«Δεν είμαι κακό παιδί. Είμαι μόνο 2 ετών!»: Από το ημερολόγιο ενός 2χρονου…

Σήμερα ξύπνησα και ήθελα να ντυθώ μόνη μου αλλά μου είπαν: “Όχι, δεν έχουμε χρόνο, άσε με να το κάνω εγώ.”

Αυτό με στενοχώρησε.

Ήθελα να φάω μόνη μου αλλά μου είπαν: “Όχι, θα γίνεις χάλια, άσε να σε ταΐσω εγώ.”

Αυτό με ενόχλησε.

Ήθελα να περπατήσω μέχρι το αυτοκίνητο και να μπω μόνη μου μέσα αλλά μου είπαν: “Όχι, πρέπει να πηγαίνουμε, δεν έχουμε χρόνο. Άσε με να το κάνω εγώ.”

Αυτό με έκανε να κλάψω.

Ήθελα να βγω απ’ το αυτοκίνητο μόνη μου αλλά μου είπαν: “Όχι, δεν έχουμε χρόνο, άσε με να το κάνω εγώ.”

Αυτό μ’ έκανε να θέλω να τρέξω μακριά.

Αργότερα, ήθελα να παίξω με τα τουβλάκια μου αλλά μου είπαν :“Όχι, όχι έτσι, καν’ το όπως στο δείχνω.”

Αποφάσισα ότι δεν ήθελα να παίξω με τα τουβλάκια πλέον. Ήθελα να παίξω με την κούκλα ενός άλλου παιδιού και έτσι την πήρα. Μου είπαν: “Όχι, μην το κάνεις αυτό! Πρέπει να μάθεις να μοιράζεσαι.”

Δεν κατάλαβα τι είχα κάνει, αλλά στενοχωρήθηκα. Κι έκλαψα. Ήθελα μια αγκαλιά αλλά μου είπαν: “Όχι, είσαι μια χαρά, πήγαινε να παίξεις.”

Μου λένε πότε πρέπει να μαζέψω τα παιχνίδια μου. Το ξέρω γιατί κάποιος λέει συνέχεια: “Πήγαινε να μαζέψεις τα παιχνίδια σου.”

Δεν ξέρω τι ακριβώς πρέπει να κάνω, περιμένω να μου δείξει κάποιος.

“Τι κάνεις; Γιατί στέκεσαι εκέι; Μάζεψε τα παιχνίδια σου, τώρα!”

Δεν με άφηναν να ντυθώ μόνη μου ήνα πάω μόνη μου εκεί που ήθελα αλλά τώρα μου ζητάνε να τα μαζέψω όλα αυτά.

Δεν είμαι σίγουρη τι να κάνω. Κάποιος δεν πρέπει να μου δείξει πώς να το κάνω αυτό; Από πού αρχίζω; Πού πάνε όλα αυτά τα πράγματα; Ακούω πολλές λέξεις αλλά δεν καταλαβαίνω τι μου ζητάνε να κάνω. Φοβάμαι και δεν κουνιέμαι.

Ξαπλώνω στο πάτωμα και αρχίζω να κλαίω.

Όταν ήρθε η ώρα του φαγητού, ήθελα να βάλω μόνη μου το φαγητό στο πιάτο αλλά μου είπαν: “Όχι, είσαι πολύ μικρή. Άσε με να το κάνω εγώ.”

Αυτό με έκανε να νιώσω ασήμαντη. Προσπάθησα να φάω από το πιάτο που είχα μπροστά μου αλλά δεν το έβαλα εγώ και κάποιος μου έλεγε συνέχεια: “Έλα, πάρε απ’ αυτό, φάε από εκείνο” και μου έδινε φγαητό όλη την ώρα.

Δεν ήθελα να φάω άλλο. Αυτό με έκανε να πετάξω κάτω πράγματα και ν’ αρχίσω να κλαίω.

Δεν μπορώ να φύγω απ’ το τραπέζι γιατί κανείς δεν με αφήνει… επειδή είμαι πολύ μικρή και δεν μπορώ. Μου λένε ότι πρέπει να φάω λίγο ακόμη. Αυτό με έκανε να κλάψω περισσότερο. Πεινάω, είμαι εκνευρισμένη και λυπημένη. Είμαι κουρασμένη και χρειάζομαι κάποιον να με κρατήσει. Δεν νιώθω ασφαλής ή υπό έλεγχο. Αυτό με κάνει να φοβάμαι. Κλαίω κι άλλο.

Είμαι 2 ετών. Κανείς δεν μ’ αφήνει να ντυθώ μόνη μου, κανείς δεν μ’ αφήνει να πάω εκεί που θέλω, κανείς δεν μ’ αφήνει να φροντίσω τις ανάγκες μου.

Όμως, περιμένουν από μένα να ξέρω πώς να μοιράζομαι, να “ακούω” ή να “περιμένω ένα λεπτό”. Περιμένουν από μένα να ξέρω τι πρέπει να πω να φερθώ ή να διαχειριστώ τα συναισθήματά μου. Περιμένουν από μένα να μένω ακίνητη και να ξέρω πως αν πετάξω κάτι κάτω, μπορεί να σπάσει… Αλλά ΔΕΝ τα ξέρω όλα αυτά.

Δεν με αφήνουν να εξασκήσω τις ικανότητες μου στο περπάτημα, το τράβηγμα, το σπρώξιμο, το κούμπωμα του φερμουάρ, το κλείσιμο των κουμπιών, το να βάζω φαγητό στο πιάτο, το σκαρφάλωμα, το τρέξιμο, το ρίξιμο αντικειμένων στο πάτωμα. Όλα όσα έχω μάθει. Πράγματα που με ενδιαφέρουν και με κάνουν περίεργη – αυτέ είναι τα πράγματα που ΔΕΝ επιτρέπεται να  κάνω.

“Είμαι 2. Δεν είμαι τρομερή… Είμαι θυμωμένη. Είμαι νευρική, αγχωμένη, συγκλονισμένη και μπερδεμένη. Χρειάζομαι μια αγκαλιά.» 

-Author unknown