Πολλά ζευγάρια ταλαιπωρούνται από την πεποίθηση ότι η εγκυμοσύνη είναι φυσική και αυτονόητη για όλους. Η πατέντα μονόπετρο-γλέντι-πιπίλα είναι ό,τι πρέπει για τις σαπουνόπερες, αλλά απογοητεύει πολλούς φιλόδοξους γονείς. Για όσους περίμεναν ότι η ζωή αντιγράφει τις ταινίες η καλύτερη λύση είναι η ψυχοθεραπεία.
Ακόμη κι η «ανεξήγητη υπογονιμότητα» δεν είναι ανεξήγητη για την ψυχιατρική. Πολλά από τα συμπτώματα που ονομάζουμε ψυχοσωματικά εξηγούνται με την παραδοσιακή αλλά ξεπερασμένη έννοια της υστερίας. Η λέξη συνδέει την ψυχική διαταραχή με την υστέρα, δηλαδή τη μήτρα. Έχει πλέον αντικατασταθεί από πληθώρα πιο εξειδικευμένων όρων, όπως η διαταραχή μετατροπής, η δραματική διαταραχή κα.
Το σκεπτικό όμως είναι το ίδιο. Έντονα καταπιεσμένα… που αλλού; στο ασυνείδητο, συναισθήματα αναδύονται ανεξέλεγκτα κι εκδηλώνονται ως σωματικά συμπτώματα. Οι γιατροί που ασχολούνται με την γονιμότητα κατατάσσουν το στρες στους κύριους παράγοντες που επηρεάζουν τη σύλληψη. Μήπως σαμποτάρουμε ασυνείδητα επιθυμίες που φανερά διεκδικούμε; Μήπως και σχέσεις και δουλειές και δίαιτες; Μήπως πιστεύουμε ότι τα καλά πράγματα δεν φτάνουν για όλους κι ότι είναι ακριβό το τίμημα για όσα ονειρευόμαστε;
Στις πόσες φοβίες καίγομαι;
-Όσοι μεγάλωσαν σε οικογένειες όπου ο ρόλος της γυναίκας ήταν υποτιμημένος φοβούνται την οικειότητα και τη δέσμευση. Τα αγόρια μαθαίνουν πως ,παρά την αγάπη τους, θα κάνουν μια γυναίκα δυστυχισμένη και τα κορίτσια σκέφτονται τον γάμο και τα παιδιά ως υποταγή σε έναν άντρα-θύτη.
-Στις δυσλειτουργικές οικογένειες το παιδί παίρνει το μέρος του γονέα που υποφέρει περισσότερο. Μεγαλώνοντας, αφοσιώνεται στην οικογένεια που το γέννησε αντί σε αυτήν που δημιούργησε. Η στάση αυτή υπονομεύει την εξέλιξη του ζευγαριού σε οικογένεια, αφού οι απόγονοι δεν μπορούν να γίνουν ποτέ προτεραιότητα.
-Η αντιφεμινιστική προπαγάνδα του «deadline» επηρεάζει ψυχολογικά πολλές γυναίκες μετά τα 30, οι οποίες αναγκάζονται να επισπεύσουν τη δημιουργία οικογένειας. Οδηγούνται, λοιπόν, στο γάμο ζευγάρια με προβλήματα που δεν θα λυθούν ποτέ. Η έλλειψη εμπιστοσύνης ανάμεσα στο ζευγάρι αυξάνει το άγχος κατά τη σεξουαλική επαφή και σαμποτάρει τον αναπαραγωγικό μηχανισμό. Αυτοί οι άνθρωποι κάνουν τις πιο ακραίες ιατρικές επιλογές προκειμένου να τεκνοποιήσουν γιατί θεωρούν το παιδί τη μοναδική θεραπεία για τις πληγές τους.
-Η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση απουσιάζει από τις περισσότερες οικογένειες και τα σχολεία. Τα παιδιά δεν ενημερώνονται για τη φυσιολογία του σώματός τους, τη σεξουαλική πράξη και τον οικογενειακό προγραμματισμό αλλά για τους κινδύνους του σεξ, όπως την κακοποίηση, τις αρρώστιες, την ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Το σεξ ενοχοποιείται. Οι έφηβοι φοβούνται περισσότερο την εγκυμοσύνη από τα κονδυλώματα. Μετά τα 30, ο φόβος γίνεται ανυπομονησία για την απόκτηση παιδιών και οι ανέμελοι νέοι, σεξουαλικά ρομπότ τις γόνιμες μέρες του μήνα.
-Η ιατρική αντιμετώπισε εξαρχής τον ασθενή σαν μηχανή που θέλει επισκευή. Αυτό το μοντέλο αλλάζει σταδιακά. Η σχέση με τον γιατρό εξελίσσεται σε συμβουλευτική και ο χρόνος επίσκεψης επιμηκύνεται. Οι πελάτες της εξωσωματικής χάνονται από τον ένα γιατρό στον άλλο και από τη μια μέθοδο στην άλλη και νιώθουν σαν πειραματόζωα. Οι γιατροί από την πλευρά τους διαμαρτύρονται ότι οι ασθενείς αμφισβητούν τις προθέσεις τους κι ότι απολογούνται συνεχώς σε ιντερνετικά ερωτήματα.
Ψυχολογικά επιβαρύνεται περισσότερο η γυναίκα γιατί νιώθει ότι η εγκυμοσύνη και η απόκτηση παιδιών είναι «γυναικεία υπόθεση». Οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν προκλήσεις γονιμότητας θα πρέπει υπομονετικά να περιμένουν τον νόμο των πιθανοτήτων να τους ευνοήσει. Η απογοήτευση, ο θυμός, ο φόβος είναι αναμενόμενα και πρέπει να εκφράζονται. Αλλά αν είμαστε αποφασισμένοι να γίνουμε γονείς, πρέπει να είμαστε ανθεκτικοί σε δυσκολίες και προκλήσεις.
