Το διαζύγιο μου έμαθε ότι υπάρχουν διαφορετικές μορφές αγάπης!
Δεν προσπαθούσαμε να μείνω έγκυος, αλλά ταυτόχρονα δεν προσέχαμε ώστε να μην μείνω. Στην πραγματικότητα, τα μόνα σχέδια που ο σύζυγός μου και εγώ κάναμε, ήταν να σχεδιάσουμε τη ζωή μας χώρια.
Συμβουλές υγείας και φροντίδας για βρέφη και παιδιά
[babyPostAd]Ως νεόνυμφοι, δεν ήμασταν ακριβώς στη φάση του μήνα του μέλιτος για τον οποίο οι άνθρωποι μιλάνε. Στην πραγματικότητα, είχα τις τσάντες μου έτοιμες και το αεροπορικό εισιτήριο εκτυπωμένο, έτοιμο να επιστρέψει στο Maine το επόμενο πρωί. Αλλά, είχα αυτή την αίσθηση ότι έπρεπε να κάνω τεστ εγκυμοσύνης. Δεν ήμουν άρρωστη, ούτε είχα πρώιμα συμπτώματα εγκυμοσύνης, ήταν καθαρά μια διαίσθηση.
Θετικό. Και τα δύο. Κάλεσα τον σύζυγό μου στη δουλειά που βρισκόταν σε μια βάρδια 36 ωρών στο σταθμό της Ακτοφυλακής. Δεν ήξερε καν ότι είχα σκοπό να φύγω το πρωί. Σκέφτηκα ότι θα ήταν ευκολότερο εάν έμπαινα απλά στο αεροπλάνο, έτσι δεν θα υπήρχε κανένας καυγάς. Και δεν εννοώ καυγά του στυλ να με ζητήσει να μείνω ή να θυμώσει που φεύγω. Πιο πιθανό ήταν να θύμωνε που αποφάσισα να φύγω την περίοδο που τα αεροπορικά εισιτήρια ήταν πιο ακριβά από ποτέ.
Δεν ήθελα να του πω από το τηλέφωνο ότι ήμουν έγκυος, αλλά δεδομένης της φύσης της δουλειάς του, έπρεπε. Δεν μπορούσε απλά να φύγει επειδή η γυναίκα του είχε «κάτι σημαντικό» για να του πει. Μέσα σε μια ώρα, έφτασε, με 3 τεστ εγκυμοσύνης στο χέρι. 3 ακόμη θετικά αποτελέσματα.
Καθίσαμε στην άκρη του κρεβατιού μας, συγκλονισμένοι. Όχι μόνο έμαθε ότι ήμουν έγκυος, αλλά είδε τις γεμάτες βαλίτσες μου. Δεν μου ζήτησε να μείνω. Επέλεξα να το μείνω όμως. Λίγες εβδομάδες αργότερα, όμως, βρήκα τον εαυτό μου πίσω στο Maine.
Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου, ήμουν τόσο ενθουσιασμένη που είχα ένα μωρό και θύμωσα που εκείνος δεν έδειξε τον ίδιο ενθουσιασμό. Έφυγα και κατέληξα να γεννήσω την κόρη μου στην California , αλλά επέστρεψα ξανά στο Maine όταν ήταν 6 εβδομάδων.
“Αλλά δεν θέλεις να μείνετε μαζί για χάρη της;” Άκουσα πολλές φορές αυτό το ερώτημα καθώς ολοκληρώνονταν οι διαδικασίες του διαζυγίου. Όχι. Χωρίζουμε για χάρη της, θα έλεγα.
Ποτέ δεν κατάλαβα την ιδέα να μείνω μαζί με κάποιον μόνο για τα παιδιά. Τι διδάσκουμε στα παιδιά με αυτόν τον τρόπο; Δεν ήθελα να μεγαλώσει η κόρη μου και να αισθάνεται την ένταση ανάμεσα στους γονείς της και επίσης δεν ήθελα το άγχος μας να γίνει δικό της.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αγωνίστηκα με την απόφαση. Ειδικά όταν αποφάσισε να έχει και εκείνος την επιμέλεια μαζί μου κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους της κόρης μας. Ζούσαμε πάντα σε διαφορετικά μέρη και για λίγο ανησυχούσα. Ανησυχούσα αν η κόρη μου θα μπερδευόταν από τις σπάνιες επισκέψεις του αργότερα στη ζωή της, κατηγορώντας τον για την απουσία του. Αυτές οι σκέψεις με οδήγησαν στο να τον κατηγορώ ότι δεν νοιαζόταν αρκετά.
Αλλά, ευτυχώς κατάλαβα όταν αναρωτήθηκα: Ποια είμαι για να ορίσω το “αρκετά”;
Όσο κι αν το θέλουμε, δεν μπορούμε να εξισώσουμε την παρουσία με την αγάπη. Είναι σαν να λέμε οτι οι Μαμάδες-Στο-Σπίτι αγαπούν τα παιδιά τους περισσότερο από τις εργαζόμενες μαμάδες γιατί είναι συνέχεια δίπλα τους Και πέρα από αυτό, εάν δεν ζούμε τη ζωή μας πιστεύοντας ότι οι άνθρωποι κάνουν το καλύτερό τους, επιλέγουμε να δημιουργήσουμε προβλήματα στον εαυτό μας που δεν υπάρχουν απαραίτητα.
Επίσης, συνειδητοποίησα ότι ο μόνος τρόπος που η κόρη μου πρόκειται να αμφιβάλει τώρα ή αργότερα στη ζωή της είναι αν την δείξω ποτέ ότι αμφιβάλλω εγώ.
Ως σύζυγος, δεν ήμουν σίγουρη. Ως μητέρα όμως, αισθάνομαι αρκετά.
