Ζωή σαν παραμύθι…
“Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα ερωτευμένο ζευγάρι. Δεν είχε μάτια ο ένας παρά μόνο για τον άλλο. Το χτύπημα του τηλεφώνου του ενός, συνοδευόταν από έντονο καρδιοχτύπι όταν έπαιρνε ο άλλος. Τα παθιασμένα φιλιά ήταν εθιστικά και οι αγκαλιές ένωναν τα σώματά τους κάνοντας τα ένα. Ταξίδευαν με τη σκέψη τους σε ρομαντικούς προορισμούς κι όταν είχαν τη δυνατότητα τους επισκέπτονταν κιόλας για να απαθανατίσουν τον έρωτά τους σε φωτογραφίες με ονειρεμένο φόντο. Έκανε ο ένας τον άλλο να χαμογελά μόνο με τη σκέψη ότι θα ειδωθούν κι όταν αυτό συνέβαινε η ατμόσφαιρα ηλεκτριζόταν στο λεπτό από το πάθος της στιγμής. Ήταν ο ευγενικός πρίγκιπας του παραμυθιού και η καλή του η πεντάμορφη που τον μάγεψε με την εμφάνισή της. Και, όπως ήταν αναμενόμενο το ζευγάρι σφράγισε την αγάπη του με το γάμο που τους ένωσε για πάντα. Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…”
The end. Happy end.
[babyPostAd]Τι ωραία που είναι τα παραμύθια!!! Πόσο ρομαντικά και μαγευτικά!! Τι ονειρεμένα και ζηλευτά περιγράφονται οι σχέσεις των βασιλιάδων και των ιπποτών, των πριγκιπισσών και των μαγισσών! Γιατί, όμως κανένα παραμύθι δε μας λέει τι γίνεται μετά; Πότε μετά; Μετά το γάμο.
Όταν ο πρίγκιπας θα γνωρίσει τα πεθερικά και η πριγκίπισσα την κουνιάδα. Όταν η πεντάμορφη θα μείνει έγκυος και θα βάλει κιλά και θα έχει τα ορμονικά της και θα νευριάζει με τον πρίγκιπα που δεν την καταλαβαίνει γιατί πήγε πάλι να παίξει μπάντμιντον με τους φίλους του. Όταν δε θα μπορεί να πάει στον ετήσιο χορό των βασιλιάδων με τις φίλες της να δείξουν τα ωραία τους φορέματα. Όταν θα γεννηθεί το πριγκιπόπουλου και θα είναι όλο το σόι στο σπίτι που θα ξέρει – πάντα – καλύτερα τι είναι καλό γι’ αυτό το μωρό. Όταν θα μαλώσει με τον καλό της γιατί δεν τη βοηθάει με όσα έχει να κάνει, αλλά αυτός θα πει “πώς να βοηθήσω, αφού θηλάζεις”, κι άντε να του εξηγήσεις του έρμου πως το μωρό δε χρειάζεται μόνο φαγητό. Και πάλι, άντε να του εξηγήσεις τι είδους βοήθεια θέλεις, ψυχική, και σιγά μην το καταλάβει, και “δεν πειράζει, πάνε να παίξεις μπάντμιντον καλύτερα”, θα του πεις, “μην είσαι μες στα πόδια μου”, θα σκεφτείς.
Κι έπειτα, οι καθιερωμένες επισκέψεις των άλλων κυριών στο παλάτι για να φέρουν τα δώρα τους από τα γύρω βασίλεια, κι ας είσαι ξάγρυπνη όλο το βράδυ. Και οι συζητήσεις… Αυτές οι συζητήσεις με την εμπειρία της καθεμιάς που παρουσιάζει τον εαυτό της σαν την τέλεια μαμά, που τα έκανε όλα φυσικά και τα προλαβαίνει όλα και είναι μέσα σ’ όλα – δεν παίζει να ‘χει 24 ώρες η μέρα τους! Και τα τέλεια παιδιά τους που δε λερώνονται και δε γκρινιάζουν ποτέ. Και βγάζεις εσύ το μαμαδόμετρο και βλέπεις ότι κάτι δεν κάνεις σωστά. Τι δεν κάνεις σωστά; Και αυτομαστιγώνεσαι. Και ψάχνεις το σύζυγο το χαρωπό να σε λυτρώσει από τον κικεώνα των σκέψεών σου και δε βρίσκεις το βλέμμα του. Μα, πού πήγε αυτό το βλέμμα το σπινθηροβόλο; “Κοίτα με”, σκέφτεσαι. “Κατάλαβέ με”, ψιθυρίζεις. “Βοήθησέ με”, ψελλίζεις…
Και τότε, έρχεται. Σε παίρνει μια αγκαλιά και σε γεμίζει σιγουριά κι ασφάλεια. Και σου δίνει ένα φιλί. Παθιασμένο φιλί, σαν τότε. Κλείνεις τα μάτια, ζεις τη στιγμή και τα ξανανοίγεις. Και αντικρίζεις τη ζωή σου. Αυτή είναι η ζωή σου. Αυτοί είναι οι άνθρωποί σου. Χαμογελάς.
The end. Happy end.
The end. Happy end.
