Εγώ! Εγώ! Εγώ!
Θα σας διηγηθώ σήμερα την περιπέτεια που μου έδωσε την κόρη μου. Αν και φυσικά τη λατρεύω, η ανάμνηση της εγκυμοσύνης, της γέννας και των πρώτων μηνών με το μωρό με γεμίζει με αισθήματα πανικού και ενοχής… Και θα σας εξηγήσω γιατί.
Σε αναζητήσεις στο διαδίκτυο εμφανίζονται πάντα οι ίδιες πληροφορίες: το πρώτο τρίμηνο μιας εγκυμοσύνης είναι και το πιο αγωνιώδες. Οι περισσότερες αποβολές συμβαίνουν τις πρώτες λίγες εβδομάδες της κύησης. Όταν ακουστεί η καρδιά του εμβρύου, οι πιθανότητες αποβολής πέφτουν κατακόρυφα, και μετά τη δωδέκατη εβδομάδα κύησης μπορεί κάποιος να ανακοινώσει την εγκυμοσύνη.
Το δεύτερο τρίμηνο είναι –υποτίθεται– μια υπέροχη φάση στη ζωή μιας γυναίκας. Οι κίνδυνοι έχουν περάσει, το μωρό στην κοιλιά μεγαλώνει, εκεί κάπου γύρω στις 20 εβδομάδες αρχίζουν και οι κλωτσιές στην κοιλιά. Ευτυχία για τη μέλλουσα μαμά! Η εγκυμοσύνη είναι –και πάλι, υποτίθεται- μια περίοδος που τη θυμάσαι με νοσταλγία, που την αναπολείς με τρυφερά συναισθήματα.
Έτσι θυμάμαι το δεύτερο τρίμηνο της πρώτης μου εγκυμοσύνης. Με τρυφερά συναισθήματα, και με μια τάση να σκέφτομαι τι αφελής που ήμουν. Γιατί με το που μπήκε το τρίτο τρίμηνο, τσουπ, εκεί στην 26η εβδομάδα, ήρθε η διάγνωση: ανεπάρκεια του τραχήλου της μήτρας! Λόγω της δίκερης μήτρας, και της πίεσης στον τράχηλο. Τι περίμενα; Οι δυσπλασίες της μήτρας είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Κι εγώ είχα την αφελή ιδέα ότι όλα μπορούσαν να πάνε καλά.
Και κάτσε στο κρεβάτι, μέρα με τη μέρα, να αναρωτιέσαι αν θα φτάσεις μέχρι το τέλος της εγκυμοσύνης, ή αν θα βγει το μωρό πολύ πριν το αναμενόμενο ραντεβού. Στην 29η εβδομάδα, νέο σοκ: ο τράχηλος έχει μικρύνει κι άλλο. Βουρ στο νοσοκομείο! Ενέσεις κορτιζόνης για να αναπτυχθούν οι πνεύμονες του μωρού, προετοιμασία για μια πρόωρη γέννα –καισαρική σε αυτές τις περιπτώσεις. Κι εγώ φοβόμουν τον φυσιολογικό τοκετό. Πού να ‘ξερα ότι αυτούς τους φόβους θα τους αναπολούσα ως γλυκιά ανάμνηση!
Μόλις μπήκα στην 30η εβδομάδα, ο τράχηλος είχε κατεβεί στα 17 χιλιοστά. “Δεν βγαίνεις από το νοσοκομείο”, μου είπαν. “Θα καθήσεις εδώ μέχρι να περάσουν οι 34 εβδομάδες.” Και να’σου τα ενδοφλέβια τοκολυτικά, οι παρενέργειες με τους παλμούς να αγγίζουν επίπεδα επικίνδυνα, κι άλλα φάρμακα για τις παρενέργειες, να σου και οι ενέσεις ηπαρίνης πρωί-βράδυ ως προφύλαξη για τη θρόμβωση, καρδιοτοκογράφος τρεις φορές τη μέρα, μέτρηση του ζαχάρου πέντε φορές τη μέρα — και παρόλα αυτά το φαγητό για διαβητικούς του νοσοκομείου φίσκα στο άσπρο ψωμί και στα ρύζια. Πώς να πέσει στην έγκυο το ζάχαρο;
Ευτυχώς στο να γίνω μάνα με βοήθησε — ποιος άλλος; — η δική μου μάνα. Μαγειρευτό φαγάκι από το σπίτι, δημητριακά για πρωϊνό. Οι γιατροί εκστασιασμένοι δεν πίστευαν την αλλαγή. “Μα το φαγητό του νοσοκομείου είναι ελεγμένο!” αναφώνησαν. Λες και ο καημένος ο εστιάτορας που του έδιναν πενταροδεκάρες για τα μενού των εγκύων πρόσεχε να κάνει ειδικά ψωμάκια 100% ολικής άλεσης και χωρίς ζάχαρη για την διαβητική έγκυο. Στα παλαιότερα των υποδημάτων του του εστιάτορα. Ας κάνουν στην έγκυο ενέσεις ινσουλίνης. Και σίγουρα έκαναν σε πολλές εγκύους, λιγότερο μαχητικές από εμένα που είμαι η προσωποποίηση της αντιλογίας και φανατική του να ελέγχω τα πάντα.
Στις 32 εβδομάδες το μωρό γύρισε με το κεφάλι πάνω. Λόγω της δίκερης μήτρας ήταν εξαιρετικά απίθανο ότι θα μπορούσε να ξαναγυρίσει. Την ένιωθα που πολλές φορές ήταν ξάπλα μέσα στη μήτρα, με το κεφάλι στο δεξί κέρας, την πλάτη στο κάτω μέρος της μήτρας. Από τη μία αυτό σήμαινε σίγουρη καισαρική. Από την άλλη σήμαινε ότι δεν υπήρχε πια πίεση στον τράχηλο, ο οποίος και έμεινε στα 17 χιλιοστά μέχρι το τέλος της εγκυμοσύνης.
Στο νοσοκομείο είσαι ένα κομμάτι κρέας. Μπαίνουν στο δωμάτιό σου ό,τι ώρα θέλουν, ανεξαρτήτως του πού είσαι και τι φοράς. Σε τσιμπάνε, τρυπάνε, σου μετράνε τα ζωτικά σου στοιχεία, σου λένε και καμία κουβέντα άμα τύχει. Οι γιατροί υπερφορτωμένοι, είναι θαύμα που μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους. Αν μπορούν την κάνουν δηλαδή, γιατί στη δική μου περίπτωση τους θύμιζα διαρκώς τι ακριβώς είχαν δείξει οι τελευταίες εξετάσεις, το ότι το ζάχαρο είναι λίγο υψηλό και μήπως να το κοιτάξουμε, το ότι όλον τον έβδομο και όγδοο μήνα της κύησης δεν είχα πάρει γραμμάριο με τις δίαιτές τους. Ξαφνικά σοκ: η έγκυος δεν έχει πάρει βάρος! Μήπως καλέ να το ξανασκεφτούμε; Μα δεν ήσαστε πολύ αδύνατη πριν την εγκυμοσύνη κυρία μου; “Όχι”, να τους απαντώ. Μέχρι τον όγδοο μήνα είχα πάρει 3 κιλά. Από τα 64 στα 67. Δεν ήμουν και παχύσαρκη, δεν δικαιολογείτο τέτοιο νούμερο. “Φάτε κυρία μου! Μην κάνετε άλλη δίαιτα.” Ξεχάστηκε και το ζάχαρο, ξεχάστηκαν και όλα.
Όταν όμως δεν παίρνεις βάρος και το μωρό, η μήτρα, ο πλακούντας μεγαλώνουν, τότε από κάπου παίρνουν ενέργεια. Καίγονται τα λίπη, καίγονται και μυς. Και σηκώνεται στην 35η εβδομάδα η έγκυος, καταχαρούμενη που μπορεί επιτέλους να φύγει από τον θάλαμο της κολάσεως που λέγεται νοσοκομείο, και συνειδητοποιεί: “Δεν έχω πια μυς. Δεν μπορώ να κάνω βήμα. Δεν μπορώ να ανεβώ σκάλες.” Πουφ! Μαγικό τρικ. Χάθηκαν όλα.
Στις 37 εβδομάδες ήταν πια φανερό. Δεν υπήρχε καμία ελπίδα φυσιολογικού τοκετού. Κλείσαμε ραντεβού με τη χειρουργό σε άλλο νοσοκομείο — όχι το πανεπιστημιακό, που είχα ζήσει στιγμές απελπισίας. Σε ένα απόμερο, ήρεμο, με ήρεμους γιατρούς και όχι εκπαιδευόμενους που δουλεύουν 36ωρες βάρδιες. Με ανθρώπους που σου μιλούν, σου εξηγούν, παίρνουν το χρόνο τους να απαντήσουν σε όλες τις απορίες σου. Ήθελα προγραμματισμένη καισαρική. Ποιος ο λόγος να περιμένω, με ανεπαρκή τράχηλο, για να με πιάσουν οι πόνοι; Με το μωρό να είναι με την πλάτη κάτω; Με τον κίνδυνο η γέννα να προχωρήσει πολύ γρήγορα; Επικίνδυνη κατάσταση και για μάνα και για το παιδί. “Είναι απαραίτητη η καισαρική;” ρώτησα τη γιατρό. “Μία γέννα σε ισχιακή προβολή έχει μεγαλύτερο ρίσκο από την καισαρική. Επειδή τα παιδιά είναι μεγάλοι θησαυροί, συνήθως δεν παίρνουμε αυτό το ρίσκο.”
Το εκπληκτικό είναι ότι παρόλα αυτά, και παρόλο που οι γιατροί ήταν πολύ εναντίον του φυσιολογικού τοκετού, η απόφαση θα ήταν δική μου. Αν ήθελα να γεννήσω φυσιολογικά, οι γιατροί έπρεπε να συμμορφωθούν. Αλλά φυσικά, δεν πήρα το ρίσκο. Προγραμματίσαμε λοιπόν την καισαρική για τις 38 εβδομάδες. Και βγήκε η μικρή μου, στις 38 εβδομάδες, 51 εκατοστά και 3.580 γραμμάρια, ένα “μεγάλο μωρό”, όπως πριν καν το δω μου είπε η χειρουργός πίσω από το παραβάν!
Το χειρουργείο δεν θα το περιγράψω. Τον αφόρητο πόνο μετά, επίσης τον προσπερνάω. Αλλά θα σας πω τι μου είπε η γιατρός στην ανάνηψη: “Το μωρό είχε τον ομφάλιο λώρο δύο φορές τυλιγμένο γύρω από το κεφάλι του. Το μάκρος δεν θα έφτανε για να βγει φυσιολογικά. Ποτέ δεν είμαστε σίγουροι όταν προγραμματίζουμε μια καισαρική, αλλά στην περίπτωσή σας ήταν η σωστή απόφαση. Χαίρομαι πάντα όταν εκ των υστέρων βλέπουμε ότι κάναμε το σωστό!”
Οι επόμενες εβδομάδες και μήνες ήταν βασανιστικές και δύσκολες. Δεν ξέρω πώς ζουν όλες αυτές οι γυναίκες που γεννούν και μπορούν να φροντίσουν τα μωρά τους. Εγώ χωρίς τον άντρα μου, που βγήκε σε γονεϊκή άδεια για 8 μήνες (Γερμανία γαρ!) δεν μπορούσα ούτε να κουνήσω. Το μόνο που έκανα ήταν να θηλάζω το μωρό — το μόνο και το ελάχιστο που μπορούσα να του προσφέρω. Η μέση να πονάει αφόρητα, να ξυπνάω από τους πόνους μετά από 5 ώρες ύπνου. Η τομή της καισαρικής να πονάει και να τραβάει και μετά από μήνες. Γυμναστική κατάφερα να αρχίσω μετά από 6 μήνες. Με τη βοήθεια μιας φυσιοθεραπεύτριας κατάφερα να ανακαλύψω τους από καιρό ανενεργούς μυς μου και να αρχίσω να τους επαναφέρω σε μια λίγο πολύ φυσιολογική κατάσταση.
Έχω κατορθώσει σήμερα, δύο και πλέον χρόνια μετά, να μπορώ να κοιμάμαι 7 ώρες τη νύχτα χωρίς να ξυπνάω από τους πόνους. Δεν κατάφερα ποτέ να σηκώσω το παιδί μέσα στο καθισματάκι του αυτοκινήτου. Δεν κατάφερα να τη βάλω στο σλινγκ, να κάνω baby wearing. Δεν έκανα πολλά, μα πολλά που όλες οι μαμάδες θεωρούν δεδομένα. Έχετε ως μαμά τύψεις για κάποια πράγματα; Κι εγώ! Πολλές, πολλές τύψεις.
Τελικά ποιος φοβάται την εγκυμοσύνη;
Εγώ!
Είμαι στη δέκατη έκτη εβδομάδα της δεύτερής μου εγκυμοσύνης, και φοβάμαι ότι τα ίδια θα συμβούν ξανά. Δεν θέλω να ξαναπάω στο νοσοκομείο. Δεν θέλω να ξαναμετατραπώ σε ένα κομμάτι κρέας. Δεν θέλω να γεννήσω και να μη μπορώ να φροντίσω το μωρό μου. Δεν θέλω να χάσω τους μυς μου και να μη μπορώ να κάνω τα πράγματα που όλες οι μαμάδες μπορούν. Η εγκυμοσύνη μου δεν είναι μια χαρούμενη περίοδος, που θα την αναπολώ με νοσταλγία. Είναι ένα παιχνίδι αναμονής, και το μόνο που θέλω είναι να περάσει.
Τι μπορώ να κάνω όμως; Ξεκούραση και προσοχή. Παραπάνω έλεγχο της κατάστασής μου δεν έχω. Θα ελπίζω λοιπόν ότι όλα θα πάνε καλύτερα, και αφού έρθει το μωρό θα παλέψω για να είμαι εκεί, να είμαι υγιής, να μην είμαι το ερείπιο που ήμουν την προηγούμενη φορά.
Και θα κοιτάω την κόρη μου, για να μου θυμίζει το εκπληκτικό αποτέλεσμα όλης αυτής της ταλαιπωρίας. Αν άξιζε τον κόπο; Φυσικά! Στην τελική είναι ένα εκπληκτικό παιδί. Προτιμώ ένα υπέροχο, πλήρως υγιές παιδί, από μια φανταστική εγκυμοσύνη και μια ανώδυνη γέννα.
engamosvios.gr
Aν σας άρεσε το άρθρο,πατήστε Share… και μοιραστείτε το με τους φίλους σας!
