Συναισθήματα δίπλα σε μια θερμοκοιτίδα…
Τη μέρα που ένα μωρό παίρνει εξιτήριο από τη ΜΕΝΝ, για τους περισσότερους η ιστορία τελειώνει με το γνωστό «και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Φίλοι και συγγενείς, πλημμυρισμένοι από χαρά και αισιοδοξία, θεωρούν ότι είναι η στιγμή που αφήνουμε τις «άσχημες αναμνήσεις» πίσω μας και ετοιμαζόμαστε για «τα καλύτερα», χωρίς ωστόσο να μπορούν, όσο και να το θέλουν, να αντιληφθούν ότι αυτές οι «άσχημες αναμνήσεις» αφορούν τις πρώτες μέρες ζωής του παιδιού μας – άραγε υπάρχει γονιός σε όλο τον κόσμο που μπορεί ή θέλει να ξεχάσει τις πρώτες μέρες ζωής του παιδιού του;
Τι απαντάς, ας πούμε, στην ερώτηση αν είχες εύκολη εγκυμοσύνη ή αν είχες εύκολη γέννα, ειδικά όταν η ερώτηση προέρχεται από μέλλουσα μαμά; Πώς συμμετέχεις σε μία συζήτηση περί κολικών ή σε μια άλλη που αφορά τα ξενύχτια, τα παράπονα για συγγενείς που παίρνουν συνέχεια αγκαλιά το μωρό και το κακομαθαίνουν, για τον πόνο στα χέρια, επειδή το μωρό θέλει μόνο τη μαμά του; Απλά παραμένεις σιωπηλή…
Πώς να εξηγήσεις ότι απλά άγγιξες, όχι αγκάλιασες, εβδομάδες μετά τη γέννησή του το μωρό σου και για αυτό όλη η συζήτηση για την ανάγκη προσκόλλησης του βρέφους στη μαμά του από το πρώτο δευτερόλεπτο της γέννησής του, σου προκαλεί το λιγότερο πόνο; Πώς να εξηγήσεις τη χρησιμότητα – ή μήπως να πω τη σπουδαιότητα; – του θήλαστρου και πώς καταλήγει μία συσκευή να γίνει προέκταση του εαυτού σου; Απλά παραμένεις σιωπηλή…
Πώς να μοιραστείς την εμπειρία της ΜΕΝΝ, όταν η ερώτηση «Τώρα όλα καλά όμως, ε;» παραμονεύει; Γνωρίζεις ότι ρωτάνε από αγάπη. Αλλά δεν γνωρίζεις την απάντηση και αυτό είναι κάτι που πονάει πολύ. Και για αυτό παραμένεις σιωπηλή…
Η σιωπή λοιπόν είναι ένας ωραίος τρόπος να προστατέψουμε τον εαυτό μας απέναντι στην απόλυτη ευτυχία της εγκυμοσύνης και της μητρότητας, για να ξορκίσουμε το κακό και να γιατρέψουμε τις πληγές μας, αυτές που προκλήθηκαν από όλα όσα ζήσαμε. Επιλέγουμε τη σιωπή και συμπεριφερόμαστε σα να μη συνέβη τίποτα προσπαθώντας να προχωρήσουμε. Άλλωστε, αυτό δεν μας λένε όλοι να κάνουμε: «Τι τα θες και τα θυμάσαι; Πάει, πέρασαν όλα τώρα».
Το πρόβλημα είναι όμως ότι – κατά κανόνα – δεν μπορούμε να προχωρήσουμε. Όλα αυτά τα συναισθήματα που φωλιάζουν στην ψυχή μας χωρίς καν να αντιλαμβανόμαστε το πότε, μας κρατάνε πίσω. Δεν έχω γνωρίσει καμία μαμά πρόωρου που να μην έχει νιώσει έστω και λίγο θυμό με τον εαυτό της, με το σώμα της. Που να μην έχει νιώσει έστω και μία στιγμή ζήλια, κοιτώντας τη φουσκωμένη κοιλιά μίας άγνωστης εγκύου ή μαθαίνοντας για την ευτυχή κατάληξη μίας τελειόμηνης εγκυμοσύνης. Που να μην πνίγηκε έστω και για ένα βράδυ από τις ενοχές για όλα όσα θα μπορούσε να είχε ή να μην είχε κάνει. Που να μην την έχει κυριεύσει ο φόβος με την πιο αστεία αφορμή.
Όσο τα κρατάμε μέσα μας όμως, τόσο πιο δύσκολο γίνεται να φανταστούμε ότι αυτά τα συναισθήματα είναι 100% φυσιολογικά, είναι τα συναισθήματα που γεννιούνται δίπλα σε μία θερμοκοιτίδα, τρέφονται από τη σιωπή και εξαφανίζονται μόνο όταν τα εξωτερικεύσεις και τα μοιραστείς. Είναι τα συναισθήματα που όλοι οι πρόωρα γονείς νιώσαμε λίγο ή πολύ.
ΤΑΣΟΥΛΑ ΜΕΛΙΣΣΟΠΟΥΛΟΥ
Πηγή: 31ebdomades.gr
