Τα αόρατα παιδιά του σχολείου…

 [babyPostAd]“Μαμά, εγώ δεν γεννήθηκα αρχηγός. Ούτε και ακόλουθος όμως. Δεν έχω ταλέντο να παρασύρω τα πλήθη ούτε να λέω σε όλα ναι για να είμαι αρεστός.

Έχω ταλέντο να γίνομαι αόρατος και να στέκομαι σε μια μεριά του σχολείου ήσυχα μέχρι να περάσει το διάλειμμα. Κανείς δε με βλέπει.. Είμαι τόσο καλός σε αυτό.

Καμιά φορά με ρωτάς για τους φίλους μου. Δεν έχω φίλους μαμά. Δε με παίζουν. Δε μου μιλάνε.

Καμιά φορά, μου λες να τους πλησιάσω εγώ. Το είχα κάνει δυο τρεις φορές. Μα ο καθένας έχει τις παρέες του. Δύσκολα σου ανοίγουν τα χέρια να σε αγκαλιάσουν αν δε ταιριάζεις με αυτό που θέλουν.

Καμιά φορά λες προσπάθησε πάλι. Βαρέθηκα μαμά να ακούω πάντα όχι όταν ρωτάω αν θέλουν να παίξουμε. Πονάει το όχι μαμά. Πονάει να ξέρω ότι διαφέρω αλλά να μη καταλαβαίνω που.

Με κοιτάζω στον καθρέφτη. Όμορφος μάλλον δεν είμαι. Δε ταιριάζω στους ωραίους της τάξης. Ούτε και άριστος μαθητής. Δε κολλάω ούτε καν με τους σπασίκλες.  Δε μου αρέσουν οι ανόητες πλάκες. Ούτε γελάω όταν τις κάνουν άλλοι.. άρα και η παρέα των δημοφιλών παιδιών απορρίφθηκε!

Τι και αν φαίνονται να είναι πολλές οι επιλογές; Εγώ δεν είχα ποτέ καμία. Απορρίφθηκα χωρίς καν να δοκιμαστώ.

Λες να φταίει το κούρεμα που δε μοιάζει με τα δικά τους; Μήπως τα ρούχα μου που δεν είναι μοντέρνα; Μήπως αυτά τα παραπάνω κιλά μου; Τι εμφάνιση πρέπει να έχει ένας φίλος; Εμένα δε με νοιάζει πως θα ντύνεται με νοιάζει να περνάω καλά μαζί του. Μα δεν ήρθε να μου μιλήσει κανείς. Εκείνος με τα ρούχα μάρκες είναι απασχολημένος με τα καινούρια του παιχνίδια. Και ο άλλος με την αθλητική φόρμα αποθεώνεται από τα παιδιά για τα γκολ του. Εκείνες με τα αστραφτερά κοκαλάκια στα μαλλιά με προσπερνούν πάντα χωρίς να χαιρετάνε και εκείνα τα άτακτα με βρίσκουν βαρετό.

Παλιότερα, έτυχε να με κοροϊδέψουν. Αρκετές φορές. Μετά δεν απάνταγα και το βαρέθηκαν και αυτό. Ύστερα έμαθα να είμαι αόρατος. Τώρα δε στεναχωριέμαι πια όταν δε με φωνάζουν να παίξω μπάλα, ούτε όταν δεν παίρνω πρόσκληση για πάρτι.

Για σένα στεναχωριέμαι μαμά. Που βλέπεις πως δεν έχω φίλους ακόμα και τώρα που τα έχεις προσπαθήσει όλα για να κάνω.

Τα αόρατα παιδιά μαμά δεν έχουν φίλους. Μη λυπάσαι. Πάντα υπάρχουμε και εμείς που δε γεννηθήκαμε ούτε αρχηγοί μα ούτε και ακόλουθοι.

Ίσως να μη φταίνε τα παιδιά μόνο μαμά. Ίσως να φταίει κ η μαμά τους λίγο. Τα ρώτησε άραγε γιατί δε με κάλεσαν κ εμένα στο πάρτι; Θα ήθελα να ακούσω τον λόγο, να τον άκουγε και αυτή, Ίσως να του εξηγούσε ότι θα έπρεπε κ εγώ να είμαι καλεσμένος μια φορά. Ίσως να φταίει κ ο μπαμπάς τους. Τους είπε άραγε ποτέ φώναξε και το παιδί εκεί να παίξουμε ποδόσφαιρο; Αν το έκανε θα έβλεπε ότι είμαι καλύτερος παίκτης από τον φίλο του γιου του και ίσως να με φώναζαν σπίτι τους καμία φορά να παίζουμε το απόγευμα. Ίσως να φταίει και ο γυμναστής όλο στον πάγκο με αφήνει να περιμένω για μια αλλαγή που ποτέ δεν έρχεται. Ίσως και η δασκάλα που λέει πάντα να παίζεται όλοι μαζί, μα δεν ρώτησε ποτέ κανέναν γιατί εμένα δε με παίζουν.

Τους μαθαίνουν να μη με βλέπουν μαμά. Και εγώ πρέπει να μάθω μόνος να προσπαθώ να φανώ, βαρέθηκα! Θέλω να είμαι αόρατος. Μη λυπάσαι, να καμαρώνεις που τα καταφέρνω και πάω σχολείο κάθε μέρα. Επιβιώνω συνεχώς.

Μη προσπαθείς να με αλλάξεις μαμά. Δεν πάει τίποτα στραβά με εμένα. Απλώς εμείς τα αόρατα παιδιά θέλουμε λίγη παραπάνω αγάπη. Λίγη παραπάνω καλοσύνη. Τους μεγάλους να αλλάξεις μαμά, όχι εμένα!  Πες τους να φτιάχνουν παιδιά με μάτια που μας βλέπουν όλους. Πες τους ότι υπάρχουμε και εμείς τα αόρατα παιδιά.”

Πηγή:   epaggelmagynaika.gr