“Oι 6 λέξεις που λέω κάθε βράδυ στα παιδιά μου πριν κοιμηθούν”
Τα παιδιά μου κάνουν λάθη. Ζητούμε συγγνώμη, συγχωρούμε και μαζί αποφασίζουμε τι να κάνουμε διαφορετικά την επόμενη φορά. Αλλά συνεχίζουμε. Έκανα μια συνειδητή επιλογή πριν από μερικά χρόνια να μην τονίζω τις αδυναμίες τους.
Δείτε γιατί.
Συμβουλές υγείας και φροντίδας για βρέφη και παιδιά
[babyPostAd]Τα παιδιά μας έχουν τόσους πολλούς πάνω από το κεφάλι τους. Προσθέστε σε αυτό και την ανάγκη να σας ευχαριστήσει. Εγώ εξαντλούμαι όταν σκέφτομαι όλους τους στόχους της καθημερινής τελειότητας με αμέτρητους συνομηλίκους, δασκάλους, προπονητές, γονείς, παππούδες και άλλους. Η μεγάλη μου κόρη είναι αυτό το παιδί, που θέλει να τους ευχαριστεί όλους.
Μακάρι να μπορούσα να κάνω fast forward εκεί που είμαι τώρα – με μια πολύ μικρή χούφτα ανθρώπων των οποίων οι απόψεις έχουν σημασία για εμένα. Είναι δουλειά μου και του συζύγου μου να την βοηθήσω να φτάσει εκεί, αλλά να το δούμε ρεαλιστικά, η επιθυμία να εντυπωσιάζει είναι πιθανό να αυξηθεί πριν το πετύχει.
Όταν ήταν 7 χρονών, άρχισα να παρατηρώ ένα επαναλαμβανόμενο θέμα την ώρα του ύπνου, ένα θέμα ανησυχίας, φόβου μήπως αποτύχει ή δεν ανταποκριθεί στις προσδοκίες. Ξαφνικά χρησιμοποίησε τις λέξεις “συγκλονισμένη” και “φοβισμένη” και φαινόταν να έχει το βάρος ολόκληρου του κόσμου στους ώμους της. Η καρδιά μου βυθίστηκε στο οικείο συναίσθημα.
Κατ ‘αρχάς, ήμουν θυμωμένη που είχε τόσο έντονη ανάγκη να ευχαριστήσει τους άλλους, από τόσο μικρή ηλικία. Αλλά και εγώ έτσι ήμουν, ειδικά με τους γονείς μου. Θυμάμαι να προσπαθώ να κοιμηθώ κάποιες νύχτες ενώ σκεφτόμουν αν θα ήταν περήφανοι για εμένα.
Αυτή η σκέψη με βοήθησε να δημιουργήσω μια συνήθεια που ελπίζω ότι θα βοηθήσει την κόρη μου να ξεκουραστεί πραγματικά από όλα αυτά. Κάθε βράδυ, της λέω 6 απλές λέξεις: Είμαι περήφανη που είμαι μητέρα σου.
Πίσω από τα λόγια είναι ένα σιωπηλό μήνυμα. Η μέρα περνάει. Παρουσιάζονται ελαττώματα. Τα λάθη μας διδάσκουν. Η βαθμολογία διευθετείται. Οι λεπτομέρειες δεν έχουν σημασία. Σε συγχωρώ για όλα. Σε αγαπώ. Είσαι δική μου. Και κάθε βράδυ είμαι περήφανη για σένα!
Λέω τις λέξεις αυτές και στα 3 παιδιά μου, αλλά ήταν η κόρη μου ήταν που με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι ήταν απαραίτητο.
Θα ήθελα τα παιδιά μου να ενδιαφέρονται λιγότερο για το τι σκέφτονται οι άλλοι. Η ελπίδα μου είναι ότι αυτή η βραδινή μας ρουτίνα θα τους θυμίζει ότι έχουν την άνευ όρων αγάπη και αποδοχή μου ό,τι επιλογές κι αν έχουν κάνει. Ίσως, έτσι να καταφέρουν να νιώθουν μικρότερη την ανάγκη για αποδοχή από τους άλλους.
Μια νύχτα, περίπου ένα χρόνο αφού που άρχισα να χρησιμοποιώ τις 6 λέξεις μου, άκουσα ένα “Ε, μαμά!” στο σκοτάδι και σταμάτησα να ακούσω. Μια γλυκιά φωνούλα μου απάντησε, “Και εγώ είμαι υπερήφανη που είμαι κόρη σου!”
“Ευχαριστώ γλυκιά μου!” ήταν το μόνο που μπόρεσα να πω πριν βουρκώσω.
Τώρα, τις μέρες που νιώθω ότι αποτυγχάνω ως μητέρα, αυτή η ανάμνηση με λυτρώνει. Και με ξεκουράζει.»
