Γεια σας,είμαι 19 χρονών και στα 15 μου έκανα έκτρωση.Ήμουν πρώτη λυκείου και δε φανταζόμουν πως μπορεί να πάει κάτι στραβά και να μείνω έγκυος.Όταν το έμαθα έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου.Ευτυχώς είχα το αγόρι μου δίπλα που μου συμπαραστάθηκε αρκετά αλλά κι αυτός δε μπορούσε να κάνει και πολλά πράγματα.
Δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να κάνω έκτρωση,πάντα κατέκρινα αυτή τη διαδικασία.Οι γονείς μου όμως ήταν απέναντί μου,ήθελαν να το κάνω οπωσδήποτε,για να μην χαλάσει η εικόνα που είχαν στην κοινωνία.Κάνείς τους δεν λογάριασε εάν εγώ θα ήμουν καλά μετά άπό όλο αυτό.Μετά από ατελείωτους καυγαδες,κλάματα,φωνές και αφού με έκαναν να νιώθω ένα τίποτα κανόνισαν ραντεβού με γυναικολόγο για να με δει και να κανονίσουμε ημερομηνία.Από την γιατρό πήρα ένα χάπι που έπρεπε να το τοποθετήσω στον κόλπο μου κάποιες ώρες πριν την επέμβαση.
Έτσι και έκανα.Ο πόνος που ένιωθα δεν περιγράφεται,ένιωθα πως θα πεθανω.Ίσως να ήταν πόνοι γέννας,ίσως αποβολής,ίσως και να πονούσα επειδή σκότωνα το έμβρυο που ήθελε να μεγαλώσει μέσα μου.Σίγουρα όμως άξιζα αυτόν τον πόνο.
Θυμάμαι πόσο άβολα ένιωθα όταν μπήκα στο δωμάτιο,ξάπλωσα με ανοιχτα τα πόδια και περίμενα να ετοιμάσουν τα πάντα.Το τελευταιο που θυμάμαι πριν την επέμβαση είναι το αυστηρό βλέμμα του αναισθησιολόγου.Όταν ξύπνησα ήταν ήδη αργά,όλα είχαν τελειώσει,΄πλεόν δεν υπήρχε τίποτα μέσα μου.Ποτέ δεν ξέχασα και δε θα ξεχάσω εκείνες τις ώρες,ποτέ δε θα συγχωρήσω τον εαυτό μου που δεν έκανα κάτι για να σώσω τον εαυτό μου,που τώρα βασανίζεται,και το παιδί μου.Κανέναν δεν μπορώ να συγχωρήσω.
Ακόμα και τώρα μετά από 3 χρόνια το σκέφτομαι και κλαίω,βλέπω μωράκια και λυπάμαι που δεν έχω κι εγώ το δικό μου.Μισώ τον εαυτό μου για αυτό που επετρεψα να γίνει.Ξέρω ότι ποτέ δε θα καταφέρω να το ξεπεράσω,πάντα θα έχω τύψεις.
Κορίτσια όσο άσχημες κι αν είναι οι συνθήκες, παλέψτε το και μην αφήσετε κανέναν να κατστρέψει τη ζωή σας! Όταν το καταλάβετε τι έχετε κάνει θα είναι πια ΑΡΓΑ!
Διαβάστε ακόμα: Μαμά γιατί κλαις;
