Όταν οι γονείς ταλαντεύονται ανάμεσα στα ναι και στα όχι των παιδιών τους

Όταν οι γονείς ταλαντεύονται ανάμεσα στα ναι και στα όχι των παιδιών τους

Η θέση που βρέθηκα πριν από λίγο καιρό, αυτή στο να ταλαντεύομαι ανάμεσα στα ναι και στα όχι των δύο παιδιών μου, άρχισε να μου θυμίζει λιγάκι την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Ένα κύμα, μια «μόδα» στο τι θα φάμε, πώς θα ντυθούμε, ποιος είναι ο καλός γονιός και οι καλύτερες εναλλακτικές διακοπές. Μου μοιάζει σαν να διεκδικούμε κάτι χωρίς να ξέρουμε τι είναι. Και όπως πάντα, τα πράγματα είναι ευκολότερα για συμπεράσματα, αν κοιτάξεις τα παιδιά. Πόσες φορές έχουμε ικανοποιήσει το θέλω ενός παιδιού απλά και μόνο για να μην ζηλέψει; Πόσες φορές το ένα παιδί έχει ζητήσει κάτι που καλά καλά δεν ξέρει τι είναι, απλά και μόνο γιατί το έχει και το άλλο και πάει λέγοντας; Και αναρωτιέται η ταλαίπωρη μαμά-παιδαγωγός, τι νόημα έχουν όλα αυτά; Απολύτως κανένα.

[babyPostAd]Το κύμα, η «μόδα» και όλα τα δεινά δεν θα είχαν τόση επίδραση αν δίναμε στα παιδιά την αίσθηση του διαφέρει από νωρίς. Είναι πολύ πιο δύσκολο, απαιτεί επικοινωνία και-κυρίως-σωστό…λανσάρισμα για να μην εκληφθεί από το παιδί ως άρνηση. Δεν χρειάζονται όλα τα παιδιά το ίδιο πράγμα την ίδια στιγμή.  Είναι κάποια στα οποία με ευκολία θα πούμε όχι. Αν ζητήσει το  18 μηνών μωρό μας το μαχαίρι που κρατά η πεντάχρονη αδερφή του, θα λάβει την αυτονόητη αρνητική απάντηση. Όμως αν πέσει ουρλιάζοντας το δίχρονό μας στο πολυκατάστημα, για να πάρει το ίδιο ακριβώς τηλεκατευθυνόμενο με τον εξάχρονο αδερφό του θα ταλαντευτούμε, γνωρίζοντας παρόλα αυτά ότι δεν έχει κανένα νόημα ακόμα για αυτό. Πιθανόν θα το αγοράσουμε με την ελάφρυνση ότι θα μπει σε ένα ράφι και θα περιμένει 3 χρόνια. Ή στην καλύτερη περίπτωση θα διαπραγματευτούμε μέχρι τελευταίας ανάσας για να πάρει στη θέση του ένα απλό αυτοκινητάκι. Κάπου μέσα σε όλο αυτό υπάρχει το όχι, που ένα δίχρονο δεν μπορεί να αποκωδικοποιήσει ακόμα.

Υπάρχει μέσα στο «δεν είναι ακόμα η ώρα για αυτό» ένα κρυφό, μαγικό-νομίζω-μήνυμα. Της διαφοράς. Στις ανάγκες, στα γούστα που διαμορφώνονται, στα θέλω που θέλουμε να είναι στοχευμένα και να κρύβουν ενδιαφέρον, στον σεβασμό εν τέλει και στην αξία του διεκδικώ αυτό που θέλω.Υπάρχει ένα τέλος σε αυτές τις αδερφικές σχέσεις που ο ένας κυνηγά να αποδείξει κάτι στον άλλον ή διαφέρει για να μην είναι σαν τον άλλον.  Η οικονομία στα «θέλω και εγώ» χωρίς νόημα δεν είναι τσιγκουνιά για να τα προετοιμάσουμε για την δύσκολη ενηλικίωση, είναι μια συνειδητοποίηση που τους τραβά το ενδιαφέρον στο να κοιτούν αυτό που θέλουν εκείνα και όχι αυτό που έχει ο διπλανός.

Όποτε συναντήσω στο δρόμο μου κάτι που μου έχει ζητήσει ένα από τα παιδιά μου, θα το πάρω. Και έχω απαγορεύσει στον εαυτό μου να μπει στην διαδικασία να πάρει και κάτι για το άλλο παιδί. Έχω επιβάλει στον εαυτό μου να παρατηρεί το μικρότερο παιδί, που ακόμα δεν εκφράζει απόλυτα τα θέλω του και να φροντίζω να του φέρνω αυτά που έχει ανάγκη.  Την πρώτη φορά που μπήκα στο σπίτι με σακούλα που είχε κάτι για την μικρή μου και μόνο, το ομολογώ, φοβόμουν. Εγώ το φοβόμουν γιατί το μεγάλο μου παιδί το θεώρησε απόλυτα φυσιολογικό που επιτέλους βρήκα αυτό το κανατάκι που χρειάζονταν η αδελφή του.

Η ζυγαριά δεν χρειάζεται να γέρνει εις βάρος κανενός όταν σε μια οικογένεια, μια παρέα, μια σχέση, μια φιλία, μια ομάδα ο καθένας παίρνει αυτό που πραγματικά χρειάζεται, όταν το χρειάζεται. Και δεν μιλώ μόνο για αντικείμενα.

Πηγή: Talcmag.gr