“Δίνω στο δεύτερο παιδί μου ένα δώρο που δεν έδωσα στο πρώτο μου ποτέ”
Οι περισσότερες μαμάδες «τα δίνουν όλα» στο πρώτο παιδί, πασχίζοντας να κάνουν τα πάντα, όπως τα ορίζει ο άγραφος νόμος του… «καλού γονιού», με αποτέλεσμα να νιώθουν τρομερό άγχος και πίεση –τόσο οι ίδιοι, όσο και το παιδί τους. Όταν αποκτούν δεύτερο, όμως, τότε πολλοί συνειδητοποιούν, ότι μάλλον την πρώτη φορά το… παράκαναν. Είμαστε βέβαιοι, ότι πολλοί θα συμφωνήστε με αυτή τη μαμά:
«Είναι Πέμπτη, 10 το πρωί, και είμαι στο σπίτι με τον 3χρονο γιο μου. Έχει “κολλήσει” μπροστά στην τηλεόραση, χωρίς να έχει βουρτσίσει δόντια και φορώντας ακόμα τις πυτζάμες του. Είναι εκεί εδώ και μία ώρα, ίσως και παραπάνω, ενώ εγώ κάνω ένα εκατομμύριο δουλειές.
[babyPostAd]Η εικόνα δεν είναι ασυνήθιστη –για την ακρίβεια, κάπως έτσι ξεκινούν σχεδόν όλες μας οι μέρες. Είμαι μια μαμά που δουλεύει από το σπίτι και, μερικές φορές, η τηλεόραση με βοηθά να κάνω ό,τι πρέπει πιο γρήγορα (όχι, δεν ντρέπομαι που το λέω ανοιχτά.)Τελικά, έπειτα από τρία απανωτά επεισόδια Paw Patrol, πηγαίνουμε στο δωμάτιό του για να ετοιμαστεί. Βγάζουμε τον σκύλο βόλτα, παίζουμε στο πάρκο και επιστρέφουμε στο σπίτι μία ώρα αργότερα για να φάμε.
Κάποια στιγμή του προτείνω να ζωγραφίσουμε, αλλά ο γιος μου προτιμά να παίξει με τον σκύλο και εγώ απλά χαίρομαι που απασχολείται με κάτι. Αργότερα, πηγαίνουμε στο σούπερ μάρκετ, τρώμε για μεσημέρι, μπορεί να διαβάσουμε κανένα βιβλίο. Παίζει μόνος του αρκετές φορές ή φέρνει και αραδιάζει όλα τα παιχνίδια του δίπλα μου, στο γραφείο που κάθομαι και δουλεύω. Στη συνέχεια, τα μαζεύουμε μαζί από το πάτωμα, και φεύγουμε για να πάμε να πάρουμε την αδελφή του από το σχολείο.
Το απόγευμα, κάθεται δίπλα της στην τραπεζαρία, καθώς εκείνη φτιάχνει μια κατασκευή για το σχολείο. Κάτι σκαλίζει σε ένα χαρτί και μετά το κόβει με ένα ψαλίδι σε μικρά κομματάκια. Δεν συνειδητοποιώ, ότι δεν έχουμε κάνει σχεδόν τίποτα αξιοσημείωτο όλη την ημέρα, και ότι αυτό δεν με πειράζει καθόλου, μέχρι τη στιγμή που μου έρχεται στο μυαλό το τι έκανα με την κόρη μου, όταν ήταν σε αντίστοιχη ηλικία. Τότε που την είχα ήδη στείλει στον παιδικό σταθμό, ενώ έστρωνα με ροδοπέταλα τον δρόμο της προς την επιτυχία –όποια επιτυχία οραματιζόμουν για εκείνη τότε.
Στα τρία της χρόνια στον παιδικό σταθμό, η κόρη μου δεν είχε ακόμα καταφέρει να χρωματίσει μέσα στις γραμμές ενός σχεδίου. Και θυμάμαι ακόμα πόσο με άγχωνε αυτό, όσο κι αν οι δασκάλες της με καθησύχαζαν, ότι δεν χρειάζεται. Φοβόμουν μήπως έχει κάποια διαταραχή, μήπως έπρεπε να την πάω σε ειδικό. Άλλα παιδιά, δηλαδή, γιατί τα κατάφερναν;
Αυτή τη στιγμή, στα 3 του χρόνια, ο γιος μου δεν μπορεί να τραβήξει ούτε μια γραμμή, που λέει ο λόγος. Όμως, καθόλου δεν αγχώνομαι! Δεν τον έχω πάει ακόμα στον παιδικό σταθμό, και ούτε αυτό με αγχώνει. Αποκτά κοινωνική ζωή, παίζοντας στην παιδική χαρά και με τους γείτονές μας. Για την ακρίβεια, ό,τι κι αν κάνω μαζί του, μα και ο τρόπος που το κάνω, έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με το πώς περνούσα τις μέρες μου με το πρώτο μου παιδί.
Και με αυτόν διαβάζω, και πηγαίνουμε βόλτες και παίζω, όμως δεν έχω ένα αυστηρό πρόγραμμα, το οποίο πρέπει να τηρώ ευλαβικά –δεν έχω καν «πρέπει». Αντίθετα, κάνουμε ό,τι έχουμε όρεξη. Και όπως αποδεικνύεται, είναι πολύ καλύτερα έτσι!
Μπορεί να είμαι λιγότερο «προσεκτική» γονιός αυτή τη φορά, αλλά πιστεύω, ότι αυτή η πιο χαλαρή προσέγγισή μου δίνει στον γιο μου ένα δώρο που η μεγάλη μου κόρη δεν έλαβε ποτέ: το δώρο των μηδενικών προσδοκιών.
Ακόμα και μωρό που ήταν, είχα προσδοκίες από την κόρη μου, ως προς το τι πρέπει να κάνει και τι πρέπει να κάνω εγώ μαζί της. Πιεζόμουν να την πηγαίνω σε μουσικο-θεατρικά εργαστήρια και βιβλιοπαρουσιάσεις, παρόλο που ήταν από το παιδιά που δεν στέκονταν σε ένα μέρος κι εγώ την κυνηγούσα, ενώ άλλα παιδιά παρακολουθούσαν καθισμένα ήσυχα στη θέση τους. Στο σπίτι, της διάβαζα συνέχεια. Της έδειχνα κάρτες με εικόνες που ζητούσα να ονοματίσει και όταν ο κόσμος μου έλεγε πόσο προχωρημένη είναι γλωσσικά, το απέδιδα στο πόσο αφοσιωμένη μαμά ήμουν. Σχεδόν ποτέ δεν την άφηνα να δει τηλεόραση, τουλάχιστον μέχρι να μεγαλώσει αρκετά, και ποτέ για πολλή ώρα (πόσο μάλλον για τρία συνεχόμενα επεισόδια Paw Patrol!).
Με τον γιο μου, όμως, μου έχει φύγει κάπως η ανάγκη να είμαι πάντα ο τέλειος γονιός. Δεν φτιάχνω πρόγραμμα για το τι θα κάνουμε μαζί κάθε μέρα. Δεν έχω εμμονή με το πόσα θα μάθει και πόσο γρήγορα θα φτάσει στο κάθε αναπτυξιακό ορόσημο. Και παρόλο που ώρες-ώρες έχει τρομερά ξεσπάσματα γκρίνιας, σε γενικές γραμμές απολαμβάνω τα παιδικά του χρόνια πολύ περισσότερο από όσο θυμάμαι να τα έχω απολαύσει με το πρώτο μου παιδί.
Με λίγα λόγια, πλέον ξέρω καλύτερα. Ξέρω την αξία του να αφήνεις ένα παιδί να είναι παιδί, αλλά και του να επιτρέπω πού και πού στον εαυτό μου να χαλαρώνει. Ακόμα νιώθω άσχημα από τις πολλές προσδοκίες που άθελά μου είχα από το πρώτο μου παιδί. Στο μυαλό μου, ήταν ένα παιδί-θαύμα. Αυτό το παιδί είναι ξεχωριστό, έλεγα στον εαυτό μου. Απλά το ήξερα. Θυμάμαι πώς ξεμωραινόμασταν ο άντρας μου κι εγώ, με την κάθε λέξη που έλεγε. Μεταφέραμε τα λόγια της στους φίλους μας, τη βγάζαμε αμέτρητες φωτογραφίες. Ήμουν, με κάθε έννοια, πρωτάρα μαμά, αλλά δεν καταλάβαινα πώς αλλιώς θα μπορούσα να είμαι.
Πλέον έχω μάθει, ότι το κάθε παιδί έχει τους δικούς του χρόνους για να κάνει πράγματα και όλη αυτή η πίεση που ασκούσα στον εαυτό μου -και πιθανότατα στο παιδί μου- δεν βοηθούσε. Ούτε όόόλα αυτά τα βραδινά παραμύθια (πολλά εκ των οποίων δεν πρόσεχε καν), ούτε τα αμέτρητα παιδικά εργαστήρια. Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν η μεγάλη μου θα φέρει ποτέ «τραύματα» όλων αυτών των -με τον έναν τρόπο ή τον άλλον- παράλογων προσδοκιών μου από αυτήν.
Δεν μπορώ να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να δώσω στην κόρη μου το δώρο που δίνω στον γιο μου τώρα. Αλλά πλέον, νοιάζομαι περισσότερο για την ευτυχία των παιδιών μου, παρά για το αυστηρό τους πρόγραμμα, τις ικανότητές τους ή ακόμα και τη νοημοσύνη τους. Φυσικά και θέλω το καλύτερο για τα παιδιά μου. Αλλά είδα πόσο με στρεσάρουν οι προσδοκίες, σε σημείο που να μην μπορώ να ευχαριστηθώ το εδώ και το τώρα.
Πλέον μετριάζω τις προσδοκίες μου όσο περισσότερο μπορώ. Ακόμα κι αν ο 3χρονος γιος μου δεν μπορεί ούτε ένα σπιτάκι να ζωγραφίσει, ξέρω ότι κάποια μέρα, και χωρίς εγώ να τον πιέσω, θα τα καταφέρει.
Μέχρι τότε, νιώθω ανακούφιση που άφησα πίσω μου το άγχος του να κυνηγάω ένα ακόμα παιδί γύρω από τη βιβλιοθήκη, μέσα σε παιδικά εργαστήρια ή να ξαγρυπνώ ανησυχώντας αν κάνω όλα όσα πρέπει. Ήξερα από την αρχή, ότι δεν είμαι τέλεια. Αυτό που άργησα να αποδεχτώ είναι, ότι ούτε παιδιά μου χρειάζεται να είναι.»
Πηγή: newssalonika.blogspot.gr
