«Μια άγνωστη με κατέκρινε για το πώς μεγαλώνω το παιδί μου»
Στεκόμουν στη γωνία ενός δρόμου, περιμένοντας να ανάψει το πράσινο για να πάω σε ένα κατάστημα αθλητικών ειδών της γειτονιάς μου και να αγοράσω κάτι για την κόρη μου, νήπιο, που θα «έτρεχε» σε έναν αγώνα μαζί με μια φίλη της (χαριτωμένο, έτσι;). Ενώ είχα το τριών μηνών μωρό μου στο μάρσιππο, έβγαλα το κινητό μου, υπολογίζοντας ότι είχα ακόμα 30 δευτερόλεπτα να «σκοτώσω» και στερέωσα τα γυαλιά μου στην κορυφή του κεφαλιού μου.
Γύρισα και είδα μια γυναίκα μέσης ηλικίας, με μια έκφραση απογοήτευσης στο πρόσωπό της και το ξεκάλτσωτο ποδαράκι της κόρης μου στο χέρι της (ναι, ξεκάλτσωτο. Καταλαβαίνετε πού το πηγαίνω). Άρπαξα το πόδι του μωρού και τραβήχτηκα μακριά της, ενώ εκείνη μου μιλούσε. Δεν μπορούσα να ακούσω πολύ καλά τι έλεγε, αλλά έπιασα κάτι σαν: «…πρέπει να της φορέσεις κάλτσες… το καημένο μωρό… είναι πολύ άσχημο…».
Δεν ήμουν ποτέ καλή στο να αντιμετωπίζω τέτοιες ξαφνικές προκλήσεις και κατάφερα μόνο να ψελλίσω κάτι που έμοιαζε με αγγλικά: κάτι σαν «μην αγγίζετε το μωρό μου!».
Τότε, εκείνη μού είπε ξεκάθαρα: «Είμαι μαμά εδώ και 24 χρόνια. Νομίζω ότι ξέρω πολύ περισσότερα από εσένα».
Με κοίταξε δύσπιστα κουνώντας το κεφάλι της. Είχα σοκαριστεί. Γύρισα από την άλλη, με τα μάτια μου να μουσκεύουν πίσω από τα γυαλιά ηλίου μου. Άκουσα κάποιον να λέει, «Πωπω!» και μετά να γελάει ειρωνικά. Προφανώς καθώς το φανάρι αργούσε να ανάψει πράσινο, αυτή η συνομιλία είχε αποκτήσει και κοινό.
Όταν τελικά το φανάρι άναψε, διέσχισα τρέχοντας το δρόμο, έκανα τη δουλειά μου και γύρισα αμέσως σπίτι. Η σκηνή έπαιζε στο μυαλό μου ξανά και ξανά. Ένιωθα ηττημένη και ταπεινωμένη και ένοχη που δεν είχα αντιδράσει σωστά. Αλλά κυρίως ένιωθα ότι ήμουν κακή μαμά.
Λίγες ώρες μετά, ενώ θήλαζα τη δεύτερη κόρη μου, έκανε αυτό που κάνει όταν σταματά και με κοιτά με εκείνο το χαρούμενο χαμόγελο στο πρόσωπό της. Σίγουρα το μωρό μου δεν με θεωρούσε κακή μαμά.
Κι όμως εκείνη η γυναίκα, η εντελώς άγνωστη, είχε διαφορετική γνώμη. Πίστευε ότι με ήξερε καλύτερα από ό,τι γνωρίζω εγώ τον εαυτό μου. Δεν με ήξερε, όμως.
Δεν ήξερε ότι το μωρό δεν είναι το πρώτο μου παιδί, ότι έχω μια ακόμη κόρη που έχω καταφέρει να κρατήσω ζωντανή για δύο ολόκληρα χρόνια (χωρίς να πάθει υποθερμία!). Δεν ήξερε ότι αυτή ήταν η πρώτη μου εβδομάδα που είχα επιστρέψει στη δουλειά μετά την άδεια μητρότητας και πως ένιωθα εξαντλημένη. Δεν ήξερε ότι ήταν θαύμα το ότι είχα καταφέρει να βγω από το σπίτι, καθώς λίγα λεπτά προτού αυτή με πλησιάσει, το νήπιό μου είχε ένα ατύχημα κατά την εκπαίδευσή του στην τουαλέτα, ο σκύλος μου είχε αρχίσει να γαβγίζει υστερικά σε εργάτες της γειτονιάς και το μωρό μου είχε κάνει εμετό στο πόδι μου και το πάτωμα ενώ προσπαθούσα να το ασφαλίσω στο μάρσιππο.
Δεν ήξερε ότι είχα τσακωθεί με το σύζυγό μου για το ποιος κάνει τα περισσότερα (εκείνη τη μέρα, εκείνος είχε κάνει τα περισσότερα). Δεν ήξερε ότι αυτή η σύντομη βόλτα –να αγοράσω εξοπλισμό για ένα χαζό παιδικό αγώνα– ήταν η καλύτερη στιγμή της ημέρας μου, μια ευκαιρία να ξεμουδιάσω τα πόδια μου και να αναπνεύσω καθαρό αέρα. Δεν το ήξερε.
Συνειδητοποίησα ότι όντως, αυτή ξέρει περισσότερα, καθώς μεγαλώνει παιδιά εδώ και 24 χρόνια. Αλλά για τα δικά μου παιδιά εγώ γνωρίζω πολύ περισσότερα από εκείνη.
Θα μπορούσα να είχα φορέσει κάλτσες στο μωρό μου; Φυσικά. Ήταν λάθος μου. Έξι στις επτά μέρες το βάζω σε υπνόσακο, αλλά εκείνο το πρωί, καθώς ένιωθα αισιόδοξη, το είχα ντύσει με ένα απλό φορμάκι και, στη βιασύνη μου να βγω από το σπίτι, απλά είχα ξεχάσει τις κάλτσες.
Αλλά εκείνη την ημέρα, αντί να ενδώσει στην επιθυμία της να ασκήσει κριτική, θα μπορούσε απλά να είχε κοιτάξει εμένα –μια κουρασμένη γυναίκα με ένα μικροσκοπικό πλάσμα δεμένο στο στήθος της και παπούτσια λεκιασμένα με μητρικό γάλα– και απλά να μου πει: «Όμορφο μωράκι». Ή να μην πει τίποτα.
Δυστυχώς, δεν ζούμε σε έναν τέτοιο κόσμο.
Ωραία θα ήταν όμως.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα δείτε ένα νήπιο να τρέχει στο πάρκο μέσα στο καταχείμωνο χωρίς γάντια ή κάποιο παιδάκι να φοράει ένα πολύ λεπτό μπουφάν ή την επόμενη φορά που θα δείτε ένα χαρούμενο μωρό στη διάρκεια μιας γλυκιάς ανοιξιάτικης μέρας χωρίς κάλτσες, αφήστε το να περάσει. Νομίζουμε ότι ξέρουμε περισσότερα από τις μαμάδες τους, αλλά πιστέψτε με, δεν γνωρίζουμε όσα εκείνες.
Πηγή: childit.gr
