Κανείς δεν μου είπε οτι θα έχανα την ταυτότητα μου μόλις γινόμουν μητέρα…
Ήμουν υπερφορτωμένη με πληροφορίες κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου. Είτε ήταν συμβουλές από φίλους ή άρθρα από sites, έκανα συνεχώς μια σειρά μαθημάτων για τη μητρότητα. Όταν γεννήθηκε η κόρη μου, αισθάνθηκα σαν να ήμουν τόσο προετοιμασμένη που θα μπορούσα να αντεπεξέλθω στις άγρυπνες νύχτες, τα κλάματα και τις παράξενες σωματικές αλλαγές. Κάθε μέρα ήταν εξαντλητική, προσαρμόζοντας τις προκλήσεις της ύπαρξης μιας νέας μαμάς. Κάποια στιγμή κοντά στα πρώτα γενέθλια της κόρης μου, ένιωσα μια άλλη μνημειώδη αλλαγή. Το κεφάλι μου ήταν τελικά πάνω από το νερό, αλλά αισθάνθηκα πιο χαμένη από ποτέ.
Ο πανικός της απώλειας της ταυτότητάς μου με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι μεγάλωνα. Δεν έχασα τον εαυτό μου – απλά ανακάλυψα τον εαυτό μου ως μητέρα, μαθαίνοντας μέρη μου που δεν ήξερα ότι υπήρχαν. Θυμάμαι μια εποχή που η κόρη μου πέρασε μια σειρά από λοιμώξεις του αυτιού. Ο μόνος τρόπος να κοιμηθεί ήταν στην αγκαλιά μου. Την κρατούσα ατελείωτα για ώρες. Τα χέρια μου πονούσαν φριχτά, αλλά με αμείλικτη δύναμη και υπομονή τα κατάφερα.
Δεν φοβάμαι πλέον τις αλλαγές που συμβαίνουν.
Το ταξίδι μου στη μητρότητα έχει μέχρι στιγμής μια πράξη εξισορρόπησης που διατήρησε τις ανάγκες μου, τα συμφέροντά μου και τις σχέσεις μου – όλα παρέχοντας παράλληλα ένα περιβάλλον γεμάτο αγάπη για την κόρη μου. Υπάρχουν στιγμές που μου λείπει η δουλειά μου, αλλά οι στιγμές που περνάω με την κόρη μου είναι ανεκτίμητες και δεν τις αλλάζω με τίποτα!
