Η ιστορία της Δήμητρας: “Ακόμη αναρωτιέμαι τι έφταιξε…”

[babyPostAd] Το ταξίδι ξεκινά δύο ημέρες μετά την υποτιθέμενη περίοδο που θα είχα. Δεν ερχόταν κι ενώ πονούσα, λέω ας κάνω το τεστ εγκυμοσύνης. Και τσουπ, θετικό. Παγωμένη, σαστισμένη, φωνάζω τον άντρα μου και μένει παγωτό κι εκείνος. Δεν είναι ότι δεν θέλαμε να γίνει, απλά δεν περιμέναμε να γίνει τόσο γρήγορα (ήμασταν μόλις δύο μήνες παντρεμένοι)! Τρέχω στο μικροβιολογικό για να κάνω τη χοριακή και είναι θετικό το αποτέλεσμα. Δεν ήξερα γυναικολόγους μιας και είχα μετακομίσει σχετικά πρόσφατα στην πόλη. Ύστερα από αναζήτηση βρήκα έναν. Δεν θέλω να περιγράψω πόσο αντιεπαγγελματιας ήταν. Με εξετάζει και μου λέει: «Ναι, είσαι έγκυος» και στη συνέχεια επί μισή ώρα τι εξετάσεις έχω να κάνω και τι μπορεί να πάθει το παιδί. Βγήκα με κλάματα από το ιατρείο και προσευχόμουν να γεννήσω ένα φυσιολογικό παιδί.

Οι πρώτοι τρεις μήνες ήταν μαρτυρικοί, καθώς είχα πολλούς εμετούς και ήμουν μόνη με τον άντρα μου χωρίς καμία βοήθεια. Έκλαιγα όλη την ώρα και φοβόμουν ότι θα αποβάλλω. Ήμουν ένα ψυχολογικό ράκος. Πήγαινα, να φανταστείτε, τουαλέτα και φοβόμουν μήπως δω αίμα. Περνάει το πρώτο τρίμηνο, κάνω την αυχενική διαφάνεια, όλα καλά και στην 20η εβδομάδα πάω στη γυναικολόγο (άλλαξα τον αντιεπαγγελματία) και μου λέει: «Ο τράχηλός σου είναι 2,6. Ξάπλα και παρακολούθηση. Πριν από αυτό το συμβάν είχα έναν τρομερό πόνο στα αριστερά, σαν κολικό εντέρου για τρεις ημέρες. Ευτυχώς φτιάχνει πάλι ο τράχηλος και μου δίνει το οκ η γιατρός για να πετάξω. Ήθελα, βλέπετε, να πάω στην πόλη μου στη δικιά μου γιατρό.

Αφού γύρισα, μετά από δύο εβδομάδες, μου σπάνε στην 28η εβδομάδα τα νερά. Μπαίνω στην κλινική, σε πλήρη ακινησία, ούτε τουαλέτα για τρεις ολόκληρες εβδομάδες. Ώσπου στην 31η εβδομάδα έρχεται η γιατρός μου και μου λέει: «Πρέπει να στο πάρουμε, έχουν αυξηθεί οι πιθανότητες για να πάθεις λοίμωξη και μετέπειτα το μωρό». Μπήκα χειρουργείο ενώ δεν ήθελα. Πέσανε όλοι πάνω μου σαν τα κοράκια που ψάχνουν τροφή (ακόμα βλέπω εφιάλτες) και τσουπ, άκουσα το κλαμα της. Έκλαιγα. Δεν ήθελα να μου την πάρουν και μου την πήραν. Της έδωσα ένα φιλί στο πρόσωπο και μου την πήραν κατευθείαν. Έπρεπε να πάει στο Ιπποκράτειο κι εγώ να μείνω στην κλινική. Ένα βράδυ έμεινα στην κλινική. Δεν άντεχα άλλο εκεί. Πονούσα οικτρά όταν περπάτουσα για να πάω στη ΜΕΝΝ να την δω. Έμπαινα μέσα και κλαίγοντας έλεγα: «Δεν θέλω να τη δω. Δεν θέλω να την αντικρίσω μέσα στα καλώδια. Δεν θέλω να δω το πλασματακι που, ενώ δεν φταίει σε τίποτα, είναι εκεί και ταλαιπωρείται». Με κλάματα και σπαραγμούς την αντίκρισα υπό τους ήχους του αναπνευστήρα. Έμεινε 30 μέρες μέσα, ενώ εγώ πήγαινα καθημερινά και μόνη μου γιατί ο άντρας μου έμεινε πίσω. Αντλούσα κάθε τρίωρο και πήγαινα γάλατα!

Τώρα πια είναι 2,5 μηνών και είναι στην αγκαλιά μου. Πρέπει να κάνουμε εξετάσεις και να είναι υπό παρακολούθηση, αλλά είναι καλά. Ακόμα αναλογίζομαι τι έφταιξε και γέννησα στις 31+3, αν έκανε καλά η γιατρός μου, αν ήταν καλοί οι γιατροί, αν… αν… αν… Όλα αυτά θα με βασανίζουν – πιστεύω – για αρκετό διάστημα. Αλλά ελπίζω να τα ξεπεράσω για να χαρώ το αγγελούδι που μου έστειλε ο Θεός!