότι ήταν δίδυμα. Ποιός περίμενε το πώς θα εξελισσόταν;
Αν μπορούσα να γυρίσω πίσω το χρόνο θα είχα ένα καλύτερο σχέδιο για τα μεγαλύτερα παιδιά μου. Γιατί μπορεί τα δίδυμα μου να ήταν άρρωστα, αλλά και τα άλλα παιδιά με χρειάζονταν. Το σχολείο και οι δραστηριότητες συνεχίζονταν, και ως παιδιά, είχαν ανάγκη τη μαμά τους. Άλλωστε, 6 εβδομάδες είναι πολύ μεγάλο διάστημα!
Η ζωή στη ΜΕΝΝ δεν είναι εύκολη, αλλά είμαι ευγνώμων που τα μωρά μου τα κατάφεραν και το ξεπεράσαμε!
Επιμέλεια κειμένου για το babyradio: Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή
